Баклажан

Шматгадовая (у культуры аднагадовая) расліна з круглым зялёным або фіялетавым сцяблом, часам укрытым камячкамі або рэдкімі калючкамі. Вышыня ад 20 см да 1 м. Лісце простае, авальнае, зялёнае з фіялетавым адценнем. Кветкі фіялетавыя, пазушныя, адзіночныя або ў гронках. Плады — ягады, грушападобныя, круглыя або цыліндрычныя, фіялетавыя, жоўтыя з карычневымі палосамі, зялёныя, белыя; завязваюцца ў месцах разгалінавання. Каранёвая сістэма дрэнна прыжываецца, але вельмі развітая.

Плады ў фазе тэхнічнай спеласці маюць у сабе 6—11 % сухога рэчыва, 2,5—4 % цукроў з перавагай глюкозы, 0,1—0,4 % алеяў, 0,6—1,4 % бялкоў, 1—2 % клятчаткі, 0,5 % пекцінавых рэчываў, а таксама тыямін (B₁), нікацінавую кіслату (вітамін PP), руцін (вітамін P), аскарбінавую кіслату (вітамін C). Асабліва каштоўныя тым, што маюць у сабе солі фосфару, кальцыю, магнію, жалеза і іншых элементаў, важных для арганізма чалавека. Гаркату баклажану надае саланін, колькасць якога павялічваецца пры паспяванні.

Цепла- і вільгацелюбівая расліна. Дзікарослы баклажан вядомы ў Індыі, дзе ўведзены ў культуру да нашай эры. У Еўропе разводзілі пераважна як лекавую расліну, з XVIII ст. спажываюць у ежу. Вырошчваюць у тропіках і субтропіках; на Беларусі найбольш у паўднёвых раёнах.

Плады спажываюць смажаныя, сушаныя, салёныя, з іх гатуюць соўсы. Са свежых баклажанаў у тэхнічнай спеласці робяць ікру, іх фаршыруюць.

Спажыванне баклажанаў зніжае колькасць халестэрыну ў крыві, стымулюе халестэрымавы абмен унутры печані. Такі ж эфект дае парашок з пладоў. Сок з вараных і сырых пладоў, парашок з лісця маюць антыбіятычныя ўласцівасці і дапамагаюць пры падагры і атэрасклерозе.^[5]

Баклажан святло-, вільгаце- і цеплалюбівы. Ад рэзкіх ваганняў тэмпературы і недахопу вільгаці ў глебе затрымліваецца рост, ападаюць бутоны, кветкі і завязь, прыпыняецца плоданашэнне, павялічваюцца гарката і выродлівасць. Глеба павінна быць урадлівая, добра дрэнажаваная, слабакіслая або нейтральная. Лепшыя папярэднікі — капуста і агурок.

Баклажаны вырошчваюць расадным спосабам. Насенне прарастае пры тэмпературы 25—30 °C, такая ж тэмпература неабходна для росту і развіцця расліны ў маладым узросце. Расаду высаджваюць у грунт ва ўзросце 50—60 дзён на адлегласці 70 см па 2 расліны ў гняздо. Паліванні праводзяць 8—10 разоў за вегетацыю. У перыяд цвіцення расліны падкормліваюць вадкімі ўгнаеннямі. Калі расліна дасягае вышыні 25—30 см, у яе адшчыпваюць верхавінкавыя пункты росту, што спрыяе лепшаму галінаванню, і пакідаюць 3—4 бакавыя парасткі. Пр�� паліванмі неабходна кіравацца прынцыпам «лепш менш, але часцей». Каб атрымаць буйныя плады, пакідаюць іх на расліне 5—6. Астатнія кветкі абрываюць. Убіраюць плады, калі яны пачынаюць бурэць. Іх зразаюць з пладаножкай даўжынёй 2—3 см. Калі спазніцца з уборкай, плады грубеюць і горкнуць.

• Баклажа́н // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 2: Аршыца — Беларусцы / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 2. — С. 230. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0061-7 (т. 2).
• Завадская Н. М. Баклажа́н // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 1. Ааліты — Гасцінец / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1983. — С. 215. — 575 с., іл. — 10 000 экз.
• Энцыклапедыя сельскага гаспадара. — Мн.: БелЭн, 1993.