Ганимед (месечина)

Ганимед (грчки Γανυμήδης) е месечина на Јупитер, наречена по митолошкиот Ганимед. Ова е најголемата месечина во Сончевиот Систем и е поголема од Плутон и Нептун. Кружи околу Јупитер на далечина од 422.000 километри. Полупречникот му е 2631 км, а масата 1,48 × 1023кг.

Ганимед
Ганимед фотографиран од Јуно во 2021
Ганимед фотографиран од Јуно во 2021
Откривање
ОткривачГалилео Галилеј
Симон Мариус
Откриено11 јануари 1610
Ознаки
Jupiter III
Орбитални особености
Периапсида1 069 200 км[b]
Апоапсида1 071 600 км[a]
Главна орбита полупречник
1 070 400 км[1]
Занесеност0.001 3[1]
7.154 552 96 d[1]
10.880 км/s
Наклон0.20° (to Jupiter's equator)[1]
Месечина наЈупитер
Физички особености
Среден полупречник
2634.1 ± 0.3 km (0.413 Earths)[2]
87.0 million км2 (0.171 Earths)[c]
Зафатнина7.6 × 1010 км3 (0.0704 Earths)[d]
Маса1.4819 × 1023 kg (0.025 Earths)[2]
Средна густина
1.936 g/cm3[2]
1.428 m/s2 (0.146 g)[e]
2.741 км/s[f]
синхронично
0–0.33°[3]
Албедо0.43 ± 0.02[4]
Површинска темп. најм сред најг
K 70[5] 110[5] 152[6]
4.61 (Противположба) [4]
Атмосфера
Површински притисок
trace
Состав по зафатнинаКислород[7]

Физички одлики

уреди

Со минување на леталото Галилео, се покажало дека Ганимед е составен од четири слоја: мало јадро од течно железо и сулфур, замрзната силикатна обвивка, длабок солен океан, и надворешна замрзната кора.

Релјеф

уреди

На површината на Ганимед има два вида релјеф: многу стари темни подрачја густо прекриени со кратери и помлади посветли подрачја испресечени со пукнатини и гребени, за кои се смета дека имаат тектонско потекло. Според инфрацрвените фотографии, заклучено е дека посветлите подрачја имаат висок процент на мраз, додека потемните имаат повисок процент на карпи.

Наводи

уреди
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 „Planetary Satellite Mean Orbital Parameters“. Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology.
  2. 2,0 2,1 2,2 Showman, Adam P.; Malhotra, Renu (1999). „The Galilean Satellites“ (PDF). Science. 286 (5437): 77–84. doi:10.1126/science.286.5437.77. PMID 10506564. Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-05-14. Посетено на 2014-11-11.
  3. Bills, Bruce G. (2005). „Free and forced obliquities of the Galilean satellites of Jupiter“. Icarus. 175 (1): 233–247. Bibcode:2005Icar..175..233B. doi:10.1016/j.icarus.2004.10.028.
  4. 4,0 4,1 Yeomans, Donald K. (2006-07-13). „Planetary Satellite Physical Parameters“. JPL Solar System Dynamics. Посетено на 2007-11-05.
  5. 5,0 5,1 Delitsky, Mona L.; Lane, Arthur L. (1998). „Ice chemistry of Galilean satellites“ (PDF). J.of Geophys. Res. 103 (E13): 31, 391–31, 403. doi:10.1029/1998JE900020. Архивирано од изворникот (pdf) на 2016-03-04. Посетено на 2009-10-02.
  6. Orton G.S.; Spencer, G.R.; Travis, L.D.; и др. (1996). „Galileo Photopolarimeter-radiometer observations of Jupiter and the Galilean Satellites“. Science. 274: 389–391. doi:10.1126/science.274.5286.389.
  7. Hall, D.T.; Feldman, P.D.; и др. (1998). „The Far-Ultraviolet Oxygen Airglow of Europa and Ganymede“. The Astrophysical Journal. 499 (1): 475–481. Bibcode:1998ApJ...499..475H. doi:10.1086/305604.

Надворешни врски

уреди