Doktor Pascal – ostatni, „podsumowujący” tom cyklu Rougon-Macquartowie. Jest to jedyna powieść z tej serii, której akcja rozgrywa się już po upadku II Cesarstwa. Głównymi bohaterami są Pascal i Klotylda Rougonowie.

Doktor Pascal
Le Docteur Pascal
Ilustracja
Autor

Émile Zola

Typ utworu

powieść

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Francja

Język

francuski

Data wydania

1893

poprzednia
Klęska
następna
brak

Treść

edytuj

Główny bohater, doktor Pascal Rougon, przez lata żył w Plassans, pracując nad monumentalną monografią o dziedziczeniu. Zbierając materiały do niej gromadził głównie wiadomości o swojej własnej rodzinie, modelowym przypadku dziedziczenia choroby psychicznej. Tym samym na kartach powieści pojawia się niejako streszczenie losów pozostałych Rougonów, Macquartów i Mouretów, bohaterów kolejnych utworów cyklu.

W gromadzeniu danych pomaga doktorowi jego siostrzenica Klotylda, córka Arystydesa Rougona, który nie miał czasu się nią zajmować, zajęty zbijaniem fortuny. Mimo różnicy wieku 30 lat pomiędzy nią a Pascalem oboje zaczynają namiętny romans, w wyniku którego starzejący się doktor rujnuje się na drogie prezenty dla kochanki i podupada na zdrowiu (kłopoty z sercem), a wreszcie umiera. Po jego śmierci Felicja Rougon, obawiająca się publikacji jego pracy, niszczy zachowany rękopis. Oburzona początkowo Klotylda pragnie początkowo wyjawić całemu miastu hipokryzję i wszystkie mroczne sekrety rodziny Rougon-Macquartów, które poznała dzięki wujowi, jednak rezygnuje, dochodząc do wniosku, że o wiele ważniejsze będzie wychowanie jej dziecka, które urodziło się z jej kazirodczego związku.

Przesłanie

edytuj

Utwór miał być uporządkowaniem teorii dziedziczenia przedstawionej w całym cyklu i zarazem wykazaniem wartości życia pełnego pracy i zmagań z codziennymi trudnościami. Zarówno Pascal, jak i Klotylda są przedstawieni jako ludzie, którzy żyli naprawdę - zajmowali się swoją pasją (pracą lub dzieckiem), a dla realizacji własnych marzeń umieli przezwyciężyć powszechne uprzedzenia i sprzeciwić się niektórym ogólnie przyjętym zasadom. W ostatniej scenie, gdy Klotylda bierze w ramiona swojego synka, powtórzony zostaje motyw z wcześniejszej powieści Radość życia, nakazujący odnajdywać sens działania i szczęścia w każdej sytuacji. Z kolei postać Pascala wyraża przyjęty przez Zolę światopogląd scjentystyczny i pochwałę nauki.

Wreszcie historia szczęśliwego romansu starszego już lekarza z młodą dziewczyną jest odbiciem autentycznego romansu pisarza z Jeanne Rozerot[1]

Przypisy

edytuj
  1. Pierre Cogny, La vie et l'œvre d'Émile Zola [w:] Émile Zola, Pages choisies, Paris, Hachette 1955, s.6

Linki zewnętrzne

edytuj