Edykt nantejski

akt wolności religijnej dla hugenotów

Edykt nantejski – akt prawny wydany 30 kwietnia 1598 w Nantes przez króla Francji Henryka IV Burbona.

Edykt nantejski
Henryk IV Burbon (1553–1610)

Edykt nantejski przyczynił się do zakończenia krwawych trwających we Francji przez 30 lat wojen religijnych oraz uregulował sytuację hugenotów. Wprowadzał wolność wyznania i równouprawnienie protestantów wobec katolików. Mogli odtąd budować swe kościoły oraz szkoły, zamki, urzędy, szpitale czy uniwersytety. Hugenoci mieli swobodę kultu z wyłączeniem Paryża. Jako gwarancję bezpieczeństwa otrzymali ok. 100 twierdz we Francji.

Edykt ten dawał hugenotom prawa do wolności politycznej oraz szereg twierdz, w tym La Rochelle, którą to odebrał (jako ostatnią) w 1628 Ludwik XIII i kardynał Armand Jean Richelieu po 14-miesięcznym oblężeniu.

W październiku 1685 Ludwik XIV, wnuk Henryka IV edyktem z Fontainebleau odwołał edykt nantejski. Organizacja kościelna protestantów i ich siła polityczna została złamana. Wydany przez Ludwika edykt stał się przyczyną masowej emigracji francuskich protestantów do Prus, Szwajcarii, Holandii i Anglii. Pomimo wydanego przez króla zakazu opuszczania Francji wyemigrowało wtedy od 200 tys. do 400 tys. osób (ta pierwsza liczba jest zapewne bliższa prawdy)[1].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jan Baszkiewicz: Francja w Europie. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2006, s. 76. ISBN 83-04-04837-X.