Jeżozwierz indyjski

gatunek gryzonia z rodziny jeżozwierzowatych

Jeżozwierz indyjski[16] (Hystrix indica) – gatunek ssaka z rodziny jeżozwierzowatych (Hystricidae).

Jeżozwierz indyjski
Hystrix indica[1]
Kerr, 1792
Ilustracja
Odpoczywający jeżozwierz indyjski
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

(bez rangi) incertae sedis
Rodzina

jeżozwierzowate

Rodzaj

jeżozwierz

Podrodzaj

Hystrix

Gatunek

jeżozwierz indyjski

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[15]

Taksonomia

edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1792 brytyjski przyrodnik Robert Kerr nadając mu nazwę Hystrix cristata indica[2]. Holotyp pochodził z Indii[17].

Hystrix indica należy do podrodzaju Hystrix[18]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[18].

Etymologia

edytuj
  • Hystrix: gr. υστριξ ustrix „jeżozwierz”, być może od υς us „wieprz”; θριξ thrix, τριχος trikhos „włosy”[19].
  • indica: łac. Indicus „indyjski”, od India „Indie”[20].

Zasięg występowania

edytuj

Jeżozwierz indyjski występuje w zachodniej i południowej Azji, od wschodniej części Morza Śródziemnego (południowa Turcja, Syria, Liban, Jordania i Izrael) i Półwyspu Arabskiego, na północny wschód do Kaukazu Południowego, skrajnie południowej Rosji (Dagestan), Uzbekistanu, Kirgistanu i południowego Kazachstanu oraz na południe przez Afganistan do Iranu, Pakistanu, południowego Nepalu, większości subkontynentu indyjskiego i na Sri Lance[18].

Morfologia

edytuj

Długość ciała (bez ogona) 455–930 mm, długość ogona 60–170 mm, długość ucha 40–47 mm, długość tylnej stopy 95–104 mm; masa ciała 8–27 kg[21]. Ubarwienie brunatne, na grzbiecie i ogonie występują długie kolce.

Ekologia

edytuj

Jeżozwierz indyjski jest dość tolerancyjnym gatunkiem – może zamieszkiwać różnorodne środowiska, takie jak góry, sawannę, scrub i lasy. Zamieszkuje skaliste tereny, żywi się roślinami.

Przypisy

edytuj
  1. Hystrix indica, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b R. Kerr: The animal kingdom, or zoological system, of the celebrated Sir Charles Linnæus. containing a complete systematic description, arrangement, and nomenclature, of all the known species and varieties of the mammalia, or animals which give suck to their young. Class I, Mammalia. Edinburgh: A. Strahan, and T. Cadell, London, and W. Creech, 1792, s. 213. (ang.).
  3. W.H. Sykes. Catalogue of the Mammalia of Dukhun (Deccan); with Observations on their Habits, &c., and Characters of New Species. „Proceedings of the Committee of Science and Correspondence of the Zoological Society of London”. 1, s. 103, 1831. (ang.). 
  4. J.F. von Brandt. Mammalium rodentium exoticorum novorum vel minus rite cognitorum musei academici zoologici descriptiones et icones. „Mémoires de l’Académie impériale des sciences de St.-Pétersbourg”. Sixième série. 3 (2), s. 359, 1835. (łac.). 
  5. E. Blyth. Report on the Mammalia and more remarkable species of birds inhabiting Ceylon. „The Journal of the Asiatic Society of Bengal”. 20, s. 171, 1851. (ang.). 
  6. P.L. Sclater. Description of a new species of Indian porcupine. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1865 (2), s. 353, 1865. (ang.). 
  7. Müller 1911 ↓, s. 117.
  8. Müller 1911 ↓, s. 121.
  9. Müller 1911 ↓, s. 122.
  10. Müller 1911 ↓, s. 123.
  11. Müller 1911 ↓, s. 126.
  12. R.Ch. Wroughton. Some new Indian mammals. „The journal of the Bombay Natural History Society”. 21 (3), s. 771, 1912. (ang.). 
  13. F. Müller. Beiträge zur Kenntnis der Stachelsehweine Asiens, insbesondere Palästinas. II. „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1919, s. 67, 1919. (niem.). 
  14. F. Müller. Beitrage zur Kenntnis der Stachelschweine Asiens, insbesondere Palastinas. III. „Zoologischer Anzeiger”. 51, s. 198, 1920. (niem.). 
  15. G. Amori i inni, Hystrix indica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021, wersja 2021-3 [dostęp 2022-03-11] (ang.).
  16. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 286. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  17. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Hystrix (Hystrix) indica. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-03-11].
  18. a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 544. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  19. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 345, 1904. (ang.). 
  20. indica, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-03-11] (ang.).
  21. E. Barthelmess: Family Hystricidae (Old World Porcupines). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 328–329. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).

Bibliografia

edytuj