Literatura piękna

dzieła literackie, piśmiennictwo artystyczne

Literatura piękna – rodzaj dzieł literackich o charakterze artystycznym[1]; typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od literatury użytkowej, tj. tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym itp.[2] Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.

Literatura piękna

Określenie „literatura piękna” (fr. belles lettres) zostało wprowadzone w pierwszej połowie XVIII wieku (w okresie systematyzowania różnych form piśmiennictwa) jako analogia do terminu „sztuki piękne” (fr. beaux arts)[3]. Wówczas termin ten oznaczał gatunki poetyckie, oratorskie, retoryczne, prozę epistolarną i historiograficzną. Termin „literatura piękna” spopularyzował się dzięki traktatom Rollina De la manière d'étudier des Belles Lettres (1726) i Charlesa Batteux Cours de Belles-Lettres (1747)[3].

Wyróżnikiem literatury pięknej jest fikcja literacka[4].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Literatura piękna, [w:] Jan Nowakowski (red.), Słownik terminów literackich. Teoria i nauki pomocnicze, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1960, s. 61 [dostęp 2021-08-27].
  2. Sławiński 1998 ↓, s. 285.
  3. a b Sławiński 1998 ↓, s. 62.
  4. Renata Pomarańska, Literatura piękna „nośnikiem pamięci” o martyrologii Kresów, Res Cresoviana. Nowe Pismo Kresowe: Wołyń ’43. Walka o Pamięć – Walka o Polskę, Instytut Pamięci i Dziedzictwa Kresowego, 2019, s. 136.

Bibliografia

edytuj
  • Janusz Sławiński (red.), Słownik terminów literackich, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, ISBN 83-04-04417-X.