Reginald Doherty

tenisista brytyjski

Reginald Frank Doherty, Reggie Doherty, „Big Do”[1] (ur. 14 października 1872 w Londynie, zm. 29 grudnia 1910 w Kensington) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i podwójnej, zwycięzca US Open w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.

Reginald Doherty
Ilustracja
Reginald Doherty (po lewej) z bratem
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

14 października 1872
Londyn

Data i miejsce śmierci

29 grudnia 1910
Kensington

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Gra pojedyncza
Wimbledon

W (1897–1900)

US Open

F (1902)

Gra podwójna
Wimbledon

W (1897–1901, 1903–1905)

US Open

W (1902, 1903)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
złoto Paryż 1900 tenis ziemny
(gra podwójna)
złoto Paryż 1900 tenis ziemny
(gra mieszana)
złoto Londyn 1908 tenis ziemny
(gra podwójna)
brąz Paryż 1900 tenis ziemny
(gra pojedyncza)

Studiował w Trinity Hall na Uniwersytecie Cambridge.

Kariera tenisowa

edytuj

W 1897 roku Doherty odniósł pierwsze zwycięstwo w grze pojedynczej na Wimbledonie, pokonując w finale (challenge round) obrońcę tytułu Harolda Mahony’ego. Wygrywał także w kolejnych trzech latach, zgodnie z obowiązującym ówcześnie regulaminem występując jedynie w finałach z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów (All Comers). W 1898 roku pokonał młodszego o dwa lata brata Lawrence’a Doherty’ego, w 1899 roku Arhura Gore’a, w 1900 roku Sidneya Howarda Smitha. Seria triumfów Doherty’ego została przerwana przez Arhura Gore’a w 1901 roku. W 1902 roku Doherty był uczestnikiem finału mistrzostw USA, kiedy to przegrał z Williamem Larnedem[1].

Bracia Doherty stanowili jedną z najlepszych par w historii Wimbledonu. W latach 1897–1906 nieprzerwanie występowali w finałach, wygrywając łącznie osiem razy (Reginald Doherty był ponadto w finale w 1896 roku w parze z Haroldem Nisbetem). Ich pierwszymi przeciwnikami finałowymi byli inni bracia, Wilfred i Herbert Baddeleyowie. Porażki bracia Doherty ponieśli w 1902 i 1906 roku, w obu przypadkach z Sidneyem Howardem Smithem i Frankiem Riseleyem. Bracia triumfowali także w mistrzostwach USA w 1902 i 1903 roku, w pierwszym finale pokonując Holcombe’a Warda i Dwighta Davisa, fundatora słynnego pucharu[1].

W występach w Pucharze Davisa Reginald Doherty poniósł tylko jedną porażkę, w piątym, decydującym meczu finału z 1902 roku (z Malcolmem Whitmanem). W 1903 roku był w składzie ekipy, która zdobyła pierwszy Puchar dla Wysp Brytyjskich i wspólnie z reprezentacją w kolejnych trzech latach skutecznie bronił trofeum[1]. W ramach Pucharu Davisa nie przegrał meczu deblowego (zawsze grał z bratem).

Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1900 roku bracia Doherty zdobyli złoty medal w grze podwójnej. Reginald Doherty wywalczył również złoty medal w grze mieszanej, w parze z Charlotte Cooper Sterry, i brązowy medal w singlu. Kolejny złoty medal Reginald Doherty wywalczył osiem lat później w Londynie, w parze z George’em Hillyardem w deblu mężczyzn na kortach otwartych.

Doherty trzy razy triumfował w mistrzostwach Irlandii w singlu (1899, 1900, 1901) i pięć w deblu (1898–1902, z bratem), a także zdobył mistrzostwo Afryki Południowej w singlu i deblu (1909)[1].

Reginald Doherty uchodził za jednego z największych stylistów epoki o przykładnym bekhendzie. Wynalazł sposób trzymania rakiety, który bez zmiany w uchwycie umożliwiał odbijanie piłek zarówno z prawej (forhend), jak i lewej strony (bekhend)[1].

Zakończył karierę dość wcześnie, na prośbę matki obawiającej się o jego zdrowie (podobnie jak Lawrence był dość chorowity)[1]. Jedna z bram obiektu wimbledońskiego na cześć braci została nazwana „The Doherty Gates”, a w 1980 roku obaj zostali wpisani do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

edytuj

Gra pojedyncza (4–2)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 1897 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Harold Mahony 6:4, 6:4, 6:3
Zwycięzca 2. 1898 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty 6:3, 6:3, 2:6, 5:7, 6:1
Zwycięzca 3. 1899 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Arthur Gore 1:6, 4:6, 6:3, 6:3, 6:3
Zwycięzca 4. 1900 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Sydney Howard Smith 6:8, 6:3, 6:1, 5:7, 11:9
Finalista 1. 1901 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Arthur Gore 6:4, 5:7, 4:6, 4:6
Finalista 2. 1902 U.S. National Championships, Newport Trawiasta   William Larned 6:4, 2:6, 4:6, 6:8

Gra podwójna (10–3)

edytuj
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1896 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Harold Nisbet   Herbert Baddeley
  Wilfred Baddeley
6:1, 6:3, 4:6, 2:6, 1:6
Zwycięzca 1. 1897 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Herbert Baddeley
  Wilfred Baddeley
6:4, 4:6, 8:6, 6:4
Zwycięzca 2. 1898 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Harold Nisbet
  Clarence Hobart
6:4, 6:4, 6:2
Zwycięzca 3. 1899 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Harold Nisbet
  Clarence Hobart
7:5, 6:0, 6:2
Zwycięzca 4. 1900 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Harold Nisbet
  Herbert Roper-Barrett
9:7, 7:5, 4:6, 3:6, 6:3
Zwycięzca 5. 1901 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Dwight Davis
  Holcombe Ward
4:6, 6:2, 6:3, 9:7
Finalista 2. 1902 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Sydney Howard Smith
  Frank Riseley
6:4, 6:8, 3:6, 6:4, 9:11
Zwycięzca 6. 1902 U.S. National Championships, Newport Trawiasta   Lawrence Doherty   Dwight Davis
  Holcombe Ward
11:9, 12:10, 6:4
Zwycięzca 7. 1903 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Sydney Howard Smith
  Frank Riseley
6:4, 6:4, 6:4
Zwycięzca 8. 1903 U.S. National Championships, Newport Trawiasta   Lawrence Doherty   Kreigh Collins
  L. Harry Waidner
7:5, 6:3, 6:3
Zwycięzca 9. 1904 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Sydney Howard Smith
  Frank Riseley
6:1, 6:2, 6:4
Zwycięzca 10. 1905 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Sydney Howard Smith
  Frank Riseley
6:2, 6:4, 6:8, 6:3
Finalista 3. 1906 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Lawrence Doherty   Sydney Howard Smith
  Frank Riseley
8:6, 4:6, 7:5, 3:6, 3:6

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia

edytuj