Tadeusz Hankiewicz

oficer Wojska Polskiego

Tadeusz Hankiewicz (ur. 15 października 1918 w Jekaterynosławiu, zm. 24 grudnia 1995 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, działacz partyjny i społeczny.

Tadeusz Hankiewicz
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

15 października 1918
Jekaterynosław

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 1995
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1979

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca dywizji,
attaché wojskowy w Pekinie,
Belgradzie

Główne wojny i bitwy

bitwa pod Lenino
operacja berlińska

Późniejsza praca

radca ambasady i minister pełnomocny w Tiranie

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Warszawę 1939–1945 Krzyż Bitwy pod Lenino Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Życiorys

edytuj

W latach 1941–1943 służył w Armii Czerwonej, a od 1943 roku w 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, a następnie przeszedł szlak bojowy do Berlina. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w wojsku.

W 1951 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego. Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1947–1953 tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Antoni”[1]. W następnych latach był między innymi dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, attaché wojskowym Ambasady PRL w Pekinie (1957–1960), szefem Wydziału Wojskowych Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP, attaché wojskowym Ambasady PRL w Belgradzie (1965–1969) oraz dyrektorem Biura w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1969–1979). W 1979 przeszedł w stan spoczynku. W latach 1979–1983 był chargé d’affaires, radcą ambasady i ministrem pełnomocnym Ambasady Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Albanii.

Członek PPR (1945–1948) i PZPR (od 1948). W latach 1956–1957 był członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.

Był wiceprezesem Rady Krajowej Kombatantów WP.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Gdy do stolicy powracało życie. Relację płk. dypl. Tadeusza Hankiewicza zanotował Jacek Wegner [w:] Za Wolność i Lud, nr 3, 17 stycznia 1976 r., s. 11.
  • Rocznik polityczny i gospodarczy, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1980, s. 662.
  • Who's who in Poland, Polska Agencja Interpress, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1982, s. 250.
  • Za Wolność i Lud, nr 21 (1985), 25 maja 1985, s. 5.
  • J. Stroynowski, ed., Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, 1989, tom I, s. 405.
  • J. Kuropieska, Od października do marca, BGW, Warszawa 1992, s. 28, ISBN 83-7066-217-X.
  • Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (156) z 1996.
  • S. Bratkowski, Październik 1956. Pierwszy wyłom w systemie. Bunt, młodość i rozsądek, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 1996, s. 1.
  • J. Foitzik, Entstalinisierungskrise in Ostmitteleuropa 1953–1956, F. Schöningh, 2001, s. 198.
  • K. Szczepanik, A. Herman-Łukasik, B. Janicka, Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Stosunki dyplomatyczne Polski: Europa 1918–2006, Wydawnictwo Askon, 2007, s. 13.

Przypisy

edytuj
  1. tadeusz&page=1&url= |Informacje w inwentarzu IPN
  2. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  3. "Życie Warszawy", nr 21 (450), 21 stycznia 1946, s. 2
  4. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 10, 1 września 1979, s. 10.