skälla
skälla (język szwedzki)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj wspólny
czasownik przechodni lub nieprzechodni
- odmiana:
- (1.1) lp en skälla, skälla; lm skällor, skällorna
- (2) att skälla, skäller, skällde, skällt, skäll!; pres. part. skällande, perf. part. skälld
- przykłady:
- składnia:
- (2.2) skälla på någon[2] → łajać kogoś
- (2.3) skälla någon för något[2] → wyzywać kogoś od czegoś
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- złożenie rzeczownikowe skällebrev, skällko, skällsord, koskälla
- czasownik frazowy skälla ned / skälla ner • skälla ut
- fraza czasownikowa bli annat ljud i skällan • skälla som en bandhund
- etymologia:
- uwagi:
- zobacz też: klocka • bjällra • skälla • pingla • handklocka • ringklocka • dörrklocka • primklocka • koskälla • kyrkklocka • slagklocka • vällingklocka (dzwonki i dzwony)
- zobacz też: bräka • böla • gnägga • ryta • skälla • jama • kväka • kackla • skrocka • snattra • kvittra (odgłosy zwierząt)
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Jacek Kubitsky, Słownik szwedzko-polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12412-1, s. 428.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Hasło „skälla” w: Svensk ordbok (SO), Svenska Akademien.