znamionować (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) książk. wskazywać na istnienie czegoś swoją obecnością

czasownik zwrotny niedokonany znamionować się (dk. brak)

(2.1) daw. wyróżniać się poprzez posiadanie jakiejś cechy
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
(2.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Mosiężne tabliczki z nazwiskami na drzwiach znamionowały zamożność i solidność finansową mieszkańcówtylko ludzie bez kłopotów pieniężnych mogli mieszkać w takim domu, w którym czynsz przewyższał dobrą pensję urzędniczą[1].
(2.1) Charlie ma słuszność, poparł Ślimak, na pół obnażone dziecko, którego już wyniszczone rysy, znamionowały się najgorszemi namiętnościami[2].
składnia:
(2.1) znamionować się + N.
kolokacje:
synonimy:
(2.1) cechować się, charakteryzować się, odznaczać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. znamienność ż, znamię n, znamionko n
przym. znamienny, znamionowy
przysł. znamiennie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. znamię + -ować
uwagi:
inny wariant: daw. znamienować
tłumaczenia:
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: odznaczać się
źródła:
  1. Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan), Stawka większa niż życie, 1967, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Paul Féval, Tajemnice Londynu, tłum. Seweryn Porajski, wyd. S. H. Merzbach, Warszawa 1847.