การลงประชามติแยกเป็นเอกราช

การลงประชามติแยกเป็นเอกราช (อังกฤษ: Independence referendum) คือ การลงประชามติประเภทหนึ่งซึ่งพลเมืองในดินแดนหนึ่งตัดสินว่าดินแดนนั้นควรเป็นประเทศเอกราชใหม่หรือไม่

การลงประชามติเอกราชติมอร์ตะวันออก ในปี 1999
การลงประชามติแยกซูดานใต้เป็นเอกราช ในปี 2011

ขั้นตอน

แก้

การเจรจาต่อรอง

แก้

ควันหลง

แก้

การลงประชามติในอดีต

แก้
รัฐที่เสนอ ปี เสนอเป็นเอกราชจาก ฝ่ายข้างมาก เอกราช การรับรอง หมายเหตุ
  ชิลี 1817   สเปน ใช่ ใช่ ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  ไลบีเรีย 1846 American Colonization Society ใช่ ใช่ ใช่
  แมริแลนด์ 1853 Maryland State Colonization Society ใช่ ใช่ ใช่
  นอร์เวย์ 1905   สวีเดน–นอร์เวย์ ใช่ ใช่ ใช่
  ไอซ์แลนด์ 1918   เดนมาร์ก ใช่ ใช่ ใช่
  รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย 1933   ออสเตรเลีย ใช่ ไม่ ไม่
  กัมพูชา 1945   ฝรั่งเศส ใช่ ใช่ ใช่
  มองโกเลีย 1945   จีน ใช่ ใช่ ใช่ เดิมทีสาธารณรัฐจีนให้การรับรอง แต่ภายหลังถอดถอนใน ค.ศ. 1953 สาธารณรัฐประชาชนจีนให้การรับรอง
  หมู่เกาะแฟโร 1946   เดนมาร์ก ใช่ ไม่ ไม่ ทางเดนมาร์กประกาศให้เป็นโมฆะ
  นิวฟันด์แลนด์ 1948   สหราชอาณาจักร ไม่ ไม่ ใช่ รวมเข้ากับแคนาดา
  รัฐนากาแลนด์ 1951   อินเดีย ใช่ ไม่ ไม่ รัฐบาลอินเดียไม่รับรอง[1]
  ซาร์ 1955   ฝรั่งเศส ไม่ ไม่ ใช่ รวมเข้ากับประเทศเยอรมนีตะวันตก
  แคเมอรูน 1958 ไม่ ไม่ ใช่ การลงประชามติตามรัฐธรรมนูญฝรั่งเศส การไม่ลงคะแนนเสียงจะนำสู่การเป็นเอกราช
  สาธารณรัฐแอฟริกากลาง 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  ชาด 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  คอโมโรส 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  สาธารณรัฐคองโก 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  ดาโฮมีย์ 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  จิบูตี 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  เฟรนช์พอลินีเชีย 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  กาบอง 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  กินี 1958 ใช่ ใช่ ใช่
  โกตดิวัวร์ 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  มาดากัสการ์ 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  มาลี 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  มอริเตเนีย 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  นิวแคลิโดเนีย 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  ไนเจอร์ 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  แซ็งปีแยร์และมีเกอลง 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  เซเนกัล 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  อัปเปอร์วอลตา 1958 ไม่ ไม่ ใช่
  ซามัว 1961   นิวซีแลนด์ ใช่ ใช่ ใช่
  แอลจีเรีย 1962   ฝรั่งเศส ใช่ ใช่ ใช่
  มอลตา 1964   สหราชอาณาจักร ใช่ ใช่ ใช่
  โรดีเชีย 1964 ใช่ โดยพฤตินัย ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  จิบูตี 1967   ฝรั่งเศส ไม่ ไม่ ใช่
  ปวยร์โตรีโก 1967   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  ปาปัวตะวันตก 1969   อินโดนีเซีย ไม่ ไม่ ใช่
  หมู่เกาะนอร์เทิร์นมาเรียนา 1969   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  บาห์เรน 1970   สหราชอาณาจักร ใช่ ใช่ ใช่
  นีวเว 1974   นิวซีแลนด์ ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ ได้รับสถานะรัฐพึ่งพิง ใช่ กลางเป็นรัฐพึ่งพิงของนิวซีแลนด์
  คอโมโรส 1974   ฝรั่งเศส ใช่ ใช่ ใช่ มายอตยังคงอยู่กับฝรั่งเศส
  ดินแดนในภาวะทรัสตีแห่งหมู่เกาะแปซิฟิก 1975   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  กวม 1976 ไม่ ไม่ ใช่
  อารูบา 1977   เนเธอร์แลนด์ ใช่ ไม่ ใช่ ยกเลิกแผนเอกราชใน ค.ศ. 1994
  จิบูตี 1977   ฝรั่งเศส ใช่ ใช่ ใช่
  เนวิส 1977   ใช่ ไม่ ไม่ การทำประชามติการเป็นเอกราชจากเซนต์คริสโตเฟอร์-เนวิส-แองกวิลลาและได้รับสถานะคราวน์โคโลนีในจักรวรรดิบริติชอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลกลางไม่รับรอง
  รัฐเกแบ็ก 1980   แคนาดา ไม่ ไม่ ใช่
  ซิสเก 1980   แอฟริกาใต้ ใช่ โดยพฤตินัย Partial แอฟริกาใต้ให้การรับรอง แต่นานาชาติไม่รับรอง
  กวม 1982   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  ไมโครนีเชีย 1983 ใช่ ใช่ ใช่ กลายเป็นรัฐพึ่งพิงของสหรัฐ
  หมู่เกาะมาร์แชลล์ 1983 ไม่ ไม่ ใช่
  ปาเลา 1983 ไม่ ไม่ ใช่ กลายเป็นรัฐพึ่งพิงของสหรัฐ
1984 ไม่ ไม่ ใช่
  หมู่เกาะโคโคส 1984   ออสเตรเลีย ไม่ ไม่ ใช่
  หมู่เกาะฟอล์กแลนด์ 1986   สหราชอาณาจักร ไม่ ไม่ ใช่
  นิวแคลิโดเนีย 1987   ฝรั่งเศส ไม่ ไม่ ใช่
  สโลวีเนีย 1990   ยูโกสลาเวีย ใช่ ใช่ ใช่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  อาร์มีเนีย 1991   สหภาพโซเวียต ใช่ ใช่ ใช่
  อาเซอร์ไบจาน 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  โครเอเชีย 1991   ยูโกสลาเวีย ใช่ ใช่ ใช่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  เอสโตเนีย 1991   สหภาพโซเวียต ใช่ ใช่ ใช่
  จอร์เจีย 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  คอซอวา 1991   ยูโกสลาเวีย ใช่ ไม่ ไม่ ประเทศแอลเบเนียเป็นประเทศเดียวที่ให้การรับรอง
  ลัตเวีย 1991   สหภาพโซเวียต ใช่ ใช่ ใช่
  ลิทัวเนีย 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  มาซิโดเนียเหนือ 1991   ยูโกสลาเวีย ใช่ ใช่ ใช่
  นากอร์โน-คาราบัค 1991   สหภาพโซเวียต ใช่ โดยพฤตินัย ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  ยูเครน 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  ทรานส์นีสเตรีย 1991 ใช่ โดยพฤตินัย ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  สาธารณรัฐกากาอุซ 1991 ใช่ โดยพฤตินัย[2] ไม่ แยกจากมอลโดวาเป็นฝ่ายเดียว ภายหลังรวมประเทศใน ค.ศ. 1995
  เติร์กเมนิสถาน 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  อุซเบกิสถาน 1991 ใช่ ใช่ ใช่
  บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา 1992   ยูโกสลาเวีย ใช่ ใช่ ใช่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  มอนเตเนโกร 1992 ไม่ ไม่ ใช่ มอนเตเนโกรแยกออกจากประเทศเซอร์เบียและมอนเตเนโกรใน ค.ศ. 2006
  เซาท์ออสซีเชีย 1992   จอร์เจีย ใช่ โดยพฤตินัย ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  สาธารณรัฐตาตาร์สตาน 1992   รัสเซีย ใช่ ใช่ ไม่ รวมเข้ากับรัสเซียใน ค.ศ. 1994
  เอริเทรีย 1993   เอธิโอเปีย ใช่ ใช่ ใช่
  หมู่เกาะเวอร์จินของสหรัฐ 1993   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  ปวยร์โตรีโก 1993 ไม่ ไม่ ใช่
  กูราเซา 1993   เนเธอร์แลนด์ ไม่ ไม่ ใช่
  โบแนเรอ 1994 ไม่ ไม่ ใช่
  ซินต์มาร์เติน 1994 ไม่ ไม่ ใช่
  ซาบา 1994 ไม่ ไม่ ใช่
  ซินต์เอิสตาซียึส 1994 ไม่ ไม่ ใช่
  เบอร์มิวดา 1995   สหราชอาณาจักร ไม่ ไม่ ใช่
  รัฐเกแบ็ก 1995   แคนาดา ไม่ ไม่ ใช่
  Seborga 1995[3]   อิตาลี ใช่ ไม่ ไม่ ถือเป็นประเทศจำลอง
  Anjouan 1997   คอโมโรส ใช่ โดยพฤตินัย ไม่ รวมเข้ากับคอโมโรสใน ค.ศ. 2001
  เนวิส 1998   เซนต์คิตส์และเนวิส ใช่ ไม่ ใช่ ต้องการจำนวนผู้เลือกเป็นเอกราช 2 ใน 3
  ปวยร์โตรีโก 1998   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  ติมอร์-เลสเต 1999   อินโดนีเซีย ใช่ ใช่ ใช่
  ซินต์มาร์เติน 2000   เนเธอร์แลนด์ ไม่ ไม่ ใช่
  โซมาลีแลนด์ 2001   โซมาเลีย ใช่ โดยพฤตินัย ไม่
  โบแนเรอ 2004   เนเธอร์แลนด์ ไม่ ไม่ ใช่
  ซาบา 2004 ไม่ ไม่ ใช่
  เคอร์ดิสถานอิรัก 2005   อิรัก ใช่ ไม่ ไม่
  กูราเซา 2005   เนเธอร์แลนด์ ไม่ ไม่ ใช่
  ซินต์เอิสตาซียึส 2005 ไม่ ไม่ ใช่
  มอนเตเนโกร 2006   เซอร์เบียและมอนเตเนโกร ใช่ ใช่ ใช่
  เซาท์ออสซีเชีย 2006   จอร์เจีย ใช่ โดยพฤตินัย ไม่
  ทรานส์นีสเตรีย 2006   มอลโดวา ใช่ โดยพฤตินัย ไม่
  โตเกเลา 2006   นิวซีแลนด์ ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ
แต่ไม่ถึงจำนวนขั้นต่ำ
ไม่ได้รับสถานะพึ่งพิง ใช่ การลงประชามติมีขึ้นว่า โตเกเลาควรเป็นรัฐพึ่งพิงของนิวซีแลนด์หรือไม่ ต้องการผลโหวตยอมรับส่วนใหญ่ในอัตรา 2 ใน 3
2007 ส่วนใหญ่โหวตยอมรับ
แต่ไม่ถึงจำนวนขั้นต่ำ
ไม่ได้รับสถานะพึ่งพิง ใช่
  ทมิฬอีฬัม 2009-2010   ศรีลังกา ใช่ ไม่ ไม่ การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลศรีลังกาไม่ให้การรับรอง
  ซูดานใต้ 2011   ซูดาน ใช่[4] ใช่ ใช่
  ปวยร์โตรีโก 2012   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  ดอแนตสก์ 2014   ยูเครน ใช่[5] โดยพฤตินัย[6] ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  ลูฮันสก์ 2014 ใช่[5] โดยพฤตินัย[6] ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว
  แคว้นเวเนโต 2014   อิตาลี ใช่ ไม่ ไม่ การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลอิตาลีไม่ให้การรับรอง
  สกอตแลนด์ 2014   สหราชอาณาจักร ไม่ ไม่ ใช่
  แคว้นกาตาลุญญา 2014   สเปน ใช่ ไม่ ไม่
  ซินต์เอิสตาซียึส 2014   เนเธอร์แลนด์ ไม่ ไม่ ใช่
  บราซิลใต้ 2016   บราซิล ใช่ ไม่ ไม่ การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลบราซิลไม่ให้การรับรอง
  ปวยร์โตรีโก 2017   สหรัฐ ไม่ ไม่ ใช่
  เคอร์ดิสถานอิรัก 2017   อิรัก ใช่ ไม่[7] ไม่ การจัดประชามติจัดขั้นในดินแดนพิพาทในอิรักเหนือ
  แคว้นกาตาลุญญา 2017   สเปน ใช่ ไม่[8] ไม่ ประกาศเอกราชเพียงฝ่ายเดียว รัฐบาลสเปนประกาศให้เป็นโมฆะ[9]
  บราซิลใต้ 2017   บราซิล ใช่ ไม่ ไม่ การลงประชามติอย่างไม่เป็นทางการ รัฐบาลบราซิลไม่ให้การรับรอง
  นิวแคลิโดเนีย 2018   ฝรั่งเศส ไม่ ไม่ ใช่
  บูเกนวิลล์ 2019   ปาปัวนิวกินี ใช่ ขึ้นอยู่กับการเจรจา[10] ใช่ การลงคะแนนแบบไม่ผูกมัด[11] ความเป็นเอกราชขึ้นอยู่กับรัฐสภาปาปัวนิวกินี[12]
  นิวแคลิโดเนีย 2020   ฝรั่งเศส ไม่ ไม่[13] ใช่
2021 ไม่ ไม่ ใช่ คว่ำบาตรโดยพรรคที่สนับสนุนเอกราช[14]


ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. Walling, A. Wati; Agrawal, Ankush; Phom, B. Henshet (1 January 2018). Democracy In Nagaland: Tribes, Traditions, and Tensions (ภาษาอังกฤษ). Highlander Press. ISBN 9780692070314.
  2. Marcin Kosienkowski (2017) The Gagauz Republic: An Autonomism-Driven De Facto State The Soviet and Post-Soviet Review, volume 44, no. 3, pp292–313
  3. Roth, Christopher F. (March 2015). Let's Split! A Complete Guide to Separatist Movements and Aspirant Nations, from Abkhazia to Zanzibar (PDF). Litwin Books, LLC. p. 90. In 1995, Giorgio held a referendum, with Seborgans opting for independence 304-4.
  4. South Sudan backs independence – results
  5. 5.0 5.1 "In eastern Ukraine, polls close amid allegations of double-voting - CNN.com". CNN. 11 May 2014. สืบค้นเมื่อ 30 September 2014.
  6. 6.0 6.1 "Russia Praises Ukraine's Autonomy Law for Rebel Areas". WSJ. 17 September 2014. สืบค้นเมื่อ 30 September 2014.
  7. "Iraqi Kurds offer to 'freeze' independence referendum result". BBC. 25 October 2017. สืบค้นเมื่อ 27 October 2017.
  8. Catalonia independence: Spain takes charge of Catalan government BBC News, 28 October 2017
  9. Suspendida la declaración de independencia de Cataluña (ในภาษาสเปน)
  10. Lyons, Kate (2019-12-10). "Bougainville referendum: region votes overwhelmingly for independence from Papua New Guinea". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2019-12-11.
  11. "Bougainville referendum not binding - PM". Radio New Zealand (ภาษาNew Zealand English). 2019-03-11. สืบค้นเมื่อ 2019-03-18.
  12. Mckenna, Kylie; Ariku, Emelda (19 November 2021). "Bougainville independence: recalling promises of international help". The Interpreter. สืบค้นเมื่อ 3 December 2021.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  13. Sartre, Julien; Doherty, Ben (4 October 2020). "New Caledonia rejects independence from France for second time". The Guardian (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). ISSN 0261-3077. สืบค้นเมื่อ 4 October 2020.
  14. "New Caledonia pro-independence parties reject referendum result". Al Jazeera. 13 December 2021. สืบค้นเมื่อ 14 December 2021.