Yugoslavya darbesi

Yugoslavya darbesi, 27 Mart 1941'de Yugoslavya Krallığı'nın başkenti Belgrad'da meydana gelen askerî darbe.

Yugoslavya darbesi
Tarih27 Mart 1941 (1941-03-27)
KonumBelgrad, Yugoslavya Krallığı
SonuçYugoslavya istilası
Can kaybı1 (yanlışlıkla)[1]

Darbe 1938'den beri birçok darbe planıyla özdeşleştirilen Hava Kuvvetleri Komutanı Dušan Simović'in bilgisi dahilinde batı yanlısı bir grup Sırp Yugoslav Krallık Hava Kuvvetleri çalışanı tarafından planlanmış ve gerçekleştirilmiştir. Hava Kuvvetleri Tuğgenerali Borivoje Mirković, Yugoslav Kraliyet Muhafızları lideri Živan Knežević ve kardeşi Radoje Knežević darbeyi gerçekleştiren en önemli figürlerdir. Radoje Knežević'in yanında birçok sivil figür de darbe planı gerçekleştirilmeden önce haberdar olup plan yürürlüğe girmeye başladığı andan itibaren organizasyon aşamasına katılmışlardır.

Yugoslavya Komünist Partisi darbede hiçbir görev üstlenmemesine rağmen kitlelerin birçok kentte sokağa dökülmesine önayak olmuş ve askerlerin yaptığı bu müdahaleye destek vermiştir. Darbe başarılı olmuş ve Naip Prens Pavle Karađorđević, Dr. Radenko Stanković, Dr. Ivo Perović ve Başbakan Dragiša Cvetković'in yönetimi sona ermiştir. Darbeden iki gün önce Cvetković hükûmeti Yugoslavya'nın Tripartite Paktı'na dahil olması için Viyana Protokolü'nü imzalamıştır. Darbe planları daha uzun bir süre için yapılmış; ancak Tripartite Paktı'nın imzalanması darbecileri Britanya Özel Operasyonlar Şefi'nin de cesaretlendirmesiyle hızlandırmıştır.

Ordu işbirlikçileri tahta geçme yaşına geldiğini ilan ettikleri 17 yaşındaki kral II. Petar Karađorđević'i başa getirmiş ve Simović'in başbakanlığı ve Vladko Maček ile Slobodan Jovanović'in yardımcılığında bir ulusal birlik hükûmeti kurulmuştur. Darbe Nazi Almanyası önderliğindeki Mihver Devletleri'nin doğrudan Yugoslavya istilası ile sonuçlanmıştır.

Arka planı

değiştir

Ekonomi profesörü ve tarihçi Jozo Tomasevich'e göre Yugoslavya Krallığı katı merkeziyetçi yapısı[2], ülkedeki milletlerin ve bunların dominant dinleri arasındaki güçlü birlik[3] ve düzensiz ekonomik gelişme[4] nedeniyle kurulduğundan beri zayıftı ve iki savaş arası dönemde de böyle kaldı. Bilhassa Sırp Ortodoks Kilisesi'nin ulusal konulara etkisi ile Katolik ve Müslüman gruplara karşı ayrımcılık ve Sırp olmayan nüfusun ülkenin dominant unsuru Sırplar tarafından ikinci sınıf vatandaş olarak görülmesi hoşnutsuzluğu iyice artırdı.[3] Merkeziyetçi sistem Sırp ordusunun gücü, Hırvatların sisteme dahil olmamadaki inadı, Sırpların temsili üstünlüğü, yozlaşma ve siyasi partilerdeki disiplinsizlikten almıştır.[5] 1929'a kadar durum hükûmetin demokratik sistemini bozacak şekilde ilerlemiştir. Yugoslavya'nın tamamının yönetiminin Sırp yöneticilerce domine edilmesi ülkenin politik anlamda dengelenmediğini ve ülkenin karşılaştığı ekonomik ve sosyal sorunların çözülmesi ihtiyacını karşılayamayacak durumda olduğunu göstermiştir.[6]

 
Yugoslavya Krallığı'nın 1929 ve 1939 yılları arasındaki banovinaları (banatları)

Siyaset bilimci Profesör Sabrina P. Ramet rejimin işlevsizlik ve meşruiyet eksikliğini ülkenin "ulusal sorun"u haline gelen etnik gruplar arasında kutuplaşmasının nedeni olarak görür. Bireysel hakların korunması, hoşgörü ve eşitliğin inşası ve devletin din, dil ve kültür farklılıklarına tarafsız yaklaşımının garanti edilmesi konularında hukukun egemenliğinin sekteye uğraması ülkedeki meşruiyet eksikliğini ve istikrarsızlığı artırmıştır.[7]

1929'da Kral I. Aleksandar tarafından kurulan 6 Ocak Diktatörlüğü ile demokrasi sekteye uğramıştır.[6] Bu olayda idari yapılanmada geleneksel bölge anlayışı lağvedilerek ülkedeki nehirleri temel alan bir anlayışa gitmek gibi yöntemler izlenerek ülkedeki etnik ayrılıkların kırılması amaçlanmıştır.[8] Bu hareket önemli derecede muhalefetle karşılaşmış, Sırp ve Sloven muhalefet partileri ve muhalif figürler Yugoslavya'nın etnik temelli altı idari yapıya ayrılmasını talep etmiştir. 1933'e kadar Hırvatların çoğunlukta olduğu Sava Banovina'da durumdan memnun olmayanlarca 1933'e kadar sivil itaatsizlik gelişmiş, rejim güçleri buna birçok suikast, suikast denemesi ve Hırvat Köylü Partisi (Sırp-HırvatçaHrvatska seljačka stranka HSS) lideri Vladko Maček'in de aralarında olduğu Hırvatların birçok kilit ismini tutuklayarak yanıt vermiştir.[9] Kral Aleksandar'ın 1934'te Marsilya'da suikaste kurban gitmesinin ardından kuzeni Pavle Karađorđević, senatör Dr. Radenko Stanković ile Sava Banovina Valisi Dr. Ivo Perović'le üçlü bir yönetim kurmuş ve başa Alexandar'ın 11 yaşındaki oğlu II. Petar'ı geçirmişse de yönetim daha çok Prens Pavle Karađorđević'in tekelinde kalmıştır.[10] Prens Pavle Karađorđević kuzeninden daha liberal bir görüşe sahip olsa da diktatörlük yönetimi bu dönemde de devam etmiştir.[11] Diktatörlük neticesinde ülke tutarlı bir dış politika izlemiş; ancak Yugoslavya'nın içte barışı yakalamadan topraklarında hak iddia eden komşularıyla barışı yakalamasının zorluğu gözler önüne serilmiştir.[12]

İki dünya savaşı arası dönemde Yugoslav dış politikası

değiştir

Ülke 1921'den itibaren Macaristan'ın olası toprak taleplerine karşı Romanya ve Çekoslovakya ile Küçük Antant'ı müzakere etmiş, on yıl ikili anlaşmalarla süren dönemin ardından gerekli aranjmanları 1933'te resmîleştirmiştir. Bunu ertesi yıl Bulgaristan'ın isteklerine karşı Yunanistan, Romanya ve Türkiye'yle katıldığı Balkan Antantı izlemiştir. Bu dönemde Yugoslav hükûmeti Avrupa barış anlaşmalarında garantör olarak gördüğü Fransa ile iyi ilişkiler kurmuş ve bu ilişkiler 1927'de imzalanan dostluk anlaşmasıyla resmiyet kazanmıştır.[13] Bu tanzimler yapılırken Yugoslavya için en büyük sorunu İtalya teşkil etmiş, İtalya Bulgar ayrılıkçıların kurduğu İç Makedon Devrimci Örgütü'nü maddi olarak desteklemiştir.[14] Kral Aleksandar'ın Benito Mussolini'yle müzakere çabaları karşılık bulmamış, Aleksandar'ın suikaste uğramasının ardından 1937 yılına kadar bu konuda kayda değer bir gelişme yaşanmamıştır.[15] Aleksandar suikastının sonrasında Yugoslavya askeri ve diplomatik açıdan izole edilmiş, ardından ülke İtalya'yla ikili ilişkilerine yardımcı olması için Fransa'dan yardım istemiştir.[16]

Cvetković–Maček Anlaşması

değiştir
11 Aralık 1938 Yugoslavya Seçimleri[17]
Kaolisyon/Parti Oy % Temsilciler %
Yugoslav Radikal BirliğiMilan Stojadinović 1,643,783 54.1 306 82.0
Birleşik MuhalefetVladko Maček 1,364,527 44.9 67 18.0
Yugoslav Ulusal HareketiDimitrije Ljotić 30,734 1.0 0 0
Total 3,039,041 100.0 373 100.0

Prens Pavle Karađorđević ulusal dayanışmanın olmaması ve ülkesinin siyasi açıdan güçsüzlüğünü gördükten sonra Yugoslavya'da Hırvatlar arasında dominant parti olan HSS'nin lideri Maček ile siyasi uzlaşı adına müzakereler yapmak için birçok kere adım atmıştır. Ocak 1937'de başbakan Milan Stojadinović, Prens Pavle Karađorđević'in isteği üzerine Maček ile bir araya gelmiştir; ancak Stojadinović Sırp yönetici sınıfın domine ettiği Yugoslavya'ya karşı Hırvat hoşnutsuzluğunu çözmek için yetersiz ya da isteksizdir.[18] 1938'de Anschluss ile birlikte Üçüncü Reich Yugoslavya'ya komşu olmuş[19] ve aralık ayında erken seçim yapılmıştır.

Dipnotlar

değiştir
  1. ^ Tomasevich 1969, s. 67.
  2. ^ Tomasevich 1969, s. 60.
  3. ^ a b Tomasevich 1969, ss. 61-62.
  4. ^ Tomasevich 1969, s. 62.
  5. ^ Hoptner 1963, s. 7.
  6. ^ a b Tomasevich 1969, s. 61.
  7. ^ Ramet 2006, s. 76.
  8. ^ Ramet 2006, ss. 79-80.
  9. ^ Ramet 2006, s. 87.
  10. ^ Dragnich 1983, s. 99.
  11. ^ Tomasevich 1969, ss. 60-63.
  12. ^ Hoptner 1963, s. 9.
  13. ^ Hoptner 1963, ss. 10-12.
  14. ^ Hoptner 1963, s. 14.
  15. ^ Hoptner 1963, ss. 19-20.
  16. ^ Hoptner 1963, s. 28.
  17. ^ Tomasevich 2001, s. 40.
  18. ^ Tomasevich 1975, ss. 22-23.
  19. ^ Roberts 1987, s. 7.

Kaynakça

değiştir

Kitaplar

değiştir

Akademik dergiler

değiştir

Websiteleri

değiştir