Pink (cantante)
.jpg)
Alecia Beth Hart Moore, nada en Doylestown Township, Pensilvania, o 8 de setembro de 1979, é unha cantante e compositora estadounidense, coñecida profesionalmente como Pink (estilizado como P!nk). É coñecida polas súas cancións pop influenciadas polo rock, a súa poderosa voz de contralto e o seu activismo.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Á idade de 15 anos, Pink formou o grupo de rapazas de curta duración Choice, que asinou con LaFace Records en 1995, aínda que se disolveron sen grandes lanzamentos.[1] O seu primeiro álbum de estudio en solitario, Can't Take Me Home (2000) foi lanzado cun éxito moderado e recibiu a dobre certificación de platino pola Recording Industry Association of America (RIAA). Producido polo xefe da discográfica Babyface e influenciado polo R&B contemporáneo, o álbum xerou dous sinxelos no top ten da Billboard Hot 100: "There You Go" e "Most Girls". Pink gañou un maior recoñecemento polo seu sinxelo colaborativo de 2001 "Lady Marmalade" (con Christina Aguilera, Missy Elliot, Lil' Kim e Mýa), que foi lanzado para a banda sonora de Moulin Rouge! e alcanzou o primeiro posto de trece listaxes internacionais, incluíndo os Estados Unidos, e gañou o seu primeiro premio Grammy á mellor colaboración pop con voces. Pink pasou ao pop rock co seu segundo álbum de estudio, Missundaztood (2001), que vendeu máis de trece millóns de copias en todo o mundo e deu tres singles no top ten: "Get the Party Started", "Don't Let Me Get Me" e "Just Like a Pill".
O terceiro álbum de estudio de Pink, Try This (2003), vendeu moito menos que o segundo, mais con el gañou o seu segundo Grammy, esta vez pola mellor interpretación feminina de rock. Os seus álbums cuarto e quinto, I'm Not Dead (2006) e Funhouse (2008), experimentaron un repunte comercial e xeraron os sinxelos "Who Knew" e "U + Ur Hand", que entraron no "top ten", así como o número un "So What". O sexto álbum de Pink, The Truth About Love (2012), converteuse no primeiro que chegou ao primeiro posto do Billboard 200 e xerou o seu cuarto sinxelo número un nos Estados Unidos, "Just Give Me a Reason" (con Nate Ruess). En 2014, Pink formou o dúo folk colaborativo You+Me co músico canadense Dallas Green, con quen publicou o álbum Rose Ave. en outubro dese ano. Os seus seguintes álbums, Beautiful Trauma (2017) e Hurts 2B Human (2019), tiveron un éxito continuo e tamén debutaron no primeiro posto da lista Billboard 200, converténdose no primeiro no terceiro álbum máis vendido dese ano a nivel mundial. O seu noveno álbum, Trustfall (2023), alcanzou o número dous das listaxes.
Pink foi descrita como "realeza do pop"[2][3] pola súa distintiva voz rouca e a súa presenza acrobática no escenario.[4][5] Vendeu máis de 135 millóns de discos en todo o mundo,[6] converténdoa nunha das artistas musicais máis vendidas do mundo.[7] Pink foi tamén a solista feminina que máis actuou no Reino Unido durante o século XXI,[8] mentres que Billboard nomeou a Pink o artista de cancións pop da década dos 2000. Entre os seus galardóns inclúense tres premios Grammy, dous premios Brit (incluíndo a súa contribución sobresaliente á música), un premio Daytime Emmy, sete premios MTV Video Music (incluíndo o Michael Jackson Video Vanguard Award) e dous MTV Europe Music Awards. Na 63.ª edición anual dos BMI Pop Awards, recibiu o BMI President's Award polo "seu destacado logro na composición de cancións e o impacto global na cultura pop e na industria do entretemento",[9] e foi honrada co People's Champion Award,[10] o Premio IHeartRadio Music Award Icon Award.[11] Billboard tamén nomeou a Pink como Muller do Ano de 2013 no Billboard Women in Music e honrouna co Billboard Icon Award e a Billboard Legend of Live. VH1 clasificou a súa décima posición na súa lista das 100 mellores mulleres da música.
Discografía
[editar | editar a fonte]- Can't Take Me Home (2000)
- Missundaztood (2001)
- Try This (2003)
- I'm Not Dead (2006)
- Funhouse (2008)
- The Truth About Love (2012)
- Beautiful Trauma (2017)
- Hurts 2B Human (2019)
- Trustfall (2023)
Nota
[editar | editar a fonte]- ↑ "Shocking Pink". TheGuardian. 8 de novembro de 2003.
- ↑ Coscarelli, Joe (5 de outubro de 2017). "Pink Quietly Became Pop Royalty. Here's How She Made It Last.". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 7 de agosto de 2022.
- ↑ "Pink proves she's pop royalty at the Amway Center". www.orlandoweekly.com. Consultado o 7 de agosto de 2022.
- ↑ Letkemann, Jessica (8 de setembro de 2015). "P!nk's 20 Biggest Billboard Hits". Billboard.
- ↑ "He Takes Her In His Arms, But After He Lets Her Go, I Was Breathtaken". The San Francisco Globe. 27 de abril de 2015. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2017. Consultado o 2 de marzo de 2016.
- ↑ "P!nk to Receive the Legend of Live Award at the 2019 Billboard Live Music Summit". Billboard (en inglés). 18 de setembro de 2019. Consultado o 20 de febreiro de 2022.
- ↑ "Pink Drops New Single, 'Walk Me Home," Album Due in April (Listen)". Variety. 20 de febreiro de 2019. Consultado o 29 de xaneiro de 2019.
- ↑ "P!nk is the most played female artist of the 21st Century in the UK". National Album Day. 8 de outubro de 2021. Consultado o 28 de agosto de 2024.
- ↑ "P!nk Receives President's Award at 63rd Annual BMI Pop Awards". BMI.com. Broadcast Music Inc. 13 de maio de 2015. Consultado o 9 de agosto de 2015.
- ↑ Lewis, Hilary (29 de outubro de 2019). "People's Choice Awards: Pink to Receive Champion Honor". The Hollywood Reporter. Consultado o 20 de febreiro de 2024.
- ↑ Mier, Tomás (28 de marzo de 2023). "Pink Duets With Kelly Clarkson as She Accepts iHeartRadio Icon Award: A 'Miracle'". Rolling Stone. Consultado o 20 de febreiro de 2024.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Pink  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Frere-Jones, Sasha (24 de novembro de 2008). "Sass and cadence". The Critics. Pop Music. The New Yorker 84 (38): 124–126.
