Vejatz lo contengut

Jacme Taupiac

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.


Jacme Taupiac
Jacme Taupiac en març de 2011
Profession: Lingüista
País: Gasconha (Occitània)
Data de naissença: 12 de febrièr de 1939
Luòc de naissença: Gimat, Miègjorn-Pirenèus
Data de decès:
Luòc de decès:


Jacme Taupiac (Gimat, 12 de febrièr de 1939) es un lingüista occitan contemporanèu. Es membre del Grop de Lingüistica Occitana, del conselh lingüistic del Congrès Permanent de la Lenga Occitana e de l'Institut d'Estudis Araneses-Acadèmia Aranesa de la Lenga Occitana.

Per sas òbras e son militantisme occitanista, foguèt guerdonat amb lo Prèmi Robèrt Lafont en 2014.

Biografia

Jacme Taupiac nasquèt a Gimat, a la "Maison d'en long", còsta Bèumont de Lomanha[1] dins un mitan social que gaireben totes i parlavan l'occitan de Gasconha. A Tolosa, seguiguèt los corses del grand dialectològ Joan Seguin. Passèt puèi una licéncia d'espanhòl.

Èra responsable del sector de lingüistica de l'Institut d'Estudis Occitans, encargat de corses de lenga e cultura occitanas a la Facultat de las Letras de l'Institut Catolic de Tolosa e professor d'occitan a l'Institut Familial de Montalban.

Trabalha essencialament subre lo desvolopament de las formas de l'occitan estandard. Sas publicacions an permés de clarificar de problèmas tecnics, en particular l'apertura de e/è e de o/ò dins los mots de formacion culta e dins los manlèus, e mai d'assages sus la constitucion del lexic fondamental.

Prepausèt e metèt en circulacion un grand nombre de reformas pontualas dins la nòrma classica, que recebèron pas totas una aprovacion oficiala ni de l'IEO ni del Conselh de la Lenga Occitana, e aquò a entraïnat de criticas d'unes lingüistas.

En 2001 foguèt temporàriament vicepresident del Conselh de la Lenga Occitana, puèi foguèt menat a abandonar sas responsabilitats dins aquel organisme (mas en tot ne demorar membre), pr'amor que preconizava publicament de formas en contradiccion amb las preconizacions oficialas del Conselh, en particular sus l'"-e" finala de sosten e sul jonhent.

De 1985 a 1996, foguèt membre del jurat occitan dels Prèmis Rei en Pere.

A costat de sas òbras lingüisticas costumièras, a collaborat al Missal occitan (1979) amb una traduccion aprovada per la Glèisa Catolica.

Sas òbras

  • La prononciation normalisée du Gascon, 1963
  • L'occitan blos, 1964
  • Bibliografia occitana, 1967
  • Lo "-e" de sostenament en occitan normalizat, 1968
  • Los tres cents mots occitans que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1974
  • Lo vocabulari occitan de las arts, 1977
  • Pichon diccionari francés-occitan, 1977
  • 350 mots occitans (occitan referencial) que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1979
  • Propositions pour un dictionnaire général de la Langue occitane, 1982
  • Escapolon del Diccionari general de la lenga occitana, 1982
  • Normalisacion grafica e normalisacion lingüistica, 1984
  • Sintèsi de las responsas al "Memòri sus las innovacions graficas, 1985
  • L'istòria dins País Gascons, revista de Per Noste. Metodologia de l'istòria d'Occitània a partir dels estudis d'istòria publicats dins la revista bearnesa, 1985
  • Quatre cents mots que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1987
  • Fonetica e fonologia de l'occitan parlat en Bèumont de Lomanha, 1987
  • Desconflar la bofiga (1988)
  • La grafia de l'Occitan: Cambiar o cambiar pas?
  • Mapas lingüisticas occitanas (1989)
  • Diccionari de mila mots (1992)
  • Gramatica occitana (2000)
  • L'occitan modèrne (2001)
  • Diccionari de l'occitan parlat en Lomanha (inedit)
  • Diccionari de l'occitan parlat dins le Saués (inedit)

Referéncias

  1. Biografia dins la revista Calenda

Vejatz tanben