Ars antiqua

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 4 wrz 2021, była oparta na tej wersji.

Ten artykuł od 2017-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ars antiqua (łac. sztuka dawna) – okres w wielogłosowej muzyce kościelnej w XIII w. związany z paryską szkołą Notre-Dame oraz działalnością późniejszych teoretyków muzyki, takich jak Franco z Kolonii i Petrus de Cruce.

Niebagatelny wpływ na rozwój muzyki tego okresu wywarła technika tropowania. Według niektórych teorii tropowanie głosu duplum w technice discantowej doprowadziło do powstania motetu, wiodącego gatunku muzyki XIII wieku.

W szkole Notre-Dame istniejącej przy katedrze Notre-Dame uprawiano przede wszystkim takie gatunki muzyki polifonicznej jak: conductus, organum i motet. Do głównych przedstawicieli należeli: magister Leoninus (mistrz techniki organalnej) i magister Perotinus (mistrz techniki discantowej).

Zobacz też

Ars nova