Anne Bauchens
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
Anne Bauchens (ur. 2 lutego 1882 w Saint Louis, zm. 7 maja 1967 w Woodland Hills)[1][2] – amerykańska montażystka filmowa. Pierwsza kobieta-laureatka Oscara za najlepszy montaż. Nagroda przypadła jej za film Policja konna Północnego Zachodu (1940) w reżyserii Cecila B. DeMille'a[3].
Biografia
[edytuj | edytuj kod]Jej rodzicami byli Luelli Bauchens (de domo Mc Kee) i Otto Bauchensa. W St. Louis uczyła się aktorstwa, gimnastyki i tańca. Jednocześnie pracowała jako telefonistka w miejscowym czasopiśmie St. Louis Post-Dispatch. Mając nadzieję na karierę na Broadwayu, wyjechała do Nowego Jorku. Wobec niepowodzenia kariery aktorskiej rozpoczęła pracę jako sekretarka. Początkowo pracowała w firmie zajmującej się nieruchomościami, ta jednak zbankrutowała[1]. W 1912 r. zatrudniła się jako sekretarka u Williama de Mille'a[4]. W tej pracy poznała jego brata, reżysera Cecila B. DeMille'a[5]. Bauchens zaczęła pracować na planie filmowym, pomagając przy produkcji. Sama stworzyła dla siebie stanowisko – była osobą opisującą każdy szczegół filmowego ujęcia po to, by można było łatwiej je dopasować w trakcie montażu. Interesowała się też samym procesem montowania filmu[6].
W 1917 r. Cecil DeMille poprosił Bauchens, by pomogła mu przy filmie We can't have everything – miała zastąpić asystenta reżysera, który przestał pracować przy produkcji. Bauchens zgodziła się. Pracowała asystując na planie, a następnie pomagała przy montażu. Jej pomysły spodobały się DeMille'owi, który zaproponował jej pracę montażystki[7]. Dotychczas DeMille, po złych doświadczeniach ze swoich pierwszych dwóch filmów, osobiście zajmował się montażem wszystkich swoich dzieł. Jednak od tego czasu zajmowała si�� tym Bauchens. Łącznie ich współpraca trwała ok. 40 lat. W tym czasie Anne zmontowała 39 filmów DeMille'a[1][8].
Bauchens była niezwykle lojalna wobe DeMille'a, a on sam czuł się bardzo dobrze pracując z nią. Studio zmuszało ją do pracy z innymi reżyserami, jednak tylko 20 zmontowanych przez nią filmów nie było filmami DeMille'a[3] (inni reżyserzy, z którymi pracowała to m.in. Victor Fleming, William Dieterle i Mitchell Leisen)[8]. De Mille, podczas swojej pracy dla Paramount, nie zgadzał się na zatrudnienie innego montażysty[5]. Negocjucjąc swoje kontrakty, zawsze upewniał się, że montażem filmu zajmie się Bauchans – nie zgadzał się na pracę z nikim innym[8]. Twierdził, że powodowane jest to nie kwestiami sentymentalnymi, ale faktem, że Bauchens jest najlepszą montażystką, jaką zna[1].
Była niezwykle pracowita – potrafiła pracować po kilkanaście godzin na dobę (nawet mając już ponad 70 lat), montując długie, złożone filmy DeMille'a[8]. Ze względu na swoją wytrzymałość nosiła przezwisko "Trojan Anne"[1][5]. Choć była osobą małomówną, była też bardzo pewna swoich umiejętności, uparta i miała odwagę walczyć o swoje pomysły z DeMillem, który również uchodził za upartego[1]. Jeśli się nie zgadzali, spierali się tak długo, aż jedno z nich wygrywało[9].
Do jej prac należał m.in. montaż filmu Dziesięcioro przykazań. Ten nakręcony za pomocą 16 kamer film, wymagał dużego nakładu pracy – Bauchens musiała zmontować materiał obejmujący 100 000 stóp (30,48 km) taśmy filmowej tak, aby skrócić go do 12 000 stóp (ok. 3,6 km). DeMille nazwał pracę ponad 70-letniej wówczas Bauchens jednym z najtrudniejszych procesów montażowych w historii kinematografii[1].
Po śmierci DeMille'a w 1959 Bauchens przeszła na emeryturę. Zmarła w 1967 na zapalenie płuc[10].
Nagrody i nominacje
[edytuj | edytuj kod]- 1934 – nominacja do Oscara za najlepszy montaż za film Kleopatra
- 1940 – Oscar za najlepszy montaż za film Policja konna Północnego Zachodu
- 1952 – nominacja do Oscara za najlepszy montaż za film Największe widowisko świata
- 1956 – nominacja do Oscara za najlepszy montaż za film Dziesięcioro przykazań[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Barbara Sicherman, Carol Hurd Green, Notable American Women: The Modern Period : a Biographical Dictionary, Harvard University Press, 1980, s. 65, ISBN 978-0-674-62733-8 [dostęp 2017-10-13] (ang.).
- ↑ Tania Field, Women film editors from silence to sound, [w:] Bridges i inni, Silent women : pioneers of cinema, Twickenham 2016, s. 212, ISBN 978-0-9566329-9-9.
- ↑ a b c Tania Field, Women film editors from silence to sound, [w:] Bridges i inni, Silent women : pioneers of cinema, Twickenham 2016, s. 214, ISBN 978-0-9566329-9-9.
- ↑ W przeciwieństwie do swojego brata William używał w pisowni swojego nazwiska małego "de"
- ↑ a b c Tania Field, Women film editors from silence to sound, [w:] Bridges i inni, Silent women : pioneers of cinema, Twickenham 2016, s. 213, ISBN 978-0-9566329-9-9.
- ↑ David Meuel, Women Film Editors: Unseen Artists of American Cinema, McFarland, 2016, s. 23, ISBN 978-1-4766-6294-7 [dostęp 2017-10-13] (ang.).
- ↑ David Meuel, Women Film Editors: Unseen Artists of American Cinema, McFarland, 2016, s. 24, ISBN 978-1-4766-6294-7 [dostęp 2017-10-13] (ang.).
- ↑ a b c d David Meuel, Women Film Editors: Unseen Artists of American Cinema, McFarland, 2016, s. 25, ISBN 978-1-4766-6294-7 [dostęp 2017-10-13] (ang.).
- ↑ David Meuel, Women Film Editors: Unseen Artists of American Cinema, McFarland, 16 maja 2016, s. 26, ISBN 978-1-4766-6294-7 [dostęp 2017-10-13] (ang.).
- ↑ Barbara Sicherman, Carol Hurd Green, Notable American Women: The Modern Period : a Biographical Dictionary, Harvard University Press, 1980, s. 66, ISBN 978-0-674-62733-8 [dostęp 2017-10-13] (ang.).