Przejdź do zawartości

Ignacy Dąbrowski (pisarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Dąbrowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1869
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 lutego 1932
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

powieść, nowela

Epoka

Młoda Polska

Faksymile
Grobowiec Ignacego Dąbrowskiego i Marii Gerson-Dąbrowskiej

Ignacy Dąbrowski (ur. 21 kwietnia 1869 w Warszawie, zm. 4 lutego 1932 tamże) – polski powieściopisarz i nowelista, nauczyciel. Mąż Marii Gerson-Dąbrowskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1869 jako syn Ignacego (urzędnik magistratu) i Anieli z domu Nowickiej[1]. Miał siostry[1]. Uczył się w II Gimnazjum w Warszawie, w 1887 przerwał naukę po szóstej klasie z powodu gruźlicy (miał krwotok z płuc)[1]. Po powrocie do zdrowia celem utrzymania się pracował jako nauczyciel prywatny w domach ziemiańskich, w tym w Rudzie Malenickiej[1]. Leczył się w Krynicy, tam zaczął pisać debiutancką powieść Śmierć, stanowiącą – jako określono w „Kurierze Warszawskim”pamiętnik suchotnika[1], ukończył ją w Poczekajce. Powieść ukazała się drukiem w 1892 w Bibliotece Warszawskiej i została entuzjastycznie przyjęta przez krytykę przynosząc autorowi rozgłos[1]. Została przetłumaczona na język niemiecki (dwukrotnie), rosyjski (również dwukrotnie) i czeski. W 1893 w „Kurierze Warszawskim” było drukowane jego drugie dzieło pod tytułem Felka[1]. Dwa lata później ukazała się Sonaty cierpienia[1]. Będąc wówczas już uznanym literatem otrzymał od „Tygodnika Ilustrowanego” zamówienie na dwutomowe dzieło pt. Mistrz, lecz po napisaniu około połowy doznał niemocy twórczej, w związku z czym zniszczył dotychczasowy rękopis i zerwał umowę z wydawcą[1]. W późniejszym czasie wydawał tylko epizodycznie nowele, jednocześnie usuwając się w cień środowiska, z którego wcześniej czerpał sławę i rozgłos[1].

W latach 1894–1897 mieszkał w Łodzi, potem przez pół roku mieszkał w Paryżu. Zwiedził Szwajcarię i Włochy, do których miał wracać jeszcze kilkakrotnie. Osiadł w roku 1898 w Warszawie, gdzie mieszkał do końca swego życia. W 1903 ożenił się z Marią Gerson (1869-1942)[1]. Rezygnując z aktywnej pracy pisarskiej zaangażował się w pracę pedagogiczną[1]. Od 1898 uczył geografii i historii w warszawskich szkołach średnich męskich i żeńskich[1], a w latach 1905-1907 także w szkołach Polskiej Macierzy Szkolnej. W 1907 jako Polak został pozbawiony prawa nauczania ww. przedmiotów szkolnych[1]. Do pracy nauczyciela powrócił podczas I wojny światowej[1]. W latach 1915–1919 był członkiem zarządu Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, a w 1919 pełnił funkcję prezesa tego towarzystwa. Jako nauczyciel kontynuował pracę w zawodzie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości[1]. Od 1920 był etatowym nauczycielem w Gimnazjum Państwowym im. Władysława IV na Pradze, aż do przejścia na emeryturę[1]. Do końca życia sporadycznie publikował swoje prace[1]. Ostatnim planowanym dziełem była trylogia pt. Matka, której pierwsza część ukazała się na łamach „Kuriera Warszawskiego”[1].

Zmarł 4 lutego 1932 w Warszawie w wieku 62 lat po dłuższej chorobie[2][1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie po nabożeństwie żałobnym w kościele Świętego Krzyża 10 lutego 1932 (kwatera 39, rząd 4, miejsce 17/18)[1][3]. Rzeźbę portretową Ignacego Dąbrowskiego na pomniku nagrobnym wykonała jego żona, rzeźbiarka Maria Gerson[4].

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Śmierć: studyum (1892)
    • Warszawa: T. Paprocki, 1893
    • Śmierć: studyum. Warszawa: Nakładem Jana Fiszera, 1900 (Pisma Ignacego Dąbrowskiego Tom 1)
    • wyd. IV. Warszawa: Trzaska, Ewert, Michalski, 1921
    • Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1959
    • Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2001 ISBN 83-7052-625-X
    • tłum. Raphael Löwenfeld Der Tod. R. Schottlander, 1896
    • tłum. Moritz Urstein. Der Tod. Schwetschke u. Sohn, Braunschweig 1896
    • tłum. L. Gorbaczewski. Petersburg, 1894 (Смерть = (Smierc): Этюд / Пер. с пол. Л.И. Горбачевский; Игнатий Домбровский. Санкт-Петербург: С.А. Корнатовский, 1894)
    • tłum. K. Przewaliński. Petersburg, 1908 (Смерть: [Этюд] / Игнатий Домбровский; Авториз. пер. с пол. К.И. Пржевалинского; С предисл. А. Немоевского. Санкт-Петербург: Н. Глаголев, [1908])
    • tłum. Duchoslav Panýrek. Smrt. Praga, 1913
  • Felka (1893)
    • Warszawa: T. Paprocki, 1894
    • wyd. 2. Warszawa: J. Fiszer, 1900. (Pisma Ignacego Dąbrowskiego; t. 2)
    • Londyn: "Wiadomości", 1957
    • Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1959
  • Nowele (1899)
    • nakł. Jana Fiszera, 1900
  • Chwila była przedwieczorna: wrażenia. Warszawa: Jan Fiszer, 1903
  • Czekam cię!: opowiadanie. Poznań: B. Milski, 1903
  • Samotna; Stara matka; Niepotrzebny. Nakł. Gebethnera i Wolffa, 1912
  • Zmierzchy: powieść. Warszawa: J. Fiszer, 1914
  • Matki: powieść współczesna. Warszawa: „Bibljoteka Polska”, 1923
  • Krwawa księga czyli Przekleństwo życia. Cz. 4, Czy prof. Ostoja istotnie jest Wieszczem i Wodzem narodu? Warszawa: W. Olszański, [1929]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Ś. p. Ignacy Dąbrowski. „Kurier Warszawski”, s. 5, 11, Nr 36 z 5 lutego 1932. 
  2. Ś. p. Ignacy Dąbrowski. „Kurier Warszawski”, s. 13, Nr 35 z 4 lutego 1932. 
  3. Cmentarz Stare Powązki: IGNACY DĄBROWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-07-09].
  4. Cmentarz Powązkowski w Warszawie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1994, s. 176. ISBN 83-03-00758-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]