Przejdź do zawartości

Postmodernizm (muzyka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Postmodernistyczna muzyka – określenie określające muzykę komponowaną od lat siedemdziesiątych XX w. Jest to nie tyle „muzyka postmodernistyczna”, ile „muzyka w postmodernistycznym świecie”, wywodząca się „z wielości kultur i środowisk, z których wywodzili się kompozytorzy”[1].

Cechy typowe lub najważniejsze utworów określanych jako postmodernistyczne[2]:

  • dorobek minionych epok traktowany jak magazyn motywów, którymi można dowolnie manipulować,
  • Rehabilitacja konsonansów i melodii
    • Diatonika
  • Częsta powtarzalność motywów lub akordów (jak w minimalizmie)
  • Wyraźny emocjonalizm, patos i sentymentalizm często w romantycznym duchu, a z drugiej strony sztuka może być bliska zabawie, nawet zabawna. Może być skontrastowana, zaskakująca, bulwersująca inaczej niż modernistyczna (np. Sznitke)
  • Nawiązania do muzyki rockowej, a nawet popularnej (Paweł Mykietyn)
  • W przeciwieństwie do modernizmu: obojętność na idee postępu, na postulat zmieniania świata przez sztukę.
  • Lekceważenie profesjonalnego opanowania warsztatu i estetyczna nobilitacja felerów (estetyka usterki).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Danuta Gwizdalanka, Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 139.
  2. Danuta Gwizdalanka Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 140-141