Przejdź do zawartości

Alojzy Orszulik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alojzy Orszulik
Ilustracja
Christo in aliis servire
Służyć Chrystusowi w drugich
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

21 czerwca 1928
Baranowice Śląskie

Data i miejsce śmierci

21 lutego 2019
Łowicz

Biskup diecezjalny łowicki
Okres sprawowania

1992–2004

Biskup pomocniczy siedlecki
Okres sprawowania

1989–1992

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

pallotyni

Śluby zakonne

8 września 1956

Prezbiterat

22 czerwca 1957

Nominacja biskupia

8 września 1989

Sakra biskupia

8 grudnia 1989

Odznaczenia
Order Orła Białego Komandoria Missio Reconciliationis
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

8 grudnia 1989

Miejscowość

Siedlce

Miejsce

katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Józef Glemp

Współkonsekratorzy

Bronisław Dąbrowski
Jan Mazur

Alojzy Orszulik (ur. 21 czerwca 1928 w Baranowicach Śląskich, zm. 21 lutego 2019 w Łowiczu) – polski duchowny rzymskokatolicki, pallotyn, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1989–1992, biskup diecezjalny łowicki w latach 1992–2004, od 2004 biskup senior diecezji łowickiej. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 czerwca 1928 w Baranowicach Śląskich w rodzinie rolniczej. Przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął naukę w szkole podstawowej, kończąc do 1939 cztery klasy. Podczas okupacji pracował fizycznie jako stolarz, w zawodzie tym pozostał przez następne 3 lata po wojnie. Był członkiem stowarzyszenia Sodalicji Mariańskiej. W latach 1948–1951 kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Chełmnie, uzyskując świadectwo dojrzałości. W 1951 rozpoczął nowicjat w zgromadzeniu pallotynów w Ząbkowicach Śląskich. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1952–1957 w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Śluby wieczyste złożył 8 września 1956, zaś święceń prezbiteratu udzielił mu 22 czerwca 1957 w Ołtarzewie kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski. Od 1958 kontynuował studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał kolejno magisterium i licencjat z prawa kanonicznego[1].

W latach 1961–1989 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie[1]. W latach 1963–1966 był asystentem w Katedrze Prawa Rzymskiego na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie[2].

Od 1962 pracował w Sekretariacie Episkopatu Polski, w latach 1962–1968 na stanowisku referenta, a od 1968 do 1993 jako kierownik Biura Prasowego[1]. W latach 1971–1973 prowadził rozmowy z przedstawicielami władz państwowych na temat ustawy o uwłaszczeniu Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Odtąd uczestniczył w rozmowach z władzami dotyczącymi stosunków między państwem i Kościołem[2]. W listopadzie 1980 został członkiem-sekretarzem Komisji Wspólnej Przedstawicieli Episkopatu Polski i Rządu PRL. W związku z pełnieniem tej funkcji uczestniczył w przygotowaniach papieskich pielgrzymek do Polski[1]. W latach 1981–1983 i 1987–1989 należał do zespołu legislacyjnego, który opracowywał projekt ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolickiego[3]. W Konferencji Episkopatu Polski został w 1983 sekretarzem pomocniczym, a w 1984 wiceprzewodniczącym Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu, był ponadto członkiem Komisji ds. Wydawnictw Kościelnych i asystentem kościelnym w Kościelnym Komitecie Rolniczym i Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę. W 1987 wszedł w skład Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski ds. nawiązania stosunków dyplomatycznych między Watykanem i Polską[1]. Brał udział w rozmowach w Magdalence i w obradach Okrągłego Stołu[4]. Z nominacji papieża Pawła VI od 1974 do 1994 był konsultorem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu[1].

8 września 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną Vissalsa[5]. Święcenia biskupie otrzymał 8 grudnia 1989 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu towarzyszyli arcybiskup Bronisław Dąbrowski, biskup pomocniczy warszawski, i Jan Mazur, biskup diecezjalny siedlecki[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Christo in aliis servire” (Służyć Chrystusowi w drugich)[6]. W latach 1989–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji[1]. Przyczynił się do utworzenia w diecezji Katolickiego Radia Podlasie[7].

25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego nowo ustanowionej diecezji łowickiej. Tego samego dnia objął ją kanonicznie, zaś 12 kwietnia 1992 odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu. W trakcie rządów w diecezji erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Łowiczu (1992) i Kolegium Katechetyczne w Łowiczu, reaktywował kapitułę archikolegiacką w Łęczycy (1994), powołał diecezjalną Caritas (1992)[1], a także założył diecezjalne Radio Victoria (1995)[8]. W 1999 podejmował w Łowiczu papieża Jana Pawła II[2]. W 2003 nie zawiesił w wykonywaniu funkcji kapłańskich wikariusza z Witoni, który przez sąd pierwszej instancji został skazany na karę pozbawienia wolności i otrzymał zakaz wykonywania zawodu nauczyciela za molestowanie seksualne nieletnich[9]. 27 marca 2004 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji łowickiej[10].

W latach 1989–1994 był zastępcą sekretarza Episkopatu Polski. W Konferencji Episkopatu Polski do 1994 był wiceprzewodniczącym, a w 1994 został przewodniczącym Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał udział w pracach Komisji Prawnej, a także Komisji Wspólnej Episkopatu Polski i Rządu[1]. W latach 1990–1993 jako delegat Stolicy Apostolskiej negocjował konkordat z polskim rządem[3]. W 2004 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego łowickiego Andrzeja Dziuby[11].

Zasiadał w Kapitule Nagrody im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego jako jej honorowy przewodniczący[12].

Zmarł 21 lutego 2019 w Łowiczu[13]. 1 marca 2019 został pochowany w krypcie biskupów łowickich w podziemiach łowickiej katedry[14].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 4 listopada 2010 został odznaczony Orderem Orła Białego[15].

Nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Wiskitki (1996)[16] oraz miast: Łęczycy (2002)[17], Łowicza (2003)[18] i Głowna (2011)[19].

Otrzymał komandorię Missio Reconciliationis[20], Nagrodę im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2008[21] i tytuł honorowego członka Łowickiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[22].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 107–108. ISBN 83-7052-900-3.
  2. a b c Łowicz: obchody 20-lecia sakry biskupa Alojzego Orszulika. ekai.pl (arch.), 2009-12-08. [dostęp 2018-02-20].
  3. a b G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 268–269. ISBN 83-911554-0-4.
  4. 20-lecie sakry biskupa Alojzego Orszulika. episkopat.pl (arch.), 2009-12-07. [dostęp 2016-02-27].
  5. Warszawa: prezydent Komorowski odznaczył bp. Orszulika Orderem Orła Białego. ekai.pl (arch.), 2010-11-13. [dostęp 2018-02-20].
  6. Alojzy Orszulik na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-18].
  7. Obchody 20-lecia Radia Podlasie w Pratulinie. ekai.pl (arch.), 2012-06-24. [dostęp 2018-02-20].
  8. Łowicz: atrakcje na pięciolecie Radia Plus Łowicz. ekai.pl (arch.), 2000-03-18. [dostęp 2018-02-20].
  9. S. Klauziński, D. Flis: Kościół dał księdzu pedofilowi parafię pod Odessą i ministrantów. W Polsce prowadzi rekolekcje. oko.press, 2018-10-30. [dostęp 2018-10-30].
  10. Rinuncia del Vescovo di Łowicz (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2004-03-27. [dostęp 2014-03-23]. (wł.).
  11. Alojzy Orszulik. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2014-03-23]. (ang.).
  12. Nagroda im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego. solidarnawies.pl. [dostęp 2019-03-05].
  13. J. Walczak, B. Pawlak: Zmarł biskup-senior diecezji łowickiej Alojzy Orszulik. pap.pl, 2019-02-21. [dostęp 2019-02-21].
  14. Ł. Antczak: Msza św. pogrzebowa śp. bp. Alojzego Orszulika, pierwszego Biskupa Łowickiego. diecezja.lowicz.pl, 2019-03-01. [dostęp 2019-03-03].
  15. M.P. z 2011 r. nr 25, poz. 266 [dostęp 2014-03-23].
  16. Historia. wiskitki.pl (arch.). [dostęp 2017-05-16].
  17. Honorowi obywatele Łęczycy. leczyca.info.pl (arch.). [dostęp 2018-02-06].
  18. Honorowi Obywatele Miasta Łowicza. lowicz.eu (arch.). [dostęp 2014-04-09].
  19. Biskup Alojzy Orszulik. glowno.pl. [dostęp 2013-02-09].
  20. Dyplom i medal od Krajowego Zarządu Krajowego Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Społecznego „Misja pojednania”. ordynariat.pl, 2008-04-06. [dostęp 2018-01-01].
  21. Ks. bp Alojzy Orszulik SAC. solidarnawies.pl. [dostęp 2014-04-08].
  22. Nota biograficzna Alojzego Orszulika na stronie diecezji łowickiej. diecezja.lowicz.pl (arch.). [dostęp 2019-08-19].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]