Przejdź do zawartości

Felicyta z Kartaginy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święta
Felicyta z Kartaginy
męczennica
Ilustracja
Wyobrażenie świętej Felicyty na witrażu w kościele w Andlau, Alzacja
Data urodzenia

w II wieku

Data i miejsce śmierci

7 marca 202 lub 203
Kartagina (dzis. Tunis)

Czczona przez

Kościół katolicki,
Cerkiew prawosławną,
Apostolski Kościół Ormiański,
wspólnotę anglikańską,
kościoły ewangelickie

Wspomnienie

7 marca (kat.)
1/14 lutego (praw.)
25 lutego/10 marca (orm.)

Męczeństwo św. Perpetui i towarzyszy
(św. Perpetua w środku, po lewej św. Felicyta); XIX-wieczny witraż z kościoła w Vierzon, Francja

Felicyta z Kartaginy (cs. мученица Филицитата; zm. 7 marca 202 lub 203 w Kartaginie) – męczennica wraz ze św. Perpetuą (znane jako Felicyta i Perpetua, męczennice kartagińskie) w czasach panowania Septymiusza Sewera, święta Kościoła katolickiego, anglikańskiego, ewangelickiego, prawosławnego i ormiańskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Informacje o św. Felicycie i jej towarzyszach pochodzą z zachowanych dokumentów: pamiętnika pisanego w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacji naocznego świadka późniejszych wydarzeń.

Felicyta była niewolnicą młodej chrześcijanki i matki św. Perpetui, która namówiła ją na porzucenie pogaństwa. Sama będąc przyszłą matką w ósmym miesiącu ciąży, została katechumenką. Dołączyli do niej inni niewolnicy: Rewokatus, Sekundulus i Saturninus oraz brat św. Perpetui Saturus. Felicyta, będąc w ciąży, zgodnie z ówczesnym prawem rzymskim nie mogła zostać stracona. Wkrótce urodziła córkę, którą zaadoptował jeden z chrześcijan, a więźniowie zostali skazani na pożarcie przez dzikie zwierzęta. Perpetua i Felicyta miały być zabite przez rozjuszoną krowę[1] lub przez bawoły, lwy i tygrysy[2]. W ostateczności zginęły na arenie od mieczy gladiatorów[1].

Egzekucja odbyła się prawdopodobnie 7 marca i w tym dniu obchodzone jest (w Kościele katolickim, ewangelickim i anglikańskim) wspomnienie liturgiczne św. Felicyty i św. Perpetui. Obie święte zostały wpisane do kanonu Mszy świętej. Nad ich grobem została wybudowana bazylika.

Początkowo kult św. Felicyty był szeroko rozpowszechniony. Późniejsza legenda uczyniła z niej matkę siedmiu synów, a w 1969 roku (po Soborze watykańskim II) jej kult ograniczono do kalendarza lokalnego.

Święta ta do dziś wymieniana jest w Modlitwie Eucharystycznej (Communicantes) Kanonu rzymskiego.

Dzień obchodów

[edytuj | edytuj kod]

Kościoły wschodnie z uwagi na liturgię według kalendarza juliańskiego wspominają świętą:

Ikonografia

[edytuj | edytuj kod]

W ikonografii św. Felicyta przedstawiana jest zazwyczaj wraz ze św. Perpetuą. Pomimo różnicy ich stanów obie kobiety mają podobny wygląd. Mają na sobie czerwone płaszcze, a w dłoniach męczeńskie krzyże. Sztuka zachodnia rozróżnia je wyraźnie. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem i welonem, Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Męczeństwo 1995 ↓, s. nn.20-21.
  2. Żywot św. Perpetuy i Felicyty, Męczenniczek
  3. Felicitas. Ökumenisches Heiligenlexikon. [dostęp 2013-12-01]. (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]