Przejdź do zawartości

Antonio Cervantes

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonio Cervantes
Pełne imię i nazwisko

Antonio Cervantes Reyes

Pseudonim

Kid Pambelé

Data i miejsce urodzenia

23 grudnia 1945
San Basilio de Palenque

Obywatelstwo

Kolumbia

Wzrost

175 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

junior półśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

106

Zwycięstwa

91

Przez nokauty

45

Porażki

12

Remisy

3

Antonio Cervantes Reyes (ur. 23 grudnia 1945 w San Basilio de Palenque w departamencie Bolívar) – kolumbijski bokser, wieloletni zawodowy mistrz świata kategorii junior półśredniej. Nosił przydomek Kid Pambelé.

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1964. Do 1969 walczył w Kolumbii i Wenezueli, a potem przeniósł się do Kalifornii. 17 grudnia 1970 w Los Angeles pokonał przez techniczny nokaut w 8. rundzie przyszłego mistrza świata wagi lekkiej Rodolfo Gonzáleza z Meksyku. 11 grudnia 1971 w Buenos Aires próbował odebrać tytuł mistrza świata federacji WBA w wadze junior półśredniej Argentyńczykowi Nicolino Locche, ale przegrał na punkty.

28 października 1972 w mieście Panama zmierzył się z Alfonso Frazerem, który wcześniej zdobył tytuł mistrza świata wygrywając z Locche. Cervantes znokautował Frazera w 10. rundzie i został mistrzem świata WBA w kategorii junior półśredniej.

Dziesięciokrotnie skutecznie bronił pasa mistrzowskiego, wygrywając kolejno z: Josue Marquezem (15 lutego 1973 w San Juan na punkty), Nicolino Locche (17 marca 1973 w Maracay przez TKO w 10. rundzie), Alfonso Frazerem (19 maja 1973 w Panamie przez TKO w 5. rundzie), Carlosem Gimenezem (8 września 1973 w Bogocie przez TKO w 5. rundzie), Lionem Furuyamą (5 grudnia 1973 w Panamie na punkty), Chang-Kil Lee (2 marca 1974 w Cartagenie przez KO w 6. rundzie), Victorem Ortizem (28 lipca 1974 w Cartagenie przez Ko w 2. rundzie), Shinichi Kadotą (26 października 1974 w Tokio przez KO w 8. rundzie), Estebanem de Jesúsem (17 maja 1975 w Panamie na punkty) i Hectorem Thompsonem (15 listopada 1975 w Panamie przez TKo w 8. rundzie). W tym czasie wygrał również wiele walk towarzyskich, m.in. z byłym mistrzem świata Pedro Adigue 8 czerwca 1974 w Maracay przez KO w 5. rundzie.

Kolejna walka w obronie tytułu okazała się nieudana. 17-letni Wilfred Benítez pokonał go na punkty 6 marca 1876 w San Juan i odebrał mistrzostwo. 13 listopada tego roku w Maracay Cervantes pokonał przyszłego mistrza świata Saoula Mamby'ego. W 1977 WBA pozbawiła Beníteza tytułu za odmowę rewanżu z Cervantesem. W pojedynku o wakujący tytuł Cervantes pokonał przez techniczny nokaut w 6. rundzie Carlosa Gimeneza 25 czerwca 1977 w Maracaibo.

W obronie tytułu Cervantes pokonał: Adriano Marrero (5 listopada 1977 w Maracay na punkty), Tongte Kiatvayupakdiego (28 kwietnia 1978 w Bangkoku przez KO w 6. rundzie), Normana Sekgapane (26 sierpnia 1978 w Mmabatho przez TKO w 9. rundzie), Miguela Montillę (18 stycznia 1979 w Nowym Jorku na punkty), Kwang-Min Kima (25 sierpnia 1979 w Seulu na punkty) i ponownie Montillę (29 marca 1980 w Cartagenie przez TKO w 7. rundzie).

2 sierpnia w Cincinnati Aaron Pryor pokonał Cervantesa przez nokaut w 4. rundzie i odebrał mu, tym razem ostatecznie, tytuł mistrza świata. Cervantes stoczył potem jeszcze pięć walk i zakończył karierę w 1983. Podczas niej stoczył 21 pojedynków o tytuł mistrza świata, w tym 18 zwycięskich.

Później miał zatargi z prawem, zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, a po wyjściu ze szpitala, gdzie był poddany kuracji, pracował jako trener bokserski[1].

Został wybrany w 1998 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 345. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]