Przejdź do zawartości

Kojot preriowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Kojot)
Kojot preriowy
Canis latrans[1]
Say, 1823[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

psowate

Rodzaj

wilk

Gatunek

kojot preriowy

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kojot preriowy[4], kojot[5], kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski[6]. Zamieszkuje obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Kojot preriowy występuje w zależności od podgatunku[7]:

  • C. latrans cagottis – południowo-wschodni Meksyk
  • C. latrans clepticus – Meksyk (Kalifornia Dolna) i Stany Zjednoczone (Kalifornia)
  • C. latrans dickeyiSalwador, zachodni Honduras, Nikaragua, Kostaryka i Panama
  • C. latrans frustror – Stany Zjednoczone (Missouri, Kansas, część Oklahomy i wschodni Teksas)
  • C. latrans goldmani – Meksyk, Belize i Gwatemala
  • C. latrans hondurensis – wschodni Honduras
  • C. latrans impavidus – zachodni Meksyk
  • C. latrans incolatus – Stany Zjednoczone (Alaska) i północno-zachodnia Kanada
  • C. latrans jamesi – Meksyk (Tiburón i Kalifornia Dolna)
  • C. latrans latrans – południowa Kanada i Stany Zjednoczone (Wielkie Równiny)
  • C. latrans lestes – południowo-zachodnia Kanada i zachodnie Stany Zjednoczone
  • C. latrans mearnsi – północno-zachodni Meksyk i południowo-zachodnie Stany Zjednoczone
  • C. latrans microdon – północno-wschodni Meksyk i południowe Stany Zjednoczone (południowy Teksas)
  • C. latrans ochropus – zachodnie Stany Zjednoczone
  • C. latrans peninsulae – Meksyk (południowa Kalifornia Dolna)
  • C. latrans texensis – południowe Stany Zjednoczone (zachodni Teksas i Nowy Meksyk)
  • C. latrans thamnos – północno-środkowa Kanada i wschodnie Stany Zjednoczone
  • C. latrans umpquensis – Stany Zjednoczone (północno-zachodnie wybrzeże)
  • C. latrans vigilis – południowo-zachodni Meksyk

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała samców i samic 74–94 cm, długość ogona samców 29–36,3 cm, samic 26–34,3 cm; masa ciała samców 7,8–15,8 kg, samic 7,7–14,5 kg[7]. Prawie cały tułów kojotów pokryty jest szarym włosem szerstnym o długości dochodzącej do 10 cm, którego część szczytowa ma ochronny kolor czarny. Ogon jest również pokryty gęstym włosem o zabarwieniu czarnym. Skóra i futro wykorzystywane jest w futrzarstwie[6].

Kojot w mitologii i kulturze nowej epoki

[edytuj | edytuj kod]

Indianie często nazywali kojota „małym wilkiem”. W niektórych wierzeniach indiańskich kojot przedstawiany był jako stworzyciel świata.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Canis latrans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. T. Say: Animals — Sioux and Omawhaw Indians — Winter residence at Engineer Cantonment. W: E. James: Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819 and ’20: by order of the Hon. J.C. Calhoun, sec’y of war: under the command of Major Stephen H. Long. From the notes of Major Long, Mr. T. Say, and other gentlemen of the exploring party. Cz. 1. Philadelphia: H.C. Carey and I. Lea, 1823, s. 168. (ang.).
  3. R. Kays, Canis latrans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
  4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 147. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 134, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  6. a b Janusz Kuźniewicz: Skóry dzikich psowatych wykorzystywane do celów kuśnierskich. swiatrolnika.com.pl, 2015. [dostęp 2015-11-15].
  7. a b C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 415. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).