Przejdź do zawartości

Stal Ałczewsk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stal Ałczewsk
Pełna nazwa

Футбольний клуб
«Сталь» Алчевськ

Przydomek

червоно-чорно-білі (czerwono-czarno-białe)
сталевари (hutnicy)

Barwy

           

Data założenia

1936

Debiut w najwyższej lidze

2000

Data rozwiązania

2014

Data reaktywacji

1983

Liga

Persza Liha
Persza Liha
Puchar Ukrainy

Państwo

 Ukraina

Adres

ul. Leningradskaja 41
94204 Ałczewsk

Stadion

Stadion Stal

Prezes

Kostiantyn Petrow

Trener

Wadym Płotnykow

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Stal Ałczewsk (niepoprawnie: Stal Alczewsk, ukr. Футбольний клуб «Сталь» Алчевськ, Futbolnyj Kłub „Stal” Ałczewśk) – ukraiński klub piłkarski z siedzibą w Ałczewsku obok Ługańska, przy granicy z Rosją, w Zagłębiu Donieckim. Założony w roku 1983 jako Budiwelnyk.

Występuje w rozgrywkach ukraińskiej Pierwszej Lihi.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Chronologia nazw:

  • 1936–195?: Stal Woroszyłowsk (ukr. «Сталь» Ворошиловськ)
  • 1983–1989: Budiwelnyk Komunarsk (ukr. «Будівельник» Комунарськ)
  • 1989–1992: Stal Komunarsk (ukr. «Сталь» Комунарськ)
  • 1992–2014: Stal Ałczewsk (ukr. «Сталь» Алчевськ)

Pierwszy zespół piłkarski w Ałczewsku (od 1931 do 1961 nazywał się Woroszyłowsk (ukr. Ворошиловськ), później do 1992 Komunarsk (ukr. Комунарськ) założono w 1936 roku[1]. Stal Woroszyłowsk występował w rozgrywkach Pucharu ZSRR w 1938 roku. W latach 19631988 miasto reprezentowała drużyna Komunarec Komunarsk. Często historię tego klubu łączą ze Stal Ałczewsk.

Piłkarski klub Budiwelnyk Kommunarsk (ros. Stroitiel) został założony w 1983 roku, a jego patronem była federacja radzieckich budowlańców. Od początku z drużyną związany jest jej założyciel i legendarny trener Anatolij Wołobujew. Bezpośrednio po powstaniu drużyna grała w rozgrywkach miejskich i lokalnych w obwodzie ługańskim. Po dobrych występach klub zakwalifikował się do amatorskich mistrzostw obwodu. W sezonie 1988 został mistrzem obwodu, co pozwoliło mu reprezentować obwód ługański w amatorskich mistrzostwach Ukraińskiej SRR. Wiosną 1989 klub zdobył Puchar Obwodu i zajął trzecie miejsce w amatorskich mistrzostwach republiki.

Jesienią 1989 roku klub zmienił nazwę na Stal Kommunarsk, gdyż kontrolę nad nim przejął miejscowy kombinat metalurgiczny. Klub przekształcił się w drużynę półzawodową i rozpoczął swoje uczestnictwo w ligach ZSRR, a później niepodległej Ukrainy.

W 1992 roku już jako Stal Ałczewsk, w rundzie wiosennej traktowanej jako jeden sezon, zajął 9 miejsce w Perszej Lidze (na 14 zespołów). W kolejnym sezonie 1992/93 jest to miejsce 10 (na 22 zespoły), jednak od roku 1994 Stal Ałczewsk zalicza się do ligowej czołówki. Potwierdzeniem jest czwarte miejsce podopiecznych Anatolija Wołobujewa w Pierwszej Lidze na 20 zespołów. W kolejnym tłustym sezonie 1995/96 drużyna była trzecia. W 1996/97 – miejsce szóste (na 24), w 1997/98 – czwarte (na 22) i awans do 1/16 Pucharu Ukrainy, gdzie Stal Ałczewsk okazała się minimalnie gorsza od Metałurha Zaporoże ulegając w dwumeczu 0:1 (0:0 i 0:1). W 1998/99 roku drużyna zajmuje dopiero 9 miejsce w Pierwszej Lidze (na 20 zespołów) i przegrywa batalię o 1/8 finału pucharu z Metałurhiem Mariupol.

Sezon 1999/00 przynosi największy sukces w dziejach klubu, drugie miejsce na finiszu rozgrywek (w gronie 18 drużyn), co prawda awansu nie daje, jednak fakt, że pierwsze były rezerwy Dynama-2 Kijów sprawia, że klub po raz pierwszy w historii awansuje do Wyższej Lihi. W pucharze ponosi porażkę już w drugiej rundzie z CSKA Kijów, zaś rezerwy Stal-2 Ałczewsk po raz pierwszy awansują do Drugiej Lihi (grupa wschodnia, C). Pierwszy sezon w ekstraklasie nie spełnił jednak oczekiwanych nadziei. Debiut drużyna przegrała u siebie 1:2 z CSKA Kijów 12 lipca 2000 roku. Cały sezon zakończyła na przedostatnim, 13 miejscu, wyprzedając jedynie Nywę Tarnopol i spadła z ligi. W Pucharze Ukrainy przyszło Stali zaznać gorycz porażki w drugiej rundzie, kiedy lepszy okazał się trzecioligowy Sokił Złoczów.

W kolejnym sezonie spadkowicz zajmuje 6 miejsce (na 18) w Pierwszej Lidze i dochodzi do 1/8 finału krajowego pucharu, gdzie ulega Dynamu Kijów 0:2. Drużyna rezerw Stal-2 Alczewsk spada z Drugiej Lihi. W sezonie 2003/2004 Stal zajmuje 5 miejsce (na 18) w rozgrywkach Pierwszej Lihi i dochodzi do ćwierćfinału Pucharu Ukrainy, gdzie odpada po dwumeczu z Szachtarem Donieck (0:0 i 1:3).

Sezon 2004/05 to kolejny triumf drużyny z Ałczewska. Po raz pierwszy w historii drużyna wygrywa rozgrywki Pierwszej Lihi i z 77 punktami wyprzedza Arsenał Charków. Drugi w historii awans stał się faktem. W Pucharze Ukrainy drużyna odpada w trzeciej rundzie po porażce 1:2 z FK Dnipro. Pierwszy mecz w sezonie 2005/06 Stal przegrywa z kretesem w Doniecku z Metałurhiem 0:5. Na pierwsze punkty musiała czekać dopiero do czwartej kolejki i remisu 2:2 z Wołyniem Łuck, zaś w kolejnej wygrała 1:0 w Dniepropietrowsku, przy pustych trybunach zamkniętego dla kibiców stadionu FK Dnipro. Po sezonie 2006/07 klub znowu spada do Pierwszej Lihi. W związku z ciężką sytuacją finansową oraz niemożliwość przyjmowania meczów u siebie przez wojnę na Donbasie klub 3 lutego 2015 ogłosił o zawieszeniu występów w mistrzostwach Ukrainy[2].

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]
2005/06

Trenerzy od lat 60.

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Stali Ałczewsk.

...

...

  • 1968–1970: Jewhen Piestow

...

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]