การบริหารรัฐกิจ

ส่วนหนึ่งของชุดการเมือง
การเมือง
เค้าโครง ดัชนี หมวดหมู่
หัวข้อหลัก การเมืองในแต่ละประเทศ การเมืองแบ่งตามเขตการปกครอง เค้าโครงทางรัฐศาสตร์ ดัชนีบทความทางการเมือง ประวัติศาสตร์การเมือง ประวัติศาสตร์การเมืองโลก ปรัชญาการเมือง เศรษฐศาสตร์การเมือง
ระบอบการเมือง คุณธรรมนิยม・เทวาธิปไตย・นครรัฐ・ประชาธิปไตย・ระบบกึ่งประธานาธิบดี・ระบบกึ่งรัฐสภา・ระบบฟิวดัล・ระบบรัฐสภา・ระบบประธานาธิบดี・ระบอบเผด็จการ・ระบอบลูกผสม・ราชาธิปไตย・สาธารณรัฐ・สหพันธนิยม・อำนวยการนิยม・อนาธิปไตย
สาขาวิชา รัฐศาสตร์ (นักรัฐศาสตร์) ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ (ทฤษฎี) การประเมินผลการเลือกตั้ง การเมืองเปรียบเทียบ การวิเคราะห์นโยบาย จิตวิทยาการเมือง ทฤษฎีทางการเมือง สังคมวิทยาการเมือง
การบริหารรัฐกิจ อำมาตยาธิปไตย (ระดับปฏิบัติการ) คตินิยมนักวิชาการ ระบบบริหารเฉพาะกิจ
นโยบาย นโยบายสาธารณะ (หลักการ) ・นโยบายการต่างประเทศ ・นโยบายภายในประเทศ・ประชาสังคม ・ผลประโยชน์สาธารณะ
หน่วยงานราชการ การแยกใช้อำนาจ สภานิติบัญญัติ อำนาจบริหาร อำนาจตุลาการ คณะกรรมการการเลือกตั้ง
หัวข้อที่เกี่ยวข้อง อำนาจอธิปไตย หน่วยการเมือง / รัฐ (โพลีเทีย / รัฐชาติ / รัฐอารยธรรม / ดินแดน / องค์การกึ่งรัฐ / ขุนศึก) ทฤษฎีพฤติกรรมทางการเมือง ชีววิทยาและการวางแนวทางการเมือง องค์กรทางการเมือง บทวิพากษ์เศรษฐศาสตร์การเมือง
หมวดย่อย การรณรงค์ทางการเมือง การเลือกตั้ง การลงคะแนน พรรคการเมือง รัฐบาล ระบบการลงคะแนน ระบอบการปกครอง ระบอบสหพันธรัฐ อุดมการณ์ เอกภาพ
สถานีย่อยการเมือง
ด ค ก

การบริหารรัฐกิจ, รัฐประศาสนศาสตร์ หรือ นโยบายและการบริหารงานสาธารณะ (อังกฤษ: Public administration) หมายถึง "การจัดการโครงการสาธารณะ" ^[1] หรือ "การแปลงนโยบายทางการเมืองให้เป็นความจริงที่ประชาชนเห็นในชีวิตประจำวัน" ^[2] และยังรวมถึงวินัยทางวิชาการที่ศึกษาว่า นโยบายสาธารณะ ถูกสร้างขึ้นและนำไปปฏิบัติอย่างไร

ในบริบททางวิชาการ การบริหารรัฐกิจได้รับการอธิบายว่าเป็นการศึกษาการตัดสินใจของรัฐบาล การวิเคราะห์นโยบายและปัจจัยนำเข้าต่าง ๆ ที่ก่อให้เกิดนโยบายเหล่านั้น และปัจจัยนำเข้าที่จำเป็นต่อการผลิตนโยบายทางเลือก ^[3] นอกจากนี้ยังเป็นสาขาหนึ่งของ รัฐศาสตร์ (political science) ซึ่งมีการศึกษาเกี่ยวกับกระบวนการนโยบาย โครงสร้าง หน้าที่ และพฤติกรรมของสถาบันสาธารณะ และความสัมพันธ์ของสถาบันเหล่านี้กับสังคมในวงกว้าง การศึกษาและการประยุกต์ใช้การบริหารรัฐกิจนั้นตั้งอยู่บนหลักการที่ว่าการทำงานที่เหมาะสมขององค์กรหรือสถาบันนั้นขึ้นอยู่กับการจัดการที่มีประสิทธิภาพ

ช่วงกลางศตวรรษที่ยี่สิบได้เห็นการเพิ่มขึ้นของทฤษฎี ระบบราชการ (bureaucracy) ของ มัคส์ เวเบอร์ (Max Weber) นักสังคมวิทยา (sociologist) ชาวเยอรมัน ซึ่งนำมาซึ่งความสนใจอย่างมากในประเด็นเชิงทฤษฎีของการบริหารรัฐกิจ การประชุมมินโนว์บรู๊ค (Minnowbrook Conference) ในปี ค.ศ. 1968 ซึ่งจัดขึ้นที่ มหาวิทยาลัยซีราคิวส์ (Syracuse University) ภายใต้การนำของ ดไวต์ วอลโด (Dwight Waldo) ก่อให้เกิดแนวคิด การบริหารรัฐกิจแบบใหม่ (New Public Administration) ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวที่สำคัญในสาขาวิชานี้ในปัจจุบัน ^[4]

การบริหารรัฐกิจครอบคลุมถึงการดำเนินการ กำกับดูแล และการจัดการนโยบายของรัฐบาล รวมถึงการจัดการกิจการสาธารณะ สาขานี้เกี่ยวข้องกับการจัดองค์กร การดำเนินงาน และการประสานงานเชิงกลยุทธ์ของ โครงสร้างระบบราชการ (bureaucratic structures) ในภาครัฐ ผู้บริหารรัฐกิจมีบทบาทสำคัญในการวางแผนและดำเนินนโยบาย การจัดการทรัพยากรร่วมกัน และการทำให้มั่นใจได้ถึงการทำงานที่มีประสิทธิภาพของหน่วยงานและโครงการของรัฐบาล^[6]

ในปี ค.ศ. 1947 พอล เอช. แอปเปิลบี (Paul H. Appleby) ได้ให้คำจำกัดความของการบริหารรัฐกิจว่าเป็น "ความเป็นผู้นำสาธารณะของกิจการสาธารณะที่รับผิดชอบโดยตรงต่อการดำเนินการของฝ่ายบริหาร" ในระบอบประชาธิปไตย มักจะเกี่ยวข้องกับความเป็นผู้นำและการดำเนินการของฝ่ายบริหารในแง่ที่เคารพและสนับสนุนศักดิ์ศรี คุณค่า และศักยภาพของพลเมือง ^[7] หนึ่งปีต่อมา กอร์ดอน แคลปป์ ซึ่งดำรงตำแหน่งประธาน หน่วยงานรัฐเทนเนสซีวัลเลย์ (Tennessee Valley Authority) ในขณะนั้น ได้ให้คำจำกัดความของการบริหารรัฐกิจว่า "เป็นเครื่องมือสาธารณะที่สังคมประชาธิปไตยสามารถบรรลุผลได้อย่างสมบูรณ์ยิ่งขึ้น" นี่หมายความว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับแนวคิดเรื่องความยุติธรรม เสรีภาพ และโอกาสทางเศรษฐกิจที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นสำหรับมนุษย์ และด้วยเหตุนี้จึงเกี่ยวข้องกับ "ผู้คน แนวคิด และสิ่งของ" ^[8] เจมส์ ดี. แคร์โรลล์ และอัลเฟรด เอ็ม. ซัค เรียกบทความของ วูดโรว์ วิลสัน (Woodrow Wilson) ที่ชื่อว่า "การศึกษาด้านการบริหาร" (The Study of Administration) ว่าเป็น "จุดเริ่มต้นของการบริหารรัฐกิจในฐานะสาขาการศึกษาที่เฉพาะเจาะจงและทรงอิทธิพล" ^[9]

เมื่อไม่นานมานี้นักวิชาการอ้างว่า "การบริหารรัฐกิจไม่มีคำจำกัดความที่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป" เนื่องจาก "ขอบเขตของวิชานั้นกว้างขวางและเป็นที่ถกเถียงกันมากจนอธิบายได้ง่ายกว่าการนิยาม" ^[10] การบริหารรัฐกิจเป็นทั้งสาขาการศึกษา (เช่น สาขาวิชา) และอาชีพ มีความไม่เห็นด้วยอย่างมากเกี่ยวกับการที่ว่าการศึกษาการบริหารรัฐกิจสามารถเรียกได้อย่างถูกต้องว่าเป็นสาขาวิชาหรือไม่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพราะการถกเถียงกันว่าการบริหารรัฐกิจเป็นสาขาย่อยของรัฐศาสตร์หรือสาขาย่อยของวิทยาศาสตร์การบริหาร ซึ่งอย่างหลังเป็นผลมาจากรากฐานของการวิเคราะห์นโยบายและการวิจัยประเมินผล ^{[10] [11]} ดอนัลด์ เอฟ. เคทเทิล เป็นหนึ่งในนักวิชาการที่มองว่าการบริหารรัฐกิจ "เป็นสาขาย่อยภายในรัฐศาสตร์" ^[12] ลาลอร์ระบุว่าสังคมที่มีหน่วยงานสาธารณะที่จัดหาสินค้าสาธารณะอย่างน้อยหนึ่งรายการสามารถกล่าวได้ว่ามีการบริหารรัฐกิจ ในขณะที่การไม่มีหน่วยงานสาธารณะหรือการจัดหาสินค้าสาธารณะอย่างน้อยหนึ่งรายการ (หรือ 'ยิ่งไปกว่านั้น' ทั้งสองอย่าง) หมายถึงการไม่มีการบริหารรัฐกิจ เขาระบุว่าการบริหารรัฐกิจคือการจัดหาสินค้าสาธารณะของรัฐ ซึ่งฟังก์ชันอุปสงค์ได้รับการตอบสนองอย่างมีประสิทธิภาพมากหรือน้อยโดยการเมือง ซึ่งเครื่องมือหลักคือวาทศิลป์ การจัดหาสินค้าสาธารณะ และฟังก์ชันอุปทานได้รับการตอบสนองอย่างมีประสิทธิภาพมากหรือน้อยโดยการจัดการสาธารณะ ซึ่งเครื่องมือหลักคือการกระทำทางวาจา การผลิตสินค้าสาธารณะ จุดประสงค์ทางศีลธรรมของการบริหารรัฐกิจ ซึ่งส่อ implic ในการยอมรับบทบาทของตน คือการเพิ่มโอกาสสูงสุดของสาธารณชนในการตอบสนองความต้องการของตน ^[13]

คำจำกัดความของภาคการบริหารรัฐกิจ (NAICS 91) ของ ระบบการจำแนกประเภทอุตสาหกรรมของอเมริกาเหนือ (North American Industry Classification System) ระบุว่าการบริหารรัฐกิจ "... ประกอบด้วยสถานประกอบการที่มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่มีลักษณะทางราชการเป็นหลัก นั่นคือ การตรากฎหมายและการตีความกฎหมายของศาลและข้อบังคับที่เกี่ยวข้อง และการบริหารโครงการที่อิงตามกฎหมายเหล่านั้น" ซึ่งรวมถึง "กิจกรรมนิติบัญญัติ การจัดเก็บภาษี การป้องกันประเทศ ความสงบเรียบร้อยของประชาชนและความปลอดภัย บริการตรวจคนเข้าเมือง กิจการต่างประเทศและความช่วยเหลือระหว่างประเทศ และการบริหารโครงการของรัฐบาลเป็นกิจกรรมที่มีลักษณะทางราชการอย่างแท้จริง" ^[14]

อารยธรรม หะรัปปา (Harappa) และ โมเฮนโจ-ดาโร (Mohenjo-daro) มีหน่วยงานของข้าราชการที่ได้รับการจัดตั้งขึ้น ซึ่งบ่งชี้ถึงการมีอยู่ของการบริหารรัฐกิจในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง มีการอ้างอิงมากมายถึงผลงานของ พระพฤหัสบดี (Brihaspati) เกี่ยวกับกฎหมายและการกำกับดูแล บทความที่ตัดตอนมาจาก ไอน์-อิ-อักบารี (Ain-i-Akbari) [เล่มที่ 3 แปลโดย เอช. เอส. บาร์เร็ตต์ หน้า 217–218] เขียนโดย อาบูล ฟาซล์ (Abul Fazl) กล่าวถึงการประชุมสัมมนาของนักปรัชญาจากศาสนาต่าง ๆ ที่จัดขึ้นในปี ค.ศ. 1578 ตามคำสั่งของจักรพรรดิอักบาร์ ^[15] เชื่อกันว่านักคิด จารวาก (Charvaka) บางคนอาจมีส่วนร่วมในการประชุมสัมมนานี้ ใน "อาสติกะและนาสติกะ" (Āstika and nāstika) ฟาซล์กล่าวถึงผู้บัญญัติกฎหมายของจารวากที่เน้น "การทำงานที่ดี การบริหารที่ยุติธรรม และโครงการสวัสดิการ" โสมเทวะ (Somadeva) ยังอธิบายถึงวิธีการเอาชนะศัตรูของชาติของจารวาก โดยอ้างถึงศัตรูที่ปลอมตัวสิบสามคนในราชอาณาจักรที่มีผลประโยชน์ส่วนตนซึ่งไม่ควรละเว้น จาณักยะ (Chanakya) นำเสนอแผนการโดยละเอียดในการกำจัดศัตรูในคราบของมิตรสหาย พระพฤหัสบดี ผู้นำของจารวากนั้น เก่าแก่กว่าทั้งโกฏิยและโสมเทวะ ปรากฏว่าเขามีชีวิตอยู่ในยุคเดียวกับวัฒนธรรมหะรัปปาและโมเฮนโจ-ดาโร

หลักฐานทางโบราณคดีเกี่ยวกับกษัตริย์ นักบวช และพระราชวังในการขุดค้นที่หะรัปปาและ โมเฮนโจ-ดาโร (Mohenjo-daro) นั้นมีจำกัด ^[16] อย่างไรก็ตาม การปรากฏของอารยธรรมที่ซับซ้อนและสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะ เช่น ยุ้งฉางและโรงอาบน้ำ ควบคู่ไปกับการมีอยู่ของเมืองขนาดใหญ่ บ่งชี้ถึงความเป็นไปได้ของการปกครองแบบรวมศูนย์ ความสม่ำเสมอของโบราณวัตถุและขนาดอิฐบ่งชี้ว่ามีการปกครองแบบรวมศูนย์ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง แม้ว่าการคาดเดาเกี่ยวกับลำดับชั้นทางสังคมและโครงสร้างชนชั้นจะเป็นไปได้ แต่การไม่มีสถานที่ฝังศพของชนชั้นสูงที่มองเห็นได้ชัดเจนก็บ่งชี้ว่าพลเมืองส่วนใหญ่มีสถานะเกือบเท่าเทียมกัน

ย้อนกลับไปในสมัยโบราณ รัฐต่าง ๆ จำเป็นต้องมีเจ้าหน้าที่ เช่น ภิกษุ เหรัญญิก และพนักงานเก็บภาษี เพื่อบริหารงานจริงของรัฐบาล ก่อนศตวรรษที่ 19 การสรรหาบุคลากรของหน่วยงานราชการส่วนใหญ่เต็มไปด้วยการเล่นพรรคเล่นพวก การลำเอียง และการอุปถัมภ์ทางการเมือง ซึ่งมักเรียกกันว่า "ระบบสปอยล์" (spoils system) ^[17] ผู้บริหารรัฐกิจเป็น "หูเป็นตา" ของผู้ปกครองมาช้านาน ในยุคกลาง ความสามารถในกา��อ่านและเขียน รวมถึงการบวกและลบ ถูกครอบงำโดยชนชั้นสูงที่มีการศึกษา เช่นเดียวกับงานของรัฐ ดังนั้น ความจำเป็นในการมีข้าราชการที่มีความเชี่ยวชาญซึ่งมีความสามารถในการอ่านและเขียนจึงเป็นพื้นฐานในการพัฒนาความเชี่ยวชาญในกิจกรรมที่จำเป็น เช่น การเก็บบันทึกทางกฎหมาย การจ่ายเงินและเลี้ยงดูกองทัพ และการจัดเก็บภาษี เมื่อ ยุคจักรวรรดินิยมยุโรป (European imperialist age) ดำเนินไป และอำนาจทางทหารได้ขยายการยึดครองไปยังทวีปและผู้คนอื่น ๆ ความต้องการการบริหารรัฐกิจที่มีความซับซ้อนก็เพิ่มมากขึ้น ^[18]

สาขา การจัดการ (management) อาจมีต้นกำเนิดใน ประเทศจีน (China) โบราณ ^[19] ซึ่งอาจรวมถึงรัฐระบบราชการแบบรวมศูนย์แห่งแรก และตัวอย่างแรกสุด (ในศตวรรษที่สองก่อนคริสต์ศักราช) ของ ระบบคุณธรรมนิยม (meritocracy) ที่อิงตาม การสอบขุนนาง (civil service tests) ^[20] ในด้านการบริหารรัฐกิจ จีนถือว่า "ก้าวหน้า" กว่าส่วนอื่น ๆ ของโลกจนถึงปลายศตวรรษที่ 18

โทมัส เทย์เลอร์ เมโดวส์ (Thomas Taylor Meadows) กงสุลอังกฤษประจำกว่างโจว แย้งไว้ในหนังสือ บันทึกย่อเกี่ยวกับรัฐบาลและประชาชนของจีน (Desultory Notes on the Government and People of China, 1847) ว่า "จักรวรรดิจีนดำรงอยู่มานานได้ก็เพราะรัฐบาลที่ดี ซึ่งประกอบด้วยการเลื่อนขั้นบุคคลที่มีความสามารถและคุณธรรมเท่านั้น" ^[21] ด้วยอิทธิพลจากการสอบขุนนางของจีนโบราณ รายงานนอร์ทโคท–เทรเวเลียน (Northcote–Trevelyan Report) ในปี ค.ศ. 1854 จึงแนะนำว่าการสรรหาบุคลากรควรพิจารณาจากคุณธรรมที่กำหนดผ่านการสอบแข่งขัน ผู้สมัครควรมีการศึกษาพื้นฐานที่ดีเพื่อให้สามารถโอนย้ายระหว่างหน่วยงานได้ และการเลื่อนตำแหน่งควรพิจารณาจากความสำเร็จมากกว่า "ความชอบ อุปถัมภ์ หรือการซื้อขายตำแหน่ง" ^{[22] [21]} สิ่งนี้นำไปสู่การดำเนินการ ข้าราชการพลเรือนของพระมหากษัตริย์ (Her Majesty's Civil Service) ในฐานะระบบราชการของข้าราชการพลเรือนที่มีความเป็นระบบและเป็น meritocratic ^[23] เช่นเดียวกับอังกฤษ การพัฒนาระบบราชการของฝรั่งเศสได้รับอิทธิพลจากระบบของจีน วอลแตร์ (Voltaire) อ้างว่าจีนมี "วิทยาศาสตร์ทางศีลธรรมที่สมบูรณ์แบบ" และ ฟรานซัวส์ เกสเนย์ (François Quesnay) สนับสนุนระบบเศรษฐกิจและการเมืองที่จำลองตามแบบอย่างของจีน ^[24] การสอบข้าราชการพลเรือนของฝรั่งเศสที่นำมาใช้ในปลายศตวรรษที่ 19 ยังอิงตามการศึกษาทางวัฒนธรรมทั่วไปเป็นอย่างมาก ลักษณะเหล่านี้ได้รับการเปรียบเทียบกับแบบจำลองของจีนในยุคก่อนหน้า ^[25]

แม้ว่าการบริหารของจีนจะไม่สามารถสืบย้อนไปถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งได้ แต่บุคคลสำคัญของ ลัทธิธรรมาภิบาล ที่เน้นระบบคุณธรรม เช่น เซินปู้ไห่ (400–337 ปีก่อนคริสตกาล) อาจมีอิทธิพลมากที่สุด และอาจถือได้ว่าเป็นผู้ก่อตั้ง หากพวกเขาไม่มีคุณค่าในฐานะตัวอย่างก่อนสมัยใหม่ที่หายากของทฤษฎีการบริหารเชิงนามธรรม ครีลเขียนว่า ในผลงานของเซินปู้ไห่ มี "เมล็ดพันธุ์ของการสอบขุนนาง" และหากใครต้องการพูดเกินจริง ก็ "ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นไปได้ที่จะแปลคำว่า "ชู" หรือเทคนิค ของเซินปู้ไห่ ว่าเป็น 'วิทยาศาสตร์'" และโต้แย้งว่าเขาเป็นนักรัฐศาสตร์คนแรก แม้ว่าครีลจะ "ไม่ต้องการไปไกลขนาดนั้น" ก็ตาม ^[26]

ในศตวรรษที่ 18 พระเจ้าฟรีดริช วิลเฮ็ล์มที่ 1 แห่งปรัสเซีย (Frederick William I of Prussia) ได้ทรงสร้างตำแหน่งศาสตราจารย์ด้าน คาเมรอลลิซึม (Cameralism) เพื่อฝึกฝนข้าราชการรุ่นใหม่ มหาวิทยาลัยแฟรงก์เฟิร์ต อัน เดอ โอเดอ (Frankfurt an der Oder) และ มหาวิทยาลัยฮัลเลอ เป็นสถาบันของ ปรัสเซีย ที่ให้ความสำคัญกับสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์และสังคมศาสตร์ โดยมีเป้าหมายเพื่อปฏิรูปสังคม โยฮันน์ ไฮน์ริช ก๊อตล็อบ จูสติ (Johann Heinrich Gottlob Justi) เป็นศาสตราจารย์ด้านคาเมรอลลิซึมที่มีชื่อเสียง

ลอเรนซ์ ฟอน สไตน์ (Lorenz von Stein) ศาสตราจารย์ชาวเยอรมันจากเวียนนาในปี ค.ศ. 1855 ถือเป็นผู้ก่อตั้งวิทยาศาสตร์การบริหารรัฐกิจในหลายส่วนของโลก

วูดโรว์ วิลสัน (Woodrow Wilson) ถือเป็นบิดาแห่งการบริหารรัฐกิจในสหรัฐอเมริกา ^[27] เขาเป็นคนแรกที่ให้การยอมรับการบริหารรัฐกิจอย่างเป็นทางการในบทความปี ค.ศ. 1887 ที่มีชื่อว่า "การศึกษาด้านการบริหาร" (The Study of Administration) อดีตประธานาธิบดีเขียนว่า "เป้าหมายของการศึกษาด้านการบริหารคือการค้นหาว่า ประการแรก รัฐบาลสามารถทำอะไรได้อย่างถูกต้องและประสบความสำเร็จ และประการที่สอง รัฐบาลจะทำสิ่งที่ถูกต้องเหล่านี้ได้อย่างไรด้วยประสิทธิภาพสูงสุดที่เป็นไปได้ และใช้ต้นทุนทั้งเงินและพลังงานน้อยที่สุด" ^[28]

ในช่วงทศวรรษที่ 1920 นักวิชาการด้านการบริหารรัฐกิจได้ตอบสนองต่อการเรียกร้องของวิลสัน และมีการนำตำราเรียนในสาขานี้มาใช้ นักวิชาการที่มีชื่อเสียงในยุคนั้น ได้แก่ ลูเธอร์ กูลลิค (นักสังคมศาสตร์) (Luther Gulick (social scientist)) ลินดัล เออร์วิค (Lyndall Urwick) อองรี ฟาโยล (Henri Fayol) และ เฟรเดอริก วินสโลว์ เทย์เลอร์ (Frederick Winslow Taylor) เทย์เลอร์โต้แย้งในหนังสือ หลักการจัดการเชิงวิทยาศาสตร์ (The Principles of Scientific Management) ว่าการวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์จะนำไปสู่การค้นพบ "[วิธี] ที่ดีที่สุด" ในการทำสิ่งต่าง ๆ หรือดำเนินการ เทคนิคของเทย์เลอร์ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับนักอุตสาหกรรมเอกชน และต่อมาได้นำไปใช้กับองค์กรของรัฐต่าง ๆ ^[29]

สมาคมการบริหารรัฐกิจแห่งอเมริกา (American Society for Public Administration) (ASPA) ซึ่งเป็นกลุ่มวิชาชีพชั้นนำด้านการบริหารรัฐกิจ ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1939 ASPA เป็นผู้สนับสนุน วารสารรัฐประศาสนศาสตร์ (Public Administration Review) ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1940 ^[30]

การแยกการเมืองออกจากการบริหารที่วิลสันสนับสนุนยังคงมีบทบาทสำคัญในการบริหารรัฐกิจในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม การครอบงำของการแบ่งขั้วนี้ถูกท้าทายโดยนักวิชาการรุ่นที่สอง ซึ่งเริ่มต้นในช่วงทศวรรษที่ 1940 การแบ่งขั้วข้อเท็จจริง-คุณค่าของ ลูเธอร์ กูลลิค (นักสังคมศาสตร์) (Luther Gulick (social scientist)) เป็นคู่แข่งสำคัญของ การเมือง-การปกครองแบบแบ่งขั้ว (politics-administration dichotomy) ที่วิลสันเสนอไว้ แทนที่จะแยกจากกันแบบรุ่นแรกของวิลสัน กูลลิคสนับสนุน "เครือข่ายดุลยพินิจและปฏิสัมพันธ์ที่ไร้รอยต่อ" ^[31]

ลูเธอร์ กูลลิค และ ลินดัล เออร์วิค (Lyndall Urwick) เป็นนักวิชาการรุ่นที่สอง กูลลิค เออร์วิค และนักบริหารรุ่นใหม่ได้ต่อยอดงานของนักวิชาการด้านพฤติกรรม การบริหาร และองค์กรร่วมสมัย ซึ่งรวมถึง อองรี ฟาโยล (Henri Fayol) เฟรเดอริก วินสโลว์ เทย์เลอร์ (Fredrick Winslow Taylor) พอล แอปเปิลบี แฟรงค์ กู๊ดโนว์ และวิลเลียม วิลลาวบี ทฤษฎีองค์กรรุ่นใหม่ไม่ได้อาศัยสมมติฐานเชิงตรรกะและการวางนัยทั่วไปเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์อีกต่อไป เช่นเดียวกับนักทฤษฎีแบบคลาสสิกและแบบส Enlightenment

กูลลิคพัฒนาทฤษฎีองค์กรทั่วไปที่ครอบคลุม ซึ่งเน้นวิธีการทางวิทยาศาสตร์ ประสิทธิภาพ ความเป็นมืออาชีพ การปฏิรูปโครงสร้าง และการควบคุมของผู้บริหาร กูลลิคสรุปหน้าที่ของผู้บริหารด้วยตัวย่อ POSDCORB ซึ่งย่อมาจาก planning (การวางแผน) organizing (การจัดองค์กร) staffing (การสรรหาบุคลากร) directing (การสั่งการ) coordinating (การประสานงาน) reporting (การรายงาน) และ budgeting (การจัดทำงบประมาณ) ฟาโยลพัฒนาแนวทางการจัดการภาคเอกชนแบบเป็นระบบ 14 ข้อ นักทฤษฎีรุ่นที่สองได้นำแนวปฏิบัติในการจัดการภาคเอกชนมาใช้กับวิทยาศาสตร์การบริหาร มีความคิดว่าทฤษฎีการจัดการทั่วไปเพียงทฤษฎีเดียวที่เชื่อมโยงระหว่างภาคเอกชนและภาครัฐเป็นไปได้ ด้วยทฤษฎีทั่วไป ทฤษฎีการบริหารจึงสามารถมุ่งเน้นไปที่องค์กรของรัฐบาลได้ นักทฤษฎีในช่วงกลางทศวรรษที่ 1940 ได้ท้าทายวิลสันและกูลลิค การเมือง-การปกครองแบบแบ่งขั้วยังคงเป็นศูนย์กลางของการวิพากษ์วิจารณ์

ในช่วงทศวรรษที่ 1950 สหรัฐอเมริกาประสบกับความเจริญรุ่งเรืองที่ยาวนานและยืนหยัดในฐานะผู้นำโลก การบริหารรัฐกิจประสบกับช่วงเวลาที่รุ่งเรืองเนื่องจากความสำเร็จในการทำสงครามและการฟื้นฟูหลังสงครามที่ประสบความสำเร็จในยุโรปตะวันตกและญี่ปุ่น รัฐบาลได้รับความนิยมเช่นเดียวกับประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์ ในช่วงทศวรรษที่ 1960 และ 1970 รัฐบาลเองถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าไร้ประสิทธิภาพ ไร้ประสิทธิผล และส่วนใหญ่เป็นความพยายามที่สูญเปล่า สงครามเวียดนาม (Vietnam War) ที่มีค่าใช้จ่ายสูง พร้อมกับเรื่องอื้อฉาวภายในประเทศ รวมถึงการดักฟังสำนักงานใหญ่พรรคเดโมแครต (เรื่องอื้อฉาว วอเตอร์เกต (Watergate) ในปี ค.ศ. 1974) เป็นตัวอย่างสองประการของพฤติกรรมทำลายตนเองของรัฐบาลที่ทำให้ประชาชนรู้สึกแปลกแยก

ประชาชนเรียกร้องให้มีการบริหารที่มีประสิทธิภาพเพื่อมาแทนที่ระบบราชการที่ไร้ประสิทธิภาพและสิ้นเปลือง การบริหารรัฐกิจจะต้องแยกตัวออกจากการเมืองเพื่อตอบสนองต่อการเรียกร้องนี้และยังคงมีประสิทธิภาพ เจ้าหน้าที่ที่มาจากการเลือกตั้งสนับสนุนการปฏิรูปเหล่านี้ คณะกรรมาธิการฮูเวอร์ (Hoover Commission) ซึ่งมีศาสตราจารย์ หลุยส์ บราวน์โลว์ (Louis Brownlow) จากมหาวิทยาลัยชิคาโกเป็นประธาน ได้ตรวจสอบการปรับโครงสร้างองค์กรของรัฐบาล บราวน์โลว์ได้ก่อตั้ง Public Administration Service (PAS) ขึ้นที่มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นองค์กรที่ให้บริการให้คำปรึกษาแก่รัฐบาลทุกระดับจนถึงทศวรรษที่ 1970

ในขณะเดียวกัน หลัง สงครามโลกครั้งที่สอง (World War II) แนวคิดทั้งหมดของการบริหารรัฐกิจได้ขยายออกไปครอบคลุมถึงการกำหนดนโยบายและการวิเคราะห์ ดังนั้น การศึกษา "การกำหนดนโยบายและการวิเคราะห์เชิงบริหาร" จึงถูกนำมาใช้และปรับปรุงให้เข้ากับหน่วยงานตัดสินใจของรัฐบาล ต่อมา ปัจจัยมนุษย์กลายเป็นข้อกังวลและสิ่งที่เน้นย้ำเป็นหลักในการศึกษาการบริหารรัฐกิจ ช่วงเวลานี้ได้เห็นการพัฒนาและการรวมความรู้ทางสังคมศาสตร์อื่น ๆ เข้าไว้ด้วยกัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นจิตวิทยา มานุษยวิทยา และสังคมวิทยา เข้ากับการศึกษาการบริหารรัฐกิจ (จอง, 2007) ^[29] นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา การเกิดขึ้นของนักวิชาการ เช่น ฟริตซ์ มอร์สไตน์ มาร์กซ์ (Fritz Morstein Marx) กับหนังสือของเขาที่ชื่อว่า องค์ประกอบของการบริหารรัฐกิจ (The Elements of Public Administration, 1946) พอล เอช. แอปเปิลบี กับหนังสือ นโยบายและการบริหาร (Policy and Administration, 1952) แฟรงค์ มารินี กับหนังสือ สู่การบริหารรัฐกิจแบบใหม่ (Towards a New Public Administration, 1971) และคนอื่น ๆ ที่มีส่วนร่วมในเชิงบวกในความพยายามเหล่านี้

เหตุการณ์ต่าง ๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1960 เช่น การเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิพลเมืองที่เข้มข้น สงครามเวียดนามและการประท้วงสงคราม การลอบสังหารประธานาธิบดีและผู้นำด้านสิทธิพลเมือง และการเคลื่อนไหวของสตรีที่เข้มข้น กระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในวงการบริหารรัฐกิจ กฎหมายสำคัญ ๆ เช่น พระราชบัญญัติความเสมอภาคในการจ่ายค่าจ้าง พ.ศ. 2506 (Equal Pay Act of 1963) และ รัฐบัญญัติสิทธิพลเมือง ค.ศ. 1964 (Civil Rights Act of 1964) ยังมอบความรับผิดชอบใหม่ ๆ ให้กับผู้บริหารรัฐกิจ เหตุการณ์เหล่านี้ปรากฏชัดในวิชาชีพการบริหารรัฐกิจผ่านการเคลื่อนไหวการบริหารรัฐกิจแบบใหม่ “ภายใต้การอุปถัมภ์ที่กระตุ้นความคิดของดไวต์ วอลโด นักวิชาการรุ่นเยาว์ที่เก่งกาจที่สุดบางคนได้ท้า��ายหลักคำสอนที่พวกเขาได้รับ” ^[32] นักวิชาการรุ่นใหม่เหล่านี้ต้องการผู้บริหารรัฐกิจที่มุ่งเน้นนโยบายมากขึ้น ซึ่งรวมเอา “สี่ประเด็นหลัก ได้แก่ ความเกี่ยวข้อง คุณค่า ความเสมอภาค และการเปลี่ยนแปลง” ^[33] ประเด็นหลักทั้งหมดนี้จะส่งเสริมให้ผู้หญิงและชนกลุ่มน้อยมีส่วนร่วมมากขึ้น ^[34]

ด้วยแรงกระตุ้นจากเหตุการณ์ในช่วงทศวรรษที่ 1960 ทศวรรษที่ 1970 จึงนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญต่อสมาคมการบริหารรัฐกิจแห่งอเมริกา สมาชิกที่เป็นชนกลุ่มน้อยทางเชื้อชาติและชาติพันธุ์ และสตรี ได้รวมตัวกันเพื่อแสวงหาการมีส่วนร่วมที่มากขึ้น ^[35] ในที่สุด การประชุมว่าด้วยผู้บริหารรัฐกิจชนกลุ่มน้อยและภาคส่วนของสตรีในการบริหารรัฐกิจจึงถูกจัดตั้งขึ้น ^[36]

ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 นักทฤษฎีการบริหารรัฐกิจรุ่นใหม่ก็เริ่มเข้ามาแทนที่คนรุ่นก่อน ทฤษฎีใหม่ซึ่งต่อมาเรียกว่า การบริหารจัดการภาครัฐแบบใหม่ (New Public Management) ถูกเสนอโดยเดวิด ออสบอร์น และเท็ด เกบเลอร์ ในหนังสือของพวกเขาที่ชื่อว่า การปฏิรูปรัฐบาล (Reinventing Government) ^[37] แบบจำลองใหม่นี้สนับสนุนการใช้แบบจำลอง แนวคิดองค์กร และค่านิยมแบบ ภาคเอกชน (private sector) เพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพและการมุ่งเน้นการบริการของภาครัฐ ในช่วง รัฐบาลคลินตัน (Clinton Administration, 1993–2001) รองประธานาธิบดี อัล กอร์ (Al Gore) ได้นำแนวทาง NPM มาใช้และปฏิรูปหน่วยงานของรัฐบาลกลาง ในช่วงทศวรรษที่ 1990 การบริหารจัดการภาครัฐแบบใหม่แพร่หลายไปทั่วระบบราชการของสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และในระดับที่น้อยกว่าในแคนาดา ทฤษฎีการจัดการสาธารณะดั้งเดิมมีรากฐานมาจากการวิเคราะห์นโยบาย ตามที่ ริชาร์ด เอลโมร์ (Richard Elmore) กล่าวไว้ในบทความปี ค.ศ. 1986 ของเขาที่ตีพิมพ์ใน "วารสารการวิเคราะห์และการจัดการนโยบาย" (Journal of Policy Analysis and Management) ^[38]

นักเขียนสมัยใหม่บางคนให้คำจำกัดความของ NPM ว่าเป็นการผสมผสานระหว่างการแบ่งระบบราชการขนาดใหญ่เป็นหน่วยงานขนาดเล็กที่แยกส่วนมากขึ้น ส่งเสริมการแข่งขันระหว่างหน่วยงานสาธารณะต่าง ๆ และส่งเสริมการแข่งขันระหว่างหน่วยงานสาธารณะกับบริษัทเอกชน และใช้แนวทางแรงจูงใจทางเศรษฐกิจ (เช่น การจ่ายค่าตอบแทนตามผลงานสำหรับผู้บริหารระดับสูง หรือแบบจำลองการจ่ายค่าบริการโดยผู้ใช้) ^[39] NPM ปฏิบัติต่อบุคคลในฐานะ "ลูกค้า" หรือ "ผู้รับบริการ" (ในความหมายของภาคเอกชน) มากกว่าในฐานะพลเมือง ^[40]

นักวิจารณ์บางคน ^{[41] [42]} โต้แย้งว่าแนวคิดการบริหารจัดการภาครัฐแบบใหม่ในการปฏิบัติต่อผู้คนในฐานะ "ลูกค้า" มากกว่า "พลเมือง" เป็นการหยิบยืมที่ไม่เหมาะสมจากแบบจำลองภาคเอกชน เนื่องจากธุรกิจมองว่าลูกค้าเป็นวิธีการเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย (ผลกำไร) มากกว่าที่จะเป็นเจ้าของรัฐบาล (เจ้าของ) ซึ่งตรงข้ามกับการเป็นเพียงลูกค้าของธุรกิจ (ผู้อุปถัมภ์) ในการบริหารจัดการภาครัฐแบบใหม่ ผู้คนถูกมองว่าเป็นหน่วยเศรษฐกิจ ไม่ใช่นักมีส่วนร่วมทางประชาธิปไตย ซึ่งเป็นอันตรายจากการเชื่อมโยง MBA (บริหารธุรกิจ แบบจำลองทางเศรษฐกิจและแบบจำลองที่ยึดนายจ้างเป็นหลัก) อย่างใกล้ชิดเกินไปกับภาครัฐ (ภาครัฐ สาธารณประโยชน์ (เศรษฐศาสตร์) (public good (economics))) อย่างไรก็ตาม แบบจำลอง NPM (หนึ่งในสี่แบบจำลองที่เอลโมร์อธิบายไว้ในปี ค.ศ. 1986 รวมถึง "แบบจำลองทั่วไป") ยังคงได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในหลายระดับของรัฐบาล (เช่น เทศบาล รัฐ/จังหวัด และรัฐบาลกลาง) และในหลายประเทศ OECD

ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1990 จาเน็ตและโรเบิร์ต เดนฮาร์ดต์ ได้เสนอแบบจำลองการบริการสาธารณะแบบใหม่เพื่อตอบสนองต่อการครอบงำของ NPM ^[43] ผู้สืบทอดของ NPM คือ การกำกับดูแลในยุคดิจิทัล (digital era governance) ซึ่งมุ่งเน้นไปที่ประเด็นหลักในการบูรณาการความรับผิดชอบของรัฐบาล ความเป็นองค์รวมตามความต้องการ (การปฏิบัติหน้าที่ในรูปแบบที่เป็นลายมือ) และการแปลงเป็นดิจิทัล (การใช้ประโยชน์จากความสามารถในการเปลี่ยนแปลงของไอทีสมัยใหม่และพื้นที่จัดเก็บข้อมูลดิจิทัล)

ตัวอย่างหนึ่งของการปรับใช้ DEG คือ โอเพ่นฟอรั่ม (ออสเตรเลีย) (Open Forum (Australia)) ซึ่งเป็นโครงการประชาธิปไตยอิเล็กทรอนิกส์ที่ไม่แสวงหาผลกำไรของออสเตรเลีย ที่เชิญชวนนักการเมือง ข้าราชการระดับสูง นักวิชาการ นักธุรกิจ และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลักอื่น ๆ เข้ามามีส่วนร่วมในการอภิปรายเชิงนโยบายระดับสูง อีกตัวอย่างหนึ่งคือกรมสารนิเทศของบรูไน ในการปรับใช้เทคโนโลยีโซเชียลมีเดียเพื่อปรับปรุงกระบวนการกำกับดูแลแบบดิจิทัล ^[44] บทสรุปของหนังสือสรุปว่า เงินปันผลดิจิทัลสามารถรับประกันได้ผ่านการประยุกต์ใช้โซเชียลมีเดียอย่างมีประสิทธิภาพภายใต้กรอบการกำกับดูแลในยุคดิจิทัล ^[44]

แบบจำลองการบริการสาธารณะแบบใหม่ที่เรียกว่า การกำกับดูแลภาครัฐแบบใหม่ เป็นแนวทางที่รวมถึงการรวมศูนย์อำนาจ จำนวน บทบาท และอิทธิพลที่เพิ่มขึ้นของเจ้าหน้าที่พรรคการเมือง การเมืองในเรื่องการแต่งตั้งบุคคลเข้ารับตำแหน่งข้าราชการระดับสูง และข้อสันนิษฐานที่ว่าข้าราชการนั้นเป็นพรรคพวกของรัฐบาลในปัจจุบัน ^[45]

ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 เป้าหมายของโครงการชุมชนในสหรัฐอเมริกามักถูกนำเสนอด้วยคำศัพท์ต่าง ๆ เช่น การใช้ชีวิตอย่างอิสระ การบูรณาการชุมชน (community integration) การมีส่วนร่วม การมีส่วนร่วมของชุมชน การเลิกสถาบัน (deinstitutionalization) และสิทธิพลเมือง ดังนั้น นโยบายสาธารณะ (และการบริหารรัฐกิจ) เดียวกันนี้จึงถูกนำไปใช้กับพลเมืองทุกคน รวมถึงผู้พิการ อย่างไรก็ตาม ในช่วงทศวรรษที่ 1990 ระบบรัฐแบบแบ่งประเภทได้รับการเสริมความแข็งแกร่งในสหรัฐอเมริกา (ราซิโน, กำลังตีพิมพ์, 2014) และมีความพยายามที่จะนำเนื้อหาเกี่ยวกับความพิการเข้าสู่หลักสูตรนโยบายสาธารณะมากขึ้น ^[46] โดยมีนโยบายสาธารณะ (และการบริหาร) ด้านความพิการเป็นสาขาที่ชัดเจนในตัวเอง ^{[47] [48]} นักพฤติกรรมศาสตร์ยังได้ครอบงำ "แนวปฏิบัติการแทรกแซง" (โดยทั่วไปไม่ใช่ขอบเขตของการบริหารรัฐกิจ) ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โดยเชื่อว่าพวกเขาต่อต้านนโยบายสาธารณะทั่วไป (เรียกว่า ทฤษฎีระบบนิเวศ (ecological systems theory) ของ ยูรี บรอนเฟนเบรนเนอร์ (Urie Bronfenbrenner) ในช่วงปลาย)

นักวิชาการและผู้ปฏิบัติงานด้านนโยบายสาธารณะได้ใช้แนวคิดเชิงทฤษฎีของ เศรษฐศาสตร์การเมือง (political economy) เพื่ออธิบายผลลัพธ์ของนโยบาย เช่น ความสำเร็จหรือความล้มเหลวของความพยายามในการปฏิรูป หรือการคงอยู่ของผลลัพธ์ที่ไม่เหมาะสม ^[49]

นักวิชาการร่วมสมัย ^{[50] [51] [52] [53]} กำลังเรียกร้องเรื่องราวต้นกำเนิดของการบริหารรัฐกิจที่เป็นเพื่อนร่วมทาง ซึ่งรวมถึงผลงานของสตรี สิ่งนี้กลายเป็นที่รู้จักในนามแบบจำลองการบริหารรัฐกิจแบบ "ทางเลือก" หรือ "การตั้งถิ่นฐาน" ^[50] ในช่วงศตวรรษที่ 19 สตรีชั้นสูงในสหรัฐอเมริกาและยุโรปได้จัดตั้งสมาสมาคมอาสาสมัครที่ทำงานเพื่อบรรเทาผลกระทบที่มากเกินไปจากการขยายตัวของเมืองและอุตสาหกรรมในเมืองของพวกเขา ในที่สุด สมาคมอาสาสมัครเหล่านี้ก็กลายเป็นเครือข่ายที่สามารถเป็นผู้นำในการเปลี่ยนแปลงนโยบายและการบริหาร ^{[54] [55]} สโมสรพลเมืองของสตรีเหล่านี้ทำงานเพื่อทำให้เมืองและสถานที่ทำงานปลอดภัยยิ่งขึ้น (ถนน น้ำ น้ำเสีย และสถานที่ทำงานที่สะอาดขึ้น รวมถึงกฎระเบียบในสถานที่ทำงาน) และเหมาะสมกับความต้องการของบุตรหลานของพวกเขามากขึ้น (สนามเด็กเล่น ห้องสมุด ศาลเยาวชนและครอบครัว กฎหมายแรงงานเด็ก) สิ่งเหล่านี้เป็นพื้นที่การบริหารและนโยบายที่พ่อและสามีของพวกเขามองข้าม งานของสโมสรเหล่านี้ถูกขยายผลโดยองค์กรไม่แสวงหาผลกำไรที่จัดตั้งขึ้นใหม่ (บ้านพักคนงาน (Settlement houses)) ซึ่งมักตั้งอยู่ในสลัมในเมืองอุตสาหกรรมที่เต็มไปด้วยผู้อพยพ ^{[51] [56] [57] [58]}

การปฏิรูปที่เกิดขึ้นจาก สัญญาใหม่ (New Deal) (เช่น รายได้สำหรับผู้สูงอายุ ประกันการว่างงาน ความช่วยเหลือสำหรับเด็กที่ขาดผู้อุปการะและคนพิการ ข้อห้ามการใช้แรงงานเด็ก และการจำกัดชั่วโมงการทำงาน ฯลฯ) ได้รับการสนับสนุนจากผู้นำของการเคลื่อนไหวการตั้งถิ่นฐาน ริชาร์ด สติลแมน ^[59] ให้เครดิต เจน แอดดัมส์ (Jane Addams) ผู้นำคนสำคัญของการเคลื่อนไหวการตั้งถิ่นฐานและผู้บุกเบิกการบริหารรัฐกิจ ในการ "คิดค้นและวางไข่" สวัสดิการของรัฐสมัยใหม่ ความสำเร็จของการเคลื่อนไหวการตั้งถิ่นฐานและแนวคิดเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจของพวกเขาถูกละเลยในวรรณกรรมยุคแรก ๆ ของการบริหารรัฐกิจ แบบจำลองทางเลือกของการบริหารรัฐกิจนั้นมองไม่เห็นหรือถูกฝังไว้ประมาณ 100 ปี จนกระทั่งคามิลลา สไตเวอร์ส ตีพิมพ์หนังสือ Bureau Men and Settlement Women ในปี ค.ศ. 2000 ^[60]

คนงานในนิคมต่อสู้เพื่อความยุติธรรมทางสังคมอย่างชัดเจนในขณะที่พวกเขารณรงค์เพื่อการปฏิรูป ^[58] พวกเขาแสวงหาการเปลี่ยนแปลงนโยบายที่จะปรับปรุงชีวิตของผู้อพยพ สตรี เด็ก ผู้ป่วย ผู้สูงอายุ และผู้ยากไร้ ทั้งการดูแลทำความสะอาดเทศบาลและความเป็นพลเมืองในอุตสาหกรรมได้นำจริยธรรมแห่งการดูแลที่ได้รับแจ้งจากประสบการณ์ของผู้หญิงเกี่ยวกับนโยบายและการบริหารมาใช้ ^[61] ในขณะที่พวกเขาเห็นความเกี่ยวข้องของค่านิยมการบริหารรัฐกิจแบบดั้งเดิม (ประสิทธิภาพ ประสิทธิผล ฯลฯ) และแนวปฏิบัติ ^{[62] [63]} ของกลุ่มผู้สนับสนุนการปฏิรูปเพศชาย พวกเขายังเน้นย้ำถึงความยุติธรรมทางสังคมและความเสมอภาคทางสังคมด้วย ตัวอย่างเช่น เจน แอดดัมส์ เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง เอ็นเอเอซีพี (NAACP) หรือสมาคมแห่งชาติเพื่อความก้าวหน้าของคนผิวสี ^[64]

การเคลื่อนไหวการตั้งถิ่นฐานและผู้นำ เช่น เจน แอดดัมส์ จูเลีย ลาธรอป (Julia Lathrop) และ ฟลอเรนซ์ เคลลีย์ (Florence Kelley) มีส่วนสำคัญในการสร้างแบบจำลองการบริหารรัฐกิจแบบทางเลือกที่ได้รับแรงบันดาลใจจากสตรี ^{[60] [65]} แบบจำลองการตั้งถิ่นฐานของการบริหารรัฐกิจนี้มีองค์ประกอบที่สัมพันธ์กันสองประการ ได้แก่ การดูแลทำความสะอาดเทศบาลและความเป็นพลเมืองในอุตสาหกรรม ^{[56] [34]} การดูแลทำความสะอาดเทศบาล ^[66] เรียกร้องให้บริหารเมืองเหมือนบ้านที่ห่วงใย เมืองควรได้รับการออกแบบให้เป็นส่วนขยายของบ้านที่ครอบครัวสามารถอยู่อย่างปลอดภัยและเด็ก ๆ ได้รับการดูแล ถนนที่สะอาด น้ำสะอาด สนามเด็กเล่น การปฏิรูปหลักสูตรการศึกษา และศาลเยาวชนและครอบครัว เป็นตัวอย่างของการปฏิรูปที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวนี้ ความเป็นพลเมืองในอุตสาหกรรม ^[67] มุ่งเน้นไปที่ปัญหาและความเสี่ยงของการเข้าร่วมในกำลังแรงงานในเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้น การปฏิรูปที่บรรเทาปัญหาในที่ทำงาน เช่น การใช้แรงงานเด็ก สถานที่ทำงานที่ไม่ถูกสุขลักษณะ กำหนดเวลาทำงานที่มากเกินไป ความเสี่ยงจากอุบัติเหตุจากอุตสาหกรรม และความยากจนในวัยชรา เป็นจุดสนใจของความพยายามเหล่านี้ ความพยายามในการปฏิรูปของสตรีในนิคมที่ได้รับการจัดตั้งขึ้น นำไปสู่กฎหมายความปลอดภัยในที่ทำงานและการตรวจสอบ ผู้ปฏิรูปการตั้งถิ่นฐานได้ดำรงตำแหน่งผู้บริหารระดับท้องถิ่น รัฐ และรัฐบาลกลาง เจน แอดดัมส์ เป็นผู้ตรวจสอบขยะ ฟลอเรนซ์ เคลลีย์ ดำรงตำแหน่งหัวหน้าผู้ตรวจโรงงานของรัฐอิลลินอยส์ จูเลีย ลาธรอป เป็นผู้อำนวยการคนแรกของ สำนักงานสตรีแห่งสหรัฐอเมริกา (United States Women's Bureau) และ ฟรานเซส เพอร์กินส์ (Francis Perkins) เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานในช่วงรัฐบาลของเอฟ. รูสเวลต์ ^{[68] [69] [70]}

ในแวดวงวิชาการ สาขาการบริหารรัฐกิจประกอบด้วยสาขาย่อยหลายสาขา นักวิชาการได้เสนอชุดสาขาย่อยที่แตกต่างกันหลายชุด หนึ่งในแบบจำลองที่นำเสนอใช้ห้า "เสาหลัก" ^[71]

• ทฤษฎีองค์กรในการบริหารรัฐกิจ คือการศึกษาโครงสร้างของหน่วยงานของรัฐและรายละเอียดต่าง ๆ มากมายที่ฝังอยู่ในนั้น
• การควบคุมในการบริหารรัฐกิจ ทำหน้าที่เป็นแนวทางเชิงบรรทัดฐานในการตัดสินใจ
• วิเคราะห์นโยบาย และ คืนนี้โครงการ ทำหน้าที่เป็นแนวทางเชิงประจักษ์ในการตัดสินใจ
• งบประมาณภาครัฐและการคลังของรัฐ
  • การจดทะเบียนเดินทาง คือกิจกรรมภายในรัฐบาลที่พยายามจัดสรรทรัพยากรที่ขาดแคลนท่ามกลางความต้องการที่ไม่จำกัด
  • การเงินสาธารณะ เป็นการศึกษาบทบาทของรัฐบาลในระบบเศรษฐกิจ^[72] เป็นสาขาหนึ่งของเศรษฐศาสตร์ที่ประเมิน รายรับรายจ่าย และ รายจ่ายของหน่วยงาน ของหน่วยงานสาธารณะ และการปรับเปลี่ยนอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อให้บรรลุผลที่พึงประสงค์และหลีกเลี่ยงผลที่ไม่พึงประสงค์^[73]
• การจัดการทรัพยากรส่วนบุคคล เป็นโครงสร้างภายในที่ทำให้แน่ใจว่าการจัดเจ้าหน้าที่บริการสาธารณะจะดำเนินการในลักษณะที่เป็นกลาง มีจริยธรรม และยึดตามค่านิยม หน้าที่พื้นฐานของระบบ HR คือ ผลประโยชน์ของพนักงาน การดูแลสุขภาพของพนักงาน ค่าตอบแทน และอื่น ๆ อีกมากมาย (เช่น สิทธิมนุษยชน พระราชบัญญัติคนพิการแห่งอเมริกา) ผู้บริหารที่จัดการผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลและบุคลากรสำคัญของแผนกอื่น ๆ ก็เป็นส่วนหนึ่งของระบบบริหารสาธารณะด้วย

• การจัดการองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร คือการวิจัยและการปฏิบัติงานขององค์กรไม่แสวงหากำไรที่ดำเนินงานและผลกระทบ
• การจัดการเหตุเหตุฉุกเฉิน เป็นหน้าที่การจัดการที่มีหน้าที่สร้างกรอบการทำงานภายในชุมชนลด ความไดรฟ์ ไปสู่อันตรายและรับมือกับภัยพิบัติ^[74]

มหาวิทยาลัยสามารถเปิดสอนหลักสูตรระดับปริญญาตรีและสูงกว่าปริญญาตรี สาขาการบริหารรัฐกิจ หรือรัฐบาล รัฐศาสตร์ และความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ที่มีการมุ่งเน้นหรือเชี่ยวชาญด้านนโยบายสาธารณะและการบริหาร ปริญญาบัณฑิตศึกษา ได้แก่ ปริญญา รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (Master of Public Administration (MPA)) ปริญญา ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (Master of Arts (MA)) หรือ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (Master of Science (MS)) สาขาการบริหารรัฐกิจ (สำหรับสายการจัดการ) และ ปริญญาโทสาขานโยบายสาธารณะ (Master of Public Policy (MPP)) ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (MA) หรือวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (MS) สาขานโยบายสาธารณะ (สำหรับสายการวิจัย)

ในสหรัฐอเมริกา สาขาการบริหารรัฐกิจในแวดวงวิชาการนั้นอาศัยรัฐศาสตร์และกฎหมายปกครองเป็นอย่างมาก หลักสูตร MPA บางหลักสูตรประกอบด้วยหลักสูตรเศรษฐศาสตร์เพื่อให้นักศึกษามีพื้นหลังเกี่ยวกับประเด็นเศรษฐศาสตร์จุลภาค (ตลาด กลไกการปันส่วน ฯลฯ) และประเด็นเศรษฐศาสตร์มหภาค (เช่น หนี้สาธารณะ) นักวิชาการ เช่น จอห์น เอ. โรห์ (John A. Rohr) เขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อันยาวนานเบื้องหลังความชอบธรรมตามรัฐธรรมธรรมของระบบราชการของรัฐบาล

ดอนัลด์ เคทเทิล นักวิชาการด้านการบริหารรัฐกิจคนหนึ่ง โต้แย้งว่า "การบริหารรัฐกิจอยู่ในสภาวะที่ไม่ก้าวหน้า" เพราะ "ในช่วงรุ่นที่ผ่านมา นักวิชาการพยายามที่จะรักษาหรือแทนที่ด้วยสาขาการศึกษา เช่น การนำไปปฏิบัติ การจัดการสาธารณะ และทฤษฎีระบบราชการที่เป็นทางการ" ^[12] เคทเทิลระบุว่า "การบริหารรัฐกิจ ในฐานะสาขาย่อยภายในรัฐศาสตร์ กำลังดิ้นรนเพื่อกำหนดบทบาทของตนภายในสาขาวิชา" ^[12] เขาตั้งข้อสังเกตถึงปัญหาสองประการเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจ: "ดูเหมือนว่าจะล้าหลังทางระเบียบวิธี" และ "งานเชิงทฤษฎีของสาขานี้มักดูเหมือนจะไม่ได้ให้คำจำกัดความ" อันที่จริง "แนวคิดล่าสุดที่น่าสนใจที่สุดบางส่วนในการบริหารรัฐกิจมาจากนอกสาขา" ^[12]

ทฤษฎีการบริหารรัฐกิจ (Public administration theory) เป็นขอบเขตที่การอภิปรายเกี่ยวกับความหมายและวัตถุประสงค์ของรัฐบาล บทบาทของระบบราชการในการสนับสนุนรัฐบาลประชาธิปไตย งบประมาณ การกำกับดูแล และกิจการสาธารณะเกิดขึ้น

การบริหารรัฐกิจเปรียบเทียบ หรือ CPA ถูกกำหนดให้เป็นการศึกษาเกี่ยวกับระบบการบริหารในเชิงเปรียบเทียบ หรือการศึกษาการบริหารรัฐกิจในประเทศอื่น ๆ ปัจจุบัน มีแผนกหนึ่งของสมาคมการบริหารรัฐกิจแห่งอเมริกาที่เชี่ยวชาญด้านการบริหารเปรียบเทียบ โดยรับผิดชอบ รางวัลริกส์สำหรับความสำเร็จตลอดชีวิตในการบริหารรัฐกิจระหว่างประเทศและเชิงเปรียบเทียบ (Riggs Award for Lifetime Achievement in International and Comparative Public Administration) ประจำปี

มีหลายประเด็นที่ขัดขวางการพัฒนาการบริหารรัฐกิจเปรียบเทียบ รวมถึงความแตกต่างที่สำคัญระหว่างประเทศตะวันตกและประเทศกำลังพัฒนา การขาดหลักสูตรในสาขาย่อยนี้ในหลักสูตรการบริหารรัฐกิจ และการขาดความสำเร็จในการพัฒนาแบบจำลองทางทฤษฎีที่สามารถทดสอบทางวิทยาศาสตร์ได้ แม้ว่า CPA โดยรวมจะเป็นสาขาที่ก่อตัวขึ้นอย่างอ่อนแอ แต่สาขาย่อยของการบริหารรัฐกิจนี้เป็นความพยายามในการวิเคราะห์ข้ามวัฒนธรรม เป็น "การแสวงหารูปแบบและความสม่ำเสมอของการกระทำและพฤติกรรมทางการบริหาร" ^[75] CPA เป็นส่วนสำคัญในการวิเคราะห์เทคนิคการบริหารรัฐกิจ กระบวนการเปรียบเทียบช่วยให้สามารถทดสอบนโยบายที่นำไปใช้ได้อย่างกว้างขวางมากขึ้นในหลากหลายสถานการณ์

การบริหารรัฐกิจเปรียบเทียบขาดหลักสูตร ซึ่งทำให้ไม่สามารถกลายเป็นสาขาการศึกษาที่สำคัญได้ การขาดความเข้าใจในแนวคิดพื้นฐานที่สร้างรากฐานของสาขานี้ ทำให้สุดท้ายแล้วไม่ได้มีการนำไปใช้ ตัวอย่างเช่น วิลเลียม วอห์ ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยรัฐจอร์เจีย ได้กล่าวไว้ว่า "การศึกษาเปรียบเทียบเป็นเรื่องยาก เนื่องจากจำเป็นต้องให้ข้อมูลที่เพียงพอเกี่ยวกับบริบททางสังคมและการเมืองของโครงสร้างและกระบวนการบริหารระดับชาติ เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจว่าเหตุใดจึงมีความแตกต่างและความคล้ายคลึงกัน" ^[76] นอกจากนี้ เขายังยืนยันว่า "แม้ว่าจะมีวรรณกรรมจำนวนมากเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจเปรียบเทียบ แต่วรรณกรรมเหล่านี้กระจัดกระจายและล้าสมัย" ^[76]

นี้ขาดข้อมูลเกี่ยวกับBachelor's degrees and undergraduate concentrations, but information on this within the article is missing โปรดช่วยเพิ่มเติมข้อมูลในให้มีรายละเอียดส่วนนี้ อาจมีข้อมูลและคำแนะนำเพิ่มเติมอยู่ในหน้าพูดคุย (July 2022)

มหาวิทยาลัยเปิดสอนหลักสูตรระดับปริญญาตรี สาขาการบริหารรัฐกิจ หรือรัฐบาล รัฐศาสตร์ และความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ที่มีการมุ่งเน้นหรือเชี่ยวชาญด้านนโยบายสาธารณะและการบริหาร ในมหาวิทยาลัยหลายแห่ง การบริหารรัฐกิจระดับปริญญาตรีและการศึกษาการจัดการที่ไม่แสวงหาผลกำไรจะถูกรวมเข้าด้วยกัน (พร้อมกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศและการศึกษาความมั่นคง) ในหลักสูตรรัฐศาสตร์

หลักสูตรการบริหารรัฐกิจบางหลักสูตรมีความคล้ายคลึงกับหลักสูตร บริหารธุรกิจ (business administration) ในกรณีที่นักศึกษาจากทั้งหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต (MPA) และบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (MBA) เรียนหลักสูตรเดียวกันหลายหลักสูตร ^[77] ในบางหลักสูตร MPA (หรือ MAPA) จะแตกต่างจาก MBA อย่างชัดเจน ตรงที่ MPA มักให้ความสำคัญกับเกณฑ์ทางจริยธรรมและสังคมวิทยาที่แตกต่างกันอย่างมาก ซึ่งเกี่ยวข้องกับการบริหารโครงการของรัฐบาลเพื่อประโยชน์สาธารณะ ซึ่งไม่ใช่เกณฑ์สำคัญสำหรับผู้จัดการธุรกิจ ซึ่งโดยทั่วไปแล้วมีเป้าหมายเพื่อเพิ่มผลกำไรหรือราคาหุ้นสูงสุด

มีปริญญาเอกสองประเภทในสาขาการบริหารรัฐกิจ ได้แก่ ปริญญาเอกสาขารัฐประศาสนศาสตร์ (DPA) และ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (Ph.D.) สาขาการบริหารรัฐกิจ DPA เป็นปริญญาเอกด้านการวิจัยประยุกต์ในสาขาการบริหารรัฐกิจ โดยมุ่งเน้นไปที่การปฏิบัติงานด้านการบริหารรัฐกิจมากกว่าด้านทฤษฎี โดยทั่วไปแล้ว ปริญญาเอกจะเป็นที่ต้องการของบุคคลที่ต้องการเป็นอาจารย์สอนด้านการบริหารรัฐกิจหรือนักวิจัย บุคคลที่ศึกษาระดับปริญญาเอกสาขาการบริหารรัฐกิจมักเลือกหัวข้อวิทยานิพนธ์เชิงทฤษฎีมากกว่าผู้ที่เรียน DPA

นักวิชาการที่มีชื่อเสียงด้านการบริหารรัฐกิจมาจากหลากหลายสาขา ในช่วงเวลาก่อนที่การบริหารรัฐกิจจะมีอยู่เป็นสาขาวิชาย่อยที่เป็นอิสระของรัฐศาสตร์ นักวิชาการที่มีส่วนร่วมในสาขานี้มาจากเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา การจัดการ รัฐศาสตร์ กฎหมาย โดยเฉพาะกฎหมายปกครอง และสาขาที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ เมื่อไม่นานมานี้นักวิชาการจากสาขาการบริหารรัฐกิจและนโยบายสาธารณะได้มีส่วนร่วมในการศึกษาและทฤษฎีที่สำคัญ

สำหรับสถาบันที่มีชื่อเสียง โปรดดูบทความวิกิพีเดียเกี่ยวกับ วิทยาลัยนโยบายสาธารณะ (public policy school)

มีองค์กรการบริหารรัฐกิจระหว่างประเทศอยู่จำนวนหนึ่ง สมาคมการบริหารและการจัดการภาครัฐแห่งเครือจักรภพ (CAPAM) ประกอบด้วย 56 ประเทศสมาชิกเครือจักรภพ ตั้งแต่อินเดียและสหราชอาณาจักรไปจนถึงนาอูรู ^[78] องค์กรที่เก่าแก่ที่สุดคือ สถาบันวิทยาศาสตร์การบริหารระหว่างประเทศ (International Institute of Administrative Sciences) (IIAS) ซึ่งตั้งอยู่ในกรุงบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยียม หน่วยงานอีกแห่งหนึ่งคือ คณะกรรมการระหว่างประเทศของ เครือข่ายโรงเรียนนโยบายสาธารณะ กิจการ และการบริหาร (Network of Schools of Public Policy, Affairs, and Administration) (NASPAA) ซึ่งตั้งอยู่ในสหรัฐอเมริกา ได้พัฒนาความสัมพันธ์หลายอย่างทั่วโลก ซึ่งรวมถึงฟอรัมระดับภูมิภาคย่อยและระดับชาติ เช่น CLAD, INPAE และ NISPAcee, APSA, ASPA ^[79]

ศูนย์การบริหารเพื่อการพัฒนาลุ่มน้ำลาตินอเมริกา (CLAD) ซึ่งตั้งอยู่ในกรุงคารากัส ประเทศเวเนซุเอลา เป็นเครือข่ายระดับภูมิภาคของโรงเรียนการบริหารรัฐกิจที่จัดตั้งขึ้นโดยรัฐบาลในลาตินอเมริกา ^[80]

NISPAcee เป็นเครือข่ายของผู้เชี่ยวชาญ นักวิชาการ และผู้ปฏิบัติงานที่ทำงานด้านการบริหารรัฐกิจในยุโรปกลางและยุโรปตะวันออก รวมถึงสหพันธรัฐรัสเซีย คอเคซัส และเอเชียกลาง ^[81]

องค์การบริหารส่วนจังหวัดภาคตะวันออก (Eastern Regional Organization for Public Administration) (EROPA) เป็นองค์กรที่เป็นสมาชิกของรัฐ เปิดรับองค์กรและบุคคลอื่น ๆ มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่ฟิลิปปินส์ โดยมีศูนย์กลางและสมาชิกที่จัดตั้งขึ้นทั่วภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก EROPA จัดการประชุมประจำปีและตีพิมพ์วารสาร Asian Review of Public Administration (ARPA) มีศูนย์กลางหลายแห่งในภูมิภาค และให้ความช่วยเหลือในการสร้างเครือข่ายผู้เชี่ยวชาญกับสมาชิก ^[82]

"การจัดการสาธารณะ" เป็นแนวทางในการบริหารราชการและการบริหารที่ไม่แสวงหาผลกำไร ซึ่งคล้ายคลึงหรือดึงเอาเทคนิคและแนวทางการจัดการและธุรกิจของภาคเอกชนมาใช้ แนวทางทางธุรกิจเหล่านี้มักมีเป้าหมายเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพและประสิทธิผลสูงสุด และให้บริการลูกค้าที่ดีขึ้น มีการเปรียบเทียบกับการศึกษาการบริหารรัฐกิจ ซึ่งให้ความสำคัญกับปัจจัยขับเคลื่อนทางสังคมและวัฒนธรรมของรัฐบาล ซึ่งหลายคนโต้แย้ง (เช่น เกรแฮม ที. อัลลิสัน (Graham T. Allison) และ ชาร์ลส์ กูดเซลล์ (Charles Goodsell)) ว่าทำให้แตกต่างจากภาคเอกชน ^[83] มีการเสนอคำจำกัดความเชิงบวกและเชิงลบของการจัดการสาธารณะ แนวทางเชิงบวกเป็นดังนี้: "กระบวนการเชิงปฏิบัติและถูกต้องตามกฎหมายของการบริการสาธารณะสำหรับประชาชน เพื่อประโยชน์ของคนรุ่นปัจจุบันและคนรุ่นหลัง ผ่านการเสริมสร้างความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ความสามารถในการแข่งขันของเศรษฐกิจของประเทศ และการเพิ่มอรรถประโยชน์ทางสังคมในทางปฏิบัติ ผ่านการจัดสรรทรัพยากรสาธารณะอย่างมีประสิทธิภาพ" ^[83] แนวทางเชิงลบเป็นดังนี้: "เรื่องแต่ง ที่มีเป้าหมายเพื่อความเป็นไปได้ในการจัดสรรสินค้าสาธารณะชั่วคราวหรือถาวร สำหรับการดำเนินการตามผลประโยชน์เฉพาะของกลุ่มสังคมแคบ ๆ " ^[84] การศึกษาและการสอนเกี่ยวกับการจัดการสาธารณะเป็นสิ่งที่ปฏิบัติกันอย่างแพร่หลายใน ประเทศที่พัฒนาแล้ว (developed nation)

หน่วยงานหลายแห่งศึกษาการจัดการสาธารณะโดยเฉพาะ ในหลายประเทศ รวมถึง:

• ในสหรัฐอเมริกา สมาคมการบริหารสาธารณะแห่งอเมริกา มหาวิทยาลัยอินเดียนา บลูมิงตัน
• ในแคนาดา สถาบันบริหารสาธารณะแห่งแคนาดา ''Observatoire de l'Administration publique'' และโครงการต่าง ๆ ของ สหพันธ์เทศบาลแห่งแคนาดา และ ที่อยู่อาศัย โครงสร้างพื้นฐาน และชุมชนแห่งแคนาดา
• ในสหราชอาณาจักร Institute of Local Government Studies, INLOGOV, Newcastle Business School, Warwick Business School, London School of Economics, University College London, UK local democracy project และ London Health Observatory
• ในประเทศเนเธอร์แลนด์ มหาวิทยาลัย Erasmus Rotterdam
• ในออสเตรเลีย สถาบันการบริหารสาธารณะแห่งออสเตรเลีย
• ในประเทศฝรั่งเศส มี École nationale d'administration, Sciences Po School of Public Affairs, INET, สถาบันแห่งชาติด้านการศึกษาดินแดน และ IMPGT ^[fr], สถาบันการจัดการสาธารณะและการปกครองดินแดนใน Aix-en-Provence, มหาวิทยาลัย Aix-Marseille
• ในประเทศเบลเยียม สถาบันธรรมาภิบาลสาธารณะ KU Leuven
• ในประเทศเยอรมนี มี มหาวิทยาลัยการบริหารศาสตร์แห่งเยอรมนี สเปเยอร์, โรงเรียนการปกครอง เฮอร์ตี้, ปริญญาตรีและปริญญาโท สาขาวิชาการเมือง การบริหาร และความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ (PAIR) ที่ มหาวิทยาลัย Zeppelin ฟรีดริชส์ฮาเฟน และปริญญาตรีและปริญญาโทสาขาวิชานโยบายสาธารณะและการจัดการ และปริญญาโทสาขาวิชาการจัดการสาธารณะระดับบริหารจาก มหาวิทยาลัยพอทส์ดัม
• ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ มหาวิทยาลัยเจนีวา และ วิทยาลัยบริหารรัฐกิจบัณฑิตแห่งสวิส (IDHEAP)
• ในอิตาลี SDA Bocconi School of Management ซึ่งเป็นคณะบริหารธุรกิจระดับบัณฑิตศึกษาของ Bocconi University ในเมืองมิลาน
• ในไซปรัส สถาบันการจัดการระหว่างประเทศแห่งไซปรัส หรือ CIIM
• ในประเทศไอร์แลนด์ สถาบันการบริหารรัฐกิจ ดับลิน
• ในแอฟริกาใต้ Regenesys Business School ผ่านทาง Regenesys School of Public Management และ MANCOSA^[85]

การจัดการสาธารณะเปรียบเทียบ ผ่าน การตรวจสอบประสิทธิภาพการทำงานของรัฐบาล (government performance auditing) จะตรวจสอบประสิทธิภาพและประสิทธิผลของรัฐบาลตั้งแต่สองแห่งขึ้นไป

• นโยบายสาธารณะและการควบคุม, ISSN 1749-4192, (อิเล็กทรอนิกส์) ISSN 0952-0767 (พิมพ์), สิ่งพิมพ์ SAGE และ Joint University Council of the Applied Social วิทยาศาสตร์
• วารสารการจัดการภาคสาธารณะระหว่างประเทศ, ISSN 0951-3558, สำนักพิมพ์ Emerald Group
• Public Management Review, ISSN 1471-9045 (อิเล็กทรอนิกส์) ISSN 1471-9037 (เอกสาร) Routledge
• นโยบายและการจัดการงานสาธารณะ ISSN 1552-7549 (อิเล็กทรอนิกส์) ISSN 1087-724X (เอกสาร) สิ่งพิมพ์ SAGE
• การควบคุมรัฐกิจและการพัฒนา, ISSN 1099-162X, ไวร์ไรเนอร์ (ผู้จัดพิมพ์)

• Kirchwey, George W. (1905). "Civil Administration" . ใน Gilman, D. C.; Peck, H. T.; Colby, F. M. (บ.ก.). New International Encyclopedia (1st ed.). New York: Dodd, Mead.

• Dubois, HFW และ Fattore, G. (2009), 'คำจำกัดความและรูปแบบในการวิจัยบริหารรัฐกิจ: กรณีของการกระจายอำนาจ', วารสารการบริหารรัฐกิจระหว่างประเทศ, 32(8): 704–27
• Jeong Chun Hai @Ibrahim และ Nor Fadzlina Nawi (2007) ''หลักการบริหารรัฐกิจ: บทนำ'' กัวลาลัมเปอร์: Karisma Publications ISBN 978-983-195-253-5
• สมิธ, เควิน บี. และลิคาริ, ไมเคิล เจ. (2006) ''การบริหารรัฐกิจ – อำนาจและการเมืองในสาขาที่สี่ของรัฐบาล'', LA: Roxbury Pub. Co. ISBN 1-933220-04-X
• White, Jay D. และ Guy B. Adams. “การวิจัยในการบริหารรัฐกิจ: การสะท้อนถึงทฤษฎีและการปฏิบัติ” 1994.
• Donald Menzel และ Harvey White (บรรณาธิการ) 2011. ''The State of Public Administration: Issues, Challenges and Opportunity''. นิวยอร์ก: ME Sharpe

• Janicke, M. (1990). "ความล้มเหลวของรัฐ". เคมบริดจ์: Polity Press
• Kanter, RM (1985). "The Change Masters: Corporate Entrepreneurs at Work" เฮเมลเฮมป์สเตด: Unwin Paperbacks
• Lane, RE (1991). ''The Market Experience''. นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
• ลินน์ แอลอี จูเนียร์ (1996). "การจัดการสาธารณะในฐานะศิลปะ วิทยาศาสตร์ และอาชีพ" แชแธมเฮาส์, CQ Press
• ลินน์ แอลอี จูเนียร์ (2549). "การจัดการสาธารณะ: เก่าและใหม่" รูทเลดจ์
• Raczkowski, K. (2016). “การจัดการสาธารณะ: ทฤษฎีและการปฏิบัติ” Springer