Gary Cahill

Brits voetballer

Gary James Cahill (Sheffield, South Yorkshire, 19 december 1985) is een Engels voetballer die doorgaans speelt als verdediger. Hij tekende in augustus 2019 bij Crystal Palace, dat hem transfervrij inlijfde na zijn vertrek bij Chelsea. Cahill was van 2010 tot en met 2018 international in het Engels voetbalelftal, waarvoor hij 61 interlands speelde en vijf keer scoorde.

Gary Cahill
Gary Cahill
Persoonlijke informatie
Volledige naam Gary James Cahill
Geboortedatum 19 december 1985
Geboorteplaats Sheffield, Vlag van Engeland Engeland
Lengte 193[1] cm
Been Rechts
Positie Centrale verdediger
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Engeland Bournemouth
Rugnummer 24
Contract tot 30 juni 2022
Jeugd
–2000
2000–2004
Vlag van Engeland Dronfield
Vlag van Engeland Aston Villa
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2004–2008
2004–2005
2007–2008
2008–2012
2012–2019
2019–2021
2021–2022
Vlag van Engeland Aston Villa
Vlag van Engeland Burnley
Vlag van Engeland Sheffield United
Vlag van Engeland Bolton Wanderers
Vlag van Engeland Chelsea
Vlag van Engeland Crystal Palace
Vlag van Engeland Bournemouth
28(1)
27(1)
16(2)
130(13)
191(13)
45(1)
11(1)
Interlands
2007
2008
2010–2018
Vlag van Engeland Engeland –20
Vlag van Engeland Engeland –21
Vlag van Engeland Engeland
4(0)
3(0)
61(5)

* Bijgewerkt op 6 november 2021
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Clubcarrière

bewerken

Aston Villa

bewerken

Cahill werd al eerder verhuurd aan Burnley, waar hij werd gekozen tot jonge speler van het jaar en speler van het jaar. Hij maakte zijn debuut voor Aston Villa als invaller in de met 5–0 verloren wedstrijd tegen Manchester United. Het seizoen daarop begon Cahill geblesseerd, maar profiteerde later in het seizoen van een blessure van Martin Laursen en speelde in het seizoen 2006/07 een aantal wedstrijden. Op 19 september 2007 werd Cahill voor drie maanden verhuurd aan Sheffield United; een paar dagen later maakte hij al zijn debuut in de wedstrijd tegen Crystal Palace. Zijn eerste doelpunt maakte Cahill op 10 december in de wedstrijd tegen Stoke City. Zoals afgesproken keerde Cahill medio december terug naar Aston Villa. Bij Sheffield United speelde hij uiteindelijk in totaal zestien competitiewedstrijden, waarin hij tweemaal trefzeker was.

Bolton Wanderers

bewerken

Op 30 januari 2008 tekende Cahill een contract voor drieënhalf jaar bij Bolton Wanderers. Drie dagen later maakte hij zijn debuut in de wedstrijd tegen Reading FC. Sindsdien groeide Cahill uit tot een publiekslieveling in het Reebok Stadium; hij werd aan het einde van het seizoen dan ook gekozen tot beste nieuwkomer. In juli 2008 kreeg Cahill het rugnummer 5 toegewezen, dat daarvoor werd gedragen door Abdoulaye Méïté.

Chelsea

bewerken

In de winter van 2012 tekende Cahill een contract bij Chelsea. Het bedrag dat Chelsea betaalde aan Bolton lag rond de zeven miljoen pond. Hij maakte zijn debuut voor zijn nieuwe club in de Premier League in de wedstrijd tegen Manchester United, die in een 3–3 gelijkspel eindigde. Het eerste doelpunt van Cahill viel in het duel om de FA Cup tegen Leicester City (5–2 winst).[2] Zijn eerste competitiedoelpunt in de competitie maakte Cahill in de wedstrijd tegen Manchester City, die Chelsea uiteindelijk met 2–1 verloor.[3] Door de schorsing van aanvoerder John Terry speelde Cahill in de finale van de UEFA Champions League. Bayern München werd verslagen na strafschoppen; Cahill speelde de volledige wedstrijd.[4] Op 3 mei 2015 werd hij met Chelsea landskampioen. In december 2015 tekende Cahill een nieuw contract, dat hem tot juni 2019 aan Chelsea verbond.[5]

Crystal Palace

bewerken

Op 5 augustus 2019 tekende Cahill een tweejarig contract bij Crystal Palace. Zijn debuut maakte Cahill op 24 augustus 2019 in de gewonnen competitiewedstrijd (2–1), uit tegen Manchester United.

Bournemouth

bewerken

Op 20 augustus 2021 tekende Cahill een eenjarig contract bij Bournemouth.

Clubstatistieken

bewerken
Seizoen Club[6] Land Competitie Competitie Beker Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2004/05 Aston Villa   Premier League 0 0 0 0 0 0
Burnley Championship 27 1 4 0 31 1
2005/06 Aston Villa Premier League 7 1 0 0 7 1
2006/07 20 0 1 0 21 0
2007/08 1 0 1 0 2 0
Sheffield United Championship 16 2 0 0 16 2
Bolton Wanderers Premier League 13 0 0 0 4 0 17 0
2008/09 33 3 1 0 34 3
2009/10 29 5 5 2 34 7
2010/11 36 3 5 0 41 3
2011/12 19 2 2 0 21 2
Chelsea 10 1 4 0 5 0 19 1
2012/13 26 2 8 2 11 2 45 6
2013/14 30 1 6 0 11 1 47 2
2014/15 36 1 6 1 6 1 48 3
2015/16 23 2 6 1 7 1 36 4
2016/17 37 6 6 2 43 8
2017/18 27 0 9 0 6 0 42 0
2018/19 2 0 2 0 4 0 8 0
2019/20 Crystal Palace 6 0 1 0 7 0
Totaal 398 30 67 8 54 5 519 43

Interlandcarrière

bewerken

Cahill maakte zijn debuut in het Engels voetbalelftal in een wedstrijd in het kwalificatietoernooi voor het Europees kampioenschap voetbal 2012 tegen Bulgarije op Wembley (4–0 winst). Hij verving Michael Dawson in de 57ste minuut.[7] Zijn eerste interlanddoelpunt maakte Cahill in de tweede kwalificatiewedstrijd tegen de Bulgaren: in de dertiende minuut opende hij de score. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een 0–3 overwinning.[8] Cahill zat in de selectie voor Europees kampioenschap voetbal 2012 in Polen en Oekraïne, maar viel geblesseerd uit in de zeventiende minuut in de oefeninterland ter voorbereiding op het toernooi tegen België. Na een duw van Dries Mertens kwam Cahill met zijn hoofd in botsing met de doelman Joe Hart. Martin Kelly (Liverpool FC) werd opgeroepen als zijn vervanger. In het succesvolle kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2014 in Brazilië speelde hij vijf wedstrijden mee, waaronder de beslissende 2–0 overwinning op Polen op 15 oktober 2013. In mei 2014 werd hij door bondscoach Roy Hodgson opgenomen in de selectie voor het wereldkampioenschap.[9] Op 14 juni maakte Cahill zijn WK-debuut in de eerste wedstrijd van de Engelsen tegen Italië (1–2 verlies). Hij speelde de volledige 97 minuten mee.[10] Cahill werd – na een plaats in het basiselftal in alle kwalificatieduels – op 16 mei 2016 opgenomen in de selectie van Engeland voor het Europees kampioenschap voetbal 2016.[11] Engeland werd in de achtste finale uitgeschakeld door IJsland (1–2) na doelpunten van Ragnar Sigurðsson en Kolbeinn Sigþórsson.

Interlands van Gary Cahill voor   Engeland
Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Doelpunten
Als speler bij   Bolton Wanderers FC
1. 3 september 2010   EngelandBulgarije   4 – 0 Kwalificatie EK 2012
2. 9 februari 2011   DenemarkenEngeland   1 – 2 Vriendschappelijk
3. 29 maart 2011   EngelandGhana   1 – 1 Vriendschappelijk
4. 2 september 2011   BulgarijeEngeland   0 – 3 Kwalificatie EK 2012   13'
5. 6 september 2011   EngelandWales   1 – 0 Kwalificatie EK 2012
6. 7 oktober 2011   MontenegroEngeland   2 – 2 Kwalificatie EK 2012
7. 15 november 2011   EngelandZweden   1 – 0 Vriendschappelijk
Als speler bij   Chelsea FC
8. 29 februari 2012   EngelandNederland   2 – 3 Vriendschappelijk   85'
9. 2 juni 2012   EngelandBelgië   1 – 0 Vriendschappelijk
10. 15 augustus 2012   EngelandItalië   2 – 1 Vriendschappelijk
11. 12 oktober 2012   EngelandSan Marino   5 – 0 Kwalificatie WK 2014
12. 14 november 2012   ZwedenEngeland   4 – 2 Vriendschappelijk
13. 6 februari 2013   EngelandBrazilië   2 – 1 Vriendschappelijk
14. 29 mei 2013   EngelandIerland   1 – 1 Vriendschappelijk
15. 2 juni 2013   BraziliëEngeland   2 – 2 Vriendschappelijk
16. 14 augustus 2013   EngelandSchotland   3 – 2 Vriendschappelijk
17. 6 september 2013   EngelandMoldavië   4 – 0 Kwalificatie WK 2014
18. 10 september 2013   OekraïneEngeland   0 – 0 Kwalificatie WK 2014
19. 11 oktober 2013   EngelandMontenegro   4 – 1 Kwalificatie WK 2014
20. 15 oktober 2013   EngelandPolen   2 – 0 Kwalificatie WK 2014
21. 15 november 2013   EngelandChili   0 – 2 Vriendschappelijk
22. 5 maart 2014   EngelandDenemarken   1 – 0 Vriendschappelijk
23. 30 mei 2014   EngelandPeru   3 – 0 Vriendschappelijk   65'
24. 7 juni 2014   EngelandHonduras   0 – 0 Vriendschappelijk
25. 14 juni 2014   EngelandItalië   1 – 2 WK 2014
26. 19 juni 2014   UruguayEngeland   2 – 1 WK 2014
27. 24 juni 2014   Costa RicaEngeland   0 – 0 WK 2014
28. 3 september 2014   EngelandNoorwegen   1 – 0 Vriendschappelijk
29. 8 september 2014   ZwitserlandEngeland   0 – 2 Kwalificatie EK 2016
30. 9 oktober 2014   EngelandSan Marino   5 – 0 Kwalificatie EK 2016
31. 12 oktober 2014   EstlandEngeland   0 – 1 Kwalificatie EK 2016
32. 15 november 2014   EngelandSlovenië   3 – 1 Kwalificatie EK 2016
33. 18 november 2014   SchotlandEngeland   1 – 3 Vriendschappelijk
34. 27 maart 2015   EngelandLitouwen   4 – 0 Kwalificatie EK 2016
35. 7 juni 2015   IerlandEngeland   0 – 0 Vriendschappelijk
36. 14 juni 2015   SloveniëEngeland   2 – 3 Kwalificatie EK 2016
37. 8 september 2015   EngelandZwitserland   2 – 0 Kwalificatie EK 2016
38. 9 oktober 2015   EngelandEstland   2 – 0 Kwalificatie EK 2016
39. 13 november 2015   SpanjeEngeland   2 – 0 Vriendschappelijk
40. 17 november 2015   EngelandFrankrijk   2 – 0 Vriendschappelijk
41. 26 maart 2016   DuitslandEngeland   2 – 3 Vriendschappelijk
42. 22 mei 2016   EngelandTurkije   2 – 1 Vriendschappelijk
43. 2 juni 2016   EngelandPortugal   1 – 0 Vriendschappelijk
44. 11 juni 2016   EngelandRusland   1 – 1 EK 2016
45. 16 juni 2016   EngelandWales   2 – 1 EK 2016
46. 20 juni 2016   SlowakijeEngeland   0 – 0 EK 2016
47. 27 juni 2016   EngelandIJsland   1 – 2 EK 2016

Bijgewerkt op 27 juni 2016.[12]

Erelijst

bewerken
  Chelsea
Individueel
  • Aston Villa Goal of the Season: 2005/06
  • Burnley Player of the Year: 2004/05
  • Burnley Young Player of the Year: 2004/05
  • Bolton Wanderers Players' Player of the Year: 2008/09
  • Premier League PFA Team of the Year: 2013/14, 2014/15

Zie ook

bewerken
Zie de categorie Gary Cahill van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.