Naar inhoud springen

Lucien Van Impe

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lucien Van Impe
Lucien van Impe in 1975
Lucien van Impe in 1975
Persoonlijke informatie
Volledige naam Lucien van Impe
Geboortedatum 20 oktober 1946
Geboorteplaats Vlag van België Mere, België
Sportieve informatie
Huidige ploeg Verandas Willems-Accent (ploegleider)
Discipline(s) Weg
Ploegen
1969 - 1971
1972
1973
1974
1975 - 1976
1977
1978
1979
1980
1981
1982 - 1984
1985
1986
1987
Sonolor-Lejeune
Sonolor
Sonolor
Sonolor-Gitane
Gitane-Campagnolo
Lejeune-BP
C & A
KAS-Campagnolo
Marc-Carlos-V.R.D.
Boston Mavic
Metauro Mobili-Pinarello
Santini-Krups
Dormilon
Sigma
Beste prestaties
Ronde van Vlaanderen 13e (1976)
Amstel Gold Race 8e (1979)
Luik-Bastenaken-Luik 6e (1979)
Ronde van Italië 4e (1982)
1 etappezege
Ronde van Frankrijk 1e (1976)
9 etappezeges
Ronde van Spanje 5e (1979)
1 etappezege
WK op de weg 9e (1975)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Lucien Van Impe, bijnaam de Kleine van Mere (Mere, deelgemeente van Erpe-Mere, 20 oktober 1946) is een voormalig Belgisch beroepswielrenner. Hij is de laatste Belg die de Ronde van Frankrijk won.

Van Impe was beroepswielrenner van 1969 tot 1987. Hij blonk vooral uit in meerdaagse wedstrijden zoals de Ronde van Frankrijk, die hij in 1976 wist te winnen. Ook stond hij eenmaal als tweede en driemaal als derde op het podium. Vijftien maal kwam hij aan de start en telkens haalde hij de finish in Parijs. Hij is hiermee recordhouder voor België.

Van Impe was bovenal een vermaard klimmer, die met zijn 8 eindoverwinningen in de bergklassementen van 2 van de 3 Grote Rondes de beste van zijn generatie en een der besten uit de geschiedenis genoemd kan worden. Hij werd tweemaal eerste in het bergklassement van de Ronde van Italië, en zes keer eerste in het bergklassement van de Tour de France, Het laatste aantal deelt hij met Federico Bahamontes. Het record is hij in 2004 kwijtgeraakt aan Richard Virenque, die dat jaar voor de zevende maal eerste werd in het bergklassement van de Ronde van Frankrijk. Een van de weinigen, die zich als klimmer in zijn tijd met Van Impe kon meten was de Spanjaard José Manuel Fuente.

In 1975 maakte hij voor de eerste keer kans op de eindoverwinning maar werd hij derde na Bernard Thévenet en Eddy Merckx, die een legendarisch duel uitvochten. Zowel in 1975 als in 1977 verloor hij de Tour van Thévenet, die later toegaf zichzelf voor beide overwinningen gedopeerd te hebben. In 1976 vocht hij met Joop Zoetemelk diverse keren een duel uit in de bergen. Op Alpe d'Huez won de laatste, maar in de Pyreneeën, op de flanken van de Pla d'Adet, stelde Van Impe zijn zege veilig.

In 1977 startte Lucien Van Impe als een der favorieten in de Tour. Hij kwam ten val door een aanrijding met een auto waardoor hij de tour verloor. De omstandigheden van dat incident waren op zijn zachtst gezegd erg verdacht. Van Impe was goed op weg om de eindzege in de Tour binnen te halen en hij reed op dat moment als geletruidrager ook op kop in de wedstrijd. Toevallig was er geen enkele camera aanwezig en ook zijn ploegwagen was minutenlang nergens te bekennen. Het leidde in elk geval tot een breuk met zijn toenmalige ploegleider (Henry Anglade). Nadien heeft Van Impe altijd volgehouden dat de Fransman zich door de Franse organisatie had laten omkopen om mee te werken aan dit opzet zodat Bernard Thévenet de gele trui kon behalen.

Na drie mindere jaren, waarin hij op zijn retour leek, kwam hij in 1981 terug met een tweede plaats in het eindklassement in de Tour en een eerste plek in het bergklassement. Hij reed daarna nog enkele seizoenen in Italiaanse dienst en wist in de Ronde van Italië nog twee keer beslag te leggen op het bergklassement.

Eendagswedstrijden waren zijn stiel niet, derhalve verraste hij in 1983 door Belgisch wegkampioen te worden.

Hij werd na zijn actieve loopbaan ploegleider, eerst bij het Zweeds-Belgische Unibet.com en in 2008 bij de professionele continentale wielerploeg Accent.Jobs-Willems Veranda's.

Belangrijkste overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]
1968
8e etappe Ronde van de Toekomst
1969
Eindklassement Ronde van Navarra
1971
Bergklassement Ronde van Frankrijk
1972
12e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
1973
3e etappe Ronde van Romandië
3e etappe Midi Libre
12e etappe Ronde van Frankrijk
1975
1e etappe Escalada a Montjuich (+ Eddy Merckx)
14e etappe Ronde van Frankrijk
18e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
Bergklassement Dauphiné Libéré
1976
Eindklassement Ronde van Frankrijk
14e etappe Ronde van Frankrijk
4e etappe deel b Midi Libre
Bergklassement Dauphiné Libéré
1977
15e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
7e etappe Ronde van Zwitserland
8e etappe Ronde van Zwitserland
6e etappe Dauphiné Libéré
Bergklassement Dauphiné Libéré
1979
16e etappe Ronde van Frankrijk
7e etappe deel a Ronde van Catalonië
15e etappe Ronde van Spanje
1980
Bergklassement Ronde van Zwitserland
1981
5e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
1982
Bergklassement Ronde van Italië
1983
11e etappe Ronde van Italië
Bergklassement Ronde van Italië
Belgisch kampioenschap op de weg
19e etappe Ronde van Frankrijk
Bergklassement Ronde van Frankrijk
1984
Criterium van Buggenhout
1986
1e etappe Ronde van de Mijnvalleien
Eindklassement Ronde van de Mijnvalleien

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
1969 12e  
1970 6e  
1971 Brons ↑  
1972 4e (1) 
1973 5e (1) 
1974 18e  
1975 Brons ↑ (2) 
1976  ↑ (1) 
1977 Brons ↑ (1) 
1978 9e  
1979 11e (1)  5e (1) 
1980 16e  
1981 Zilver ↑ (1) 
1982 4e  
1983 9e (1)  4e (1) 
1984 7e  
1985 13e   27e  
1986 11e  
1987
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Parijs-Tours Rund um den Henninger Turm WK op de weg Wereld­ranglijsten
1969 16e
1970 10e 11e
1971 53e 37e 47e 76e 9e 15e (SPP)
1972 86e 33e 26e 117e 38e 17e (SPP)
1973 14e (SPP)
1974 82e 41e 24e
1975 18e 51e 9e 15e (SPP)
1976 13e 21e 9e 5e (SPP)
1977 13e (SPP)
1978 26e 43e (SPP)
1979 8e 6e 28e 17e 25e (SPP)
1980
1981 35e 19e (SPP)
1982
1983 33e
1984
1985
1986
1987 87e 46e
  • Na zijn Tourzege in 1976 werd hij feestelijk ontvangen in zijn dorp Erpe-Mere, dat grotendeels in het geel geschilderd was. Clark Van Mere bracht toen een single uit met als tekst: Lucien Van Impe den besten, en Thévenet den lesten[1].
  • Op 7 juli 2007 werd Lucien Van Impe door climbbybike.com verkozen tot beste klimmer aller tijden voor Marco Pantani.
  • Volgens de Volkskrant van zaterdag 7 juli 2007 is Van Impe de enige Tourwinnaar van na 1966 (het jaar dat begonnen werd met dopingcontrole) die nooit is betrapt op doping of van het gebruik ervan beschuldigd. Hij werd wel een maand voorwaardelijk geschorst door de KNWU in 1981 nadat hij in Nederland na de wedstrijd Acht van Chaam na lottrekking niet was komen opdagen bij de dopingcontrole op woensdag 22 juli van hetzelfde jaar.[2][3][4]
Commons heeft media­bestanden in de categorie Lucien Van Impe.
(en) Profiel van Lucien Van Impe op ProCyclingStats
Voorganger:
Bernard Thévenet
Vlag van Frankrijk
1975
Winnaar van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1976
Opvolger:
Bernard Thévenet
Vlag van Frankrijk
1977
Voorganger:
Eddy Merckx
Vlag van België
1970
Winnaar bergklassement van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1971, 1972
Opvolger:
Pedro Torres
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977)
1973
Voorganger:
Domingo Perurena
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977)
1974
Winnaar bergklassement van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1975
Opvolger:
Giancarlo Bellini
Vlag van Italië
1976
Voorganger:
Giancarlo Bellini
Vlag van Italië
1976
Winnaar bergklassement van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1977
Opvolger:
Mariano Martínez
Vlag van Frankrijk
1978
Voorganger:
Raymond Martin
Vlag van Frankrijk
1980
Winnaar bergklassement van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1981
Opvolger:
Bernard Vallet
Vlag van Frankrijk
1982
Voorganger:
Vlag van Italië Claudio Bortolotto
1979, 1980, 1981
Winnaar groene trui in de Ronde van Italië
Vlag van België Lucien Van Impe
1982, 1983
Opvolger:
Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
1984
Voorganger:
Bernard Vallet
Vlag van Frankrijk
1982
Winnaar bergklassement van de Ronde van Frankrijk
Lucien Van Impe
Vlag van België
1983
Opvolger:
Robert Millar
Vlag van Verenigd Koninkrijk
1984
Voorganger:
Frank Hoste
1982
Belgisch kampioen wielrennen
Lucien Van Impe
1983
Opvolger:
Eric Vanderaerden
1984