Przejdź do zawartości

Paul Bremer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paul Bremer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 września 1941
Hartford

Ambasador Stanów Zjednoczonych w Holandii
Okres

od 31 sierpnia 1983
do 25 sierpnia 1986

Poprzednik

William Dyess

Następca

John Shad

Cywilny administrator Iraku
Okres

od 11 maja 2003
do 28 czerwca 2004

Poprzednik

Jay Garner

Następca

Ijad Allawi (tymczasowy premier Iraku)

Odznaczenia
Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone)

Lewis Paul Bremer III (ur. 30 września 1941) – amerykański dyplomata, doradca Kongresu Stanów Zjednoczonych ds. walki z terroryzmem, administrator cywilny Iraku.

Jest absolwentem Uniwersytetu Yale, Uniwersytetu Harvarda i prestiżowego Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. W Departamencie Stanu przepracował 23 lata. Dosłużył się tam wysokich stanowisk i był najbliższym współpracownikiem sześciu sekretarzy stanu. Pracował też za granicą w różnych częściach świata (m.in. był ambasadorem w Holandii). Za prezydentury Ronalda Reagana został specjalnym wysłannikiem ds. zwalczania terroryzmu.

W 1989 na dziesięć lat odszedł ze służby publicznej, najpierw pomagając Henry’emu Kissingerowi w prowadzeniu interesów, a potem rozwijając inną firmę. Wrócił do wielkiej polityki w 1999, kiedy zasiadł jako przewodniczący w Narodowej Komisji ds. Terroryzmu. W 2000 roku był jednym z autorów dużego raportu o tym, jak Stany Zjednoczone zwalczają terroryzm.

6 maja 2003 został wysłannikiem prezydenta George'a W. Busha do Iraku. Swą misję zakończył 28 czerwca 2004, gdy Irak oficjalnie odzyskał suwerenność i tymczasowe władze koalicyjne przestały istnieć. Odleciał z Bagdadu dwie godziny po przekazaniu władzy tymczasowemu rządowi irackiemu.

Jako szef tymczasowej koalicyjnej administracji cywilnej był odpowiedzialny za wszystkie polityczne i gospodarcze aspekty odbudowy Iraku. Zastąpił na tym stanowisku generała w stanie spoczynku Jaya Garnera. Choć był pracownikiem Departamentu Stanu, podlegał bezpośrednio szefowi Pentagonu, Donaldowi Rumsfeldowi.

W Bagdadzie w maju 2003 przyłożył rękę do jednej z najbardziej kontrowersyjnych decyzji, jakie podjęto po zakończeniu inwazji – o rozwiązaniu armii irackiej. Doprowadziło do powstania wielotysięcznej rzeszy mężczyzn bez pracy i przyczyniło się do rozpalenia ruchu partyzanckiego. Ponadto skupił on całość władzy w Iraku, opóźniając przejmowanie odpowiedzialności przez Irakijczyków i przyczyniając się do stopniowego uznawania Amerykanów za okupantów, a nie wyzwolicieli.

 Osobny artykuł: Debasyfikacja.

W czerwcu 2004 Bremer pomyślnie przeprowadził operację przekazania suwerenności irackiemu rządowi tymczasowemu i powrócił do kraju. W październiku 2004, już jako osoba prywatna, powiedział w jednym z przemówień – według mediów amerykańskich – że Stany Zjednoczone rozmieściły w Iraku za mało wojska i zapłaciły wysoką cenę za to, iż nie ukróciły plagi grabieży w okresie tuż po zakończeniu inwazji.

Prezydent George W. Bush wręczył Bremerowi 14 grudnia 2004 Prezydencki Medal Wolności, najwyższe rządowe odznaczenie cywilne. Razem z Bremerem otrzymali je były dyrektor CIA, George Tenet, i emerytowany generał Tommy Franks, który dowodził wojskami amerykańskimi w wojnie afgańskiej i irackiej.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]