Cornubia vel Cornwallia[1] sive Cornvallia[2] (Anglice Cornwall; Cornubice Kernow) est ducatus insulae Britanniae, intra Britanniarum Regnum sita, paeninsula Mare Celticum a septentrionibus et occidentibus,[3] Oceanum Britannicum a meridie, et Devoniam ab oriente praeter Tamarus flumen attingens. Sillinae insulae sunt archipelagus, comitatús historici Cornubiae pars, ad occidentem versus in Oceano Atlantico iacens, quarum insularum distantissimus est Bishop Rock, rupis pharo munita. Pharis etiam distinguuntur rupes periculosae Wolf Rock et the Longships.

Rough Tor
Tabula Cornubiae geographica
Cornubiae situs inter comitatus geographicos regni Britanniarum
Cornubiae situs inter comitatus sollemnes Angliae

Truro, urbs parva, media paeninsula surgens, est comitatús sedes administrativa necnon episcopalis in Ecclesia Anglicana.

Selectio oppidorum

recensere

Inter oppida iuxta mare iacentes enumerare oportet Bude, Boscastle, Tintagel, Port Isaac, Padstow, Newquay, St Agnes, Perranporth, Hayle, villa Sanctae Ivae, St Just in Penwith et Sennen ad oram maritimam septentrionalem; Mousehole, Penzance, Marazion, Perranuthnoe, Porthleven, Lizard Town, Falmuthum, Penryn, Flushing, Mylor, St Mawes, Veryan, Mevagissey, Polruan, Fowey, Polperro, West Looe, East Looe et Saltash ad meridianam. Oppidorum mediterraneorum praecipua sunt Launceston, Bosvena, St Austell, Redruth, Camborne et Helston. Adduntur minora St Germans, Callington, Liskeard, Lostwithiel, Tregony, Grampound, Probus, Wadebridge, Camelford, Kilkhampton, Stratton, St Columb Major, Mitchell et vici olim frequentati, hodie modestissimi Cargoll, Goldsithney, Insworke, Lanreath, Lawhitton, Lelant, Menheniot, Methleigh, Paul, Pelynt, Penknight, Sheviock, St Buryan, St Erme, St Newlyn East, St Stephen in Brannel, Summercourt, Trematon, Tywarnhayle, Week St Mary. Oppidum parvum Hugh Town, in insula St Mary's stans, est caput insularum Sillinarum. Insula sacra S. Michaeli dicata iuxta Marazion iacet.

Geographia

recensere
 
Tabula Cornubiae ante 1889
 
Ianua ecclesiae cathedralis Truronensis
 
"Penzance welcomes you; Pennsans a'gas dynergh"

Ad oras Cornubiae reperiuntur extrema Britanniae promuntoria omnis tam meridianum, videlicet Ocrinum, quam occidentale, videlicet Antivestaeum. Inter flumina minora Cornubiae sunt Camula, Fal, Fowey, Hayle, Looe et Ottery. Montes altissimi sunt Brown Willy et Rough Tor.

Inter locos archaeologicos praecipuos enumerare oportet Chysauster et Carn Euny, oppida antiqua, ac Caer Bran, Castellum Chûn, et Castellum an Dinas, castra collina.

Cornubia divisa erat in partes decem (Anglice: "hundreds").

Cornubienses lingua Cornubica olim utebantur, sed a saeculo fere duodevicensimo haec lingua exstincta est. Hodie quidam rursus favent; anno 2010, homines circiter 2000 Cornubice loqui possunt.[4]

Nexus interni

  1. "Cornubia sive Cornwallia": tabulae Ioannis Ianssonii titulus.
  2.   Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove)
  3. International Hydrographic Organization.
  4. TeachingEnglish; South West, British Council / BBC.

Bibliographia

recensere

Nexus externi

recensere
  Vicimedia Communia plura habent quae ad Cornubiam spectant.