Valentia, vel valentia verbi, in linguistica est numerus argumentorum ab verbi praedicato contentum. Coniungitur, sed non non ubique eadem, cum transitivitate verborum, quae solum obiectiva praedicati verbalis argumenta habet. Valentia verborum, ex contra, omnia argumenta comprehendit, subiecto verbi non excepto. Linguistica valentiae significatio a definitione valentiae in chemia deducitur. Haec metaphora scientifica ex opere Luciani Tesnière venit, qui ex notione valentiae verborum maiorem partem suae (rei quae deinde appellatae est) grammaticae dependentiae excogitavit, rationis syntaxis et grammaticae. Notio valentiae primum apparuit informatio ampla in Éléments de syntaxe structurale ('Elementa syntaxis structuralis'), libro Tesnierano post mortem prolato (1959).[1]

Nexus interni

  1. Legere disceptationem valentiae ex conspectu grammaticae dependentiae a maioribus tradito, vide Fischer et Ágel 2010.

Bibliographia

recensere
  • Chomsky, Noam. 1965. Aspects of the Theory of Syntax. Cantabrigiae: MIT Press.
  • Chomsky, Noam. 1981. Lectures on Government and Binding. Dordrecht: Foris.
  • Fischer, K., et V. Ágel. 2010. Dependency Grammar and Valency Theory. In The Oxford Handbook of Linguistic Analysis, 223–255. Oxoniae: Oxford University Press.
  • Gazdar, G., E. Klein, G. Pullum, et I. Sag. 1984. Generalized Phrase Structure Grammar. Oxoniae: Basil Blackwell.
  • Goldberg, A. 1995. A Construction Grammar Approach to Argument Structure. Sicagi: University of Chicago Press.
  • Jackendoff, Ray. 1977. X Syntax: A Study of Phrase Structure. Cantabrigiae: MIT Press. ISBN 0-262-10018-5.
  • Levin, B. 1993. English Verb Classes and Alternations: A Preliminary Investigation. Sicagi: University of Chicago Press.
  • Pollard, C., et I. Sag. 1994. Head-Driven Phrase Structure Grammar. Sicagi: University of Chicago Press.
  • Tesnière, L. 1959. Éleménts de Syntaxe Structurale. Lutetiae: Klincksieck.
  • Tesnière, L. 1969. Éleménts de Syntaxe Structurale. Ed. 2a. Lutetiae: Klincksieck.

Nexus externi

recensere