Excomunicacion
L’excomunicacion (var. escomenge[1]) es una pena d'exclusion de la comunautat crestiana qu'existís dins totei lei glèisas crestianas. Dins lo drech crestian, es una sancion grèva que permet d'exclure lei personas aguent de comportaments ò d'ensenhaments contraris a la Bíblia. L'objectiu es de protegir la comunautat e de permetre a l'individú excomunicat de començar son pentiment. Per extension, lo tèrme es utilizat per descriure de sancions similaras qu'existisson dins d'autrei religions.
![](http://178.128.105.246/host-http-upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2a/B_Gregor_IX2.jpg/220px-B_Gregor_IX2.jpg)
L'excomunicacion foguèt fòrça utilizada per leis autoritats crestianas de la fin de l'Antiquitat a la fin dau sègle XIX per luchar còntra seis adversaris religiós e politics. Plusors sobeirans foguèron ansin excomunicats coma l'emperaire Enric IV (1084-1105) durant la Querèla deis Investiduras ò Ramon VI de Tolosa (1194-1222) durant la Crosada deis Albigés. Pasmens, en causa de la poissança militara limitada dau papa, l'excomunicacion aviá de limits coma o mostrèt lo rèi anglés Enric VIII (1509-1547) que fondèt l'anglicanisme e rompèt definitivament amb Roma.