Saltar al conteníu

New York Knicks

De Wikipedia
New York Knicks
Situación
Estáu Estaos Xuníos
Datos
Nome oficial New York Knickerbockers
Tipu club de baloncestu
Fundáu en1946
Entrenador Bandera de Estaos Xuníos d'América Tom Thibodeau
Mascota Father Knickerbocker (en) Traducir
Categoría National Basketball Association
Instalaciones
Estadiu Madison Square Garden
Capacidá 19 812, 18 006, 18 500, 20 000, 20 789
Inaugurao 11 feb 1968
Direición 4 Pennsylvania Plaza, Manhattan, New York 10001, N.Y.
Uniforme
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu
Uniforme de baloncestu

Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

Los New York Knickerbockers, más conocíos popularmente como New York Knicks son una franquicia de baloncestu de la NBA con sede na ciudá de Nueva York. Son anguaño la franquicia más pervalible de la lliga, con un valor de 3600 millones de dólares.[1] Ye unu de los miembros fundadores de la BAA en 1946, y unu de los dos únicos equipos, xunto con Boston Celtics, qu'inda se caltienen ente los equipos orixinales na mesma ciudá de la so fundación.

La so denominación de Knickerbockers fai referencia a los pantalones que llevaben los primeros colonos holandeses de la ciudá, una especie de bombachos endolcaos xusto percima de les rodíes, que yeren conocíos como "knickerbockers" o "knickers". El símbolu más popular de la ciudá a finales del sieglu XIX y empiezos del XX yera'l denomináu "Father Knickerbocker", que llevaba una peluca d'algodón, un sombreru de tres puntes, zapatos con febiella, y, poques gracies, los mentaos pantalones.[2]

Pabellones

[editar | editar la fonte]

Los oríxenes del equipu remontar al 6 de xunu de 1946, cuando se-y axudica al Madison Square Garden una franquicia de l'apocayá creada BAA, la nueva lliga de baloncestu profesional nos Estaos Xuníos. El llexendariu Ned Irish, qu'acabaría formando parte del Basketball Hall of Fame, foi unu de los fundadores del equipu.[3]

Primeros años (1946-1959)

[editar | editar la fonte]

El primer partíu de los Knicks (y de la BAA) foi apostáu'l 1 de payares de 1946 contra Toronto Huskies nel Maple Leaf Gardens, onde los Knicks ganaron 68-66.[4] Algamaron per vegada primera les Finales de la NBA en 1951, nuna temporada marcada tamién pola incorporación d'unu de los primeres afroamericanos de la lliga, Nathaniel "Sweetwater" Clifton, a pesar d'acabar en tercer posición de la División Este con un probe balance de 36 victories y 30 derrotes.[5] Los Knicks batieron a Boston Celtics y a Syracuse Nationals nes rondes previes, llantándose ante Rochester Royals na final. Los Royals ganaron los 3 primeros partíos, pero los Knicks diéron-y la vuelta a la eliminatoria, empatando la serie a 3. Nel séptimu y definitivu partíu llegaron col marcador empatáu a 75 a falta de 40 segundos cuando Bob Davies, de los Royals, anotó dos tiros llibres. Les normes naquella dómina dicíen que nos trés últimos minutos del partíu, dempués d'un tiru llibre anotáu siguiríase'l xuegu con un saltu ente dos. Los Royals controlaron el balón anotando sobre la bocina pa dexar el marcador en 79-75.[6]

Llegaron a les finales en dos años consecutivos más. Yera la dómina de xugadores como Carl Braun, el gran reboteador Harry "the Horse" Gallatin, qu'estableció un récor de la franquicia al prindar 33 rebotes nun partíu (igualáu por Willis Reed en 1971) y el base Dick McGuire, que lideró al equipu n'asistencies mientres 6 años consecutivos.[7] Nel restu de los años 1950, los Knicks tendríen decentes, si non grandes equipos y algamaríen los playoffs en 1955, 1956 (perdieron nun playoff xugáu a un solu partíu con Syracuse Nationals), y 1959.

Años difíciles (1960-1969)

[editar | editar la fonte]
Bill Bradley, unu de los grandes de la historia de la franquicia.

Dende 1960 hasta 1966, los Knicks tuvieron una dómina difícil, terminando últimos nel Esti cada unu d'estos años. Dalgunes de les más grandes derrotes na so historia asocedieron mientres esti tiempu. El 15 de payares de 1960, la estrella de los Lakers, Elgin Baylor enxaretólos 72 puntos, y un mes y mediu dempués, el día de Navidá cayeron frente a Syracuse Nationals por 162-100, la peor derrota de la so historia.[8]

Na temporada 1961-62 l'equipu volvió fallar, consiguiendo tan solo 29 victories por 51 derrotes. A pesar d'ello, Richie Guerin acabó l'añu con 29,5 puntos per partíu, una marca que sería récor de la franquicia mientres 23 años, hasta que foi batida por Bernard King en 1984-85. El total de puntos de Guerin foi de 2.303,[9] otru récor que sobreviviría entá ye más, mientres 30 años, hasta que foi batíu por Pat Ewing en 1989-90.[8] Esa temporada dio otru resultancia memorable asocedió'l 3 de marzu de 1962, cuando Wilt Chamberlain afitó'l récor de 100 puntos anotaos por un xugador nun partíu, y los Warriors ganaron el choque 169-147.[10] Con too y con eso ello, los Knicks unviaron esi añu a trés de los sos xugadores p'apostar el All-Star Game de la NBA 1962, el mesmu Guerin, Willie Naulls y Johnny Green.[8]

Pasáu un tiempu de la mala dómina, empezar a ver signos de recuperación. En 1964, los Knicks escoyeron a Willis Reed nel draft, quién se convertiría nel rookie del Añu de la NBA meyor novatu del añu na temporada 1964-65.[11] En 1965 foi-yos dada pola NBA una opción extra de primer ronda nel draft por tener el peor récor de la División Este (al igual que San Francisco Warriors, que tenía'l peor récor de la lliga nel oeste) y aprovecharon la oportunidá pa escoyer a Bill Bradley y Dave Stallworth. En 1967, apenes dempués d'algamar los playoffs per primer vegada dende 1959, Red Holzman foi contratáu con entrenador. Con Holzman a la cabeza, y mozos xugadores como Bill Bradley y Walt "Clyde" Frazier, los Knicks volvieron ser un equipu competitivu nos playoffs de 1968. Na siguiente temporada, adquirieron a Dave DeBusschere, procedente de Detroit Pistons, y remataron con un récor de 55-27. Nel siguiente playoff, l'equipu pasó la primer ronda per primer vegada dende 1953, esaniciando a Baltimore Bullets en trés partíos, pa perder con Boston Celtics nes finales de conferencia.[12]

Lleguen los títulos (1970-1974)

[editar | editar la fonte]
Walt Frazier, doble campeón de la NBA colos Knicks.

Na temporada 1969–70, los Knicks llograríen un récor de 18 victories consecutives pa rematar l'añu 60-22,[13] la que foi la meyor temporada regular na historia de la franquicia. En ganando a los Bullets y Milwaukee Bucks, que cuntaben col pívot rookie Kareem Abdul-Jabbar nes semifinales y finales de la conferencia esti respeutivamente, los Knicks vencieron a Los Angeles Lakers en siete encuentros pa llograr el so primer títulu de la NBA. Ensin batura a duldes, el momentu decisivu de la serie asocedió nel séptimu partíu,[14] cuando un mancáu Reed entró renqueando a la cancha xustu antes del entamu del partíu. Marv Albert, el speaker del estadiu, describió la situación:

"¡Equí vien Willis! ¡El públicu ta eufóricu! Willis pasa per delantre de la mesa de anotadores, toma una pelota. Los Lakers dexaron de llanzar, ¡agora tán reparando a Willis!"[15]

Willis anotó les dos primeres canastes del alcuentru y depués sentóse pol restu del partíu. A pesar de la so ausencia mientres la mayor parte del alcuentru, l'actu de Reed motivó al equipu, y ganaron l'alcuentru por 113-99. Los númberos de la formación inicial del 69-70 fueron retiraos. Les camisetes de Frazier (nᵘ10), Reed (nᵘ 19), DeBusschere (nᵘ 22), Bradley (nᵘ 24) y Dick Barnett (nᵘ 12) cuelguen de techu del Madison Square Garden.[16]

L'ésitu siguió mientres los años socesivos. Dempués de cayer ante los Bullets nes finales de conferencia de 1971, con una victoria por dos puntos nel séptimu y definitivu alcuentru nel Garden,[17] y acompañáu poles alquisiciones de Jerry Lucas y Earl "The Pearl" Monroe, volvieron apostar les finales de 1972, siendo superaos polos Lakers en cinco encuentros.[18] Al añu siguiente, la resultancia invertiríase, una y bones los Knicks ganaron a los Lakers en cinco encuentros pa ganar el so segundu títulu de la NBA. L'equipu tendría otra bona campaña na temporada 1973-74,[19] algamando les finales de conferencia, onde seríen vencíos en cinco partíos polos Celtics. Al términu esta temporada, Reed anunció la so retirada, y el porvenir del equipu nun sería bien bonu.

El regresu a la realidá (1975-1984)

[editar | editar la fonte]

Na temporada 1974–75, los Knicks tuvieron un récor de 40–42, el so primer récor negativu n'ocho temporaes.[20] Sicasí clasificáronse pa los playoffs, perdiendo con Houston Rockets na primer ronda. Tres dos temporaes más con récores negativos, Holzman foi reemplazáu por Reed. Nel primer añu de Reed como entrenador, remataron la temporada 43–39 y llograron llegar hasta les semifinales de conferencia, onde perdieron frente a Philadelphia 76ers.[21] Na siguiente temporada, qu'empezó con un récor de 6–8, Holzman volvió sustituyir a Reed como entrenador del equipu. L'equipu nun llevantaría cabeza nel restu del añu, rematando con un récor de 31–51, el peor de les últimes trelce temporaes.

En llogrando 39 victories na temporada 1979–80, sumaron 50 victories na siguiente temporada, algamando asina los playoffs, onde fueron ganaos por Chicago Bulls. Holzman retirar na temporada siguiente como unu de los entrenadores más ganadores na historia de la NBA. Esi añu remataríen con un probe récor de 33–49, y per vegada primera, nengún xugador de los Knicks apostaría'l All-Star Game.[22] Sicasí, el legáu de Holzman siguiría al traviés de los xugadores qu'él influyera. Unu de los xugadores suplentes de los Knicks mientres los años 1970 y especialista defensivu foi Phil "Action" Jackson. Jackson ganaría depués 11 campeonatos como entrenador de Chicago Bulls (seis) y Los Angeles Lakers (cinco), superando asina la mayor cantidá de campeonatos ganaos na historia de la lliga por un entrenador que tenía Red Auerbach.[23] Jackson referir a Red Holzman como'l meyor entrenador pal cual xugó y una gran influencia na so forma de ser como entrenador.[24]

Hubie Brown reemplazó a Holzman, y na so primer temporada al frente del equipu, llogró un récor de 44–38 y llegó a la segunda ronda de los playoffs, onde foi esaniciáu pol darréu campeón Philadelphia 76ers.[25] La siguiente temporada l'equipu viose reforzáu pola incorporación de Bernard King, tuvo un récor de 47–35 y volvió apostar los playoffs. Ganó a Detroit Pistons na primer ronda con una victoria na prórroga nel quintu y decisivu partíu, dempués de que King promediara nesos 5 partíos 41,6 puntos per nueche.[26] pa cayer nuevamente na segunda ronda, esta vegada en siete partíos, frente a los Celtics. La fortuna del equipu nun sería bona na temporada siguiente, perdiendo los últimos dolce alcuentros p'algamar namás que 24 victories. Lo peor pal equipu asocedió'l 23 de marzu de 1985, cuando King mancóse la so rodía polo cual pasaría los siguientes 24 meses en rehabilitación.[26] Dalgunos supunxeron que la so carrera terminaríase por causa de esta mancadura, pero probaría que taben equivocaos y remataría la so carrera al términu de la temporada 1986–87.

La era de Patrick Ewing (1985-2000)

[editar | editar la fonte]
Patrick Ewing foi escoyíu nel Draft de 1985 polos Knicks.

Como resultáu d'una probe temporada en 1984–85, l'equipu foi incluyíu na primer llotería realizada nel Draft de la NBA. Nésta ganó la primer seleición de primer ronda, escoyendo al pívot estrella de la Universidá de Georgetown Patrick Ewing.[27]

Na so primer temporada, Ewing foi'l primeru nes estadístiques de los novatos en puntos anotaos (permediu de 20 por partíu) y rebotes (permediu de 9 per nueche), cola carga adicional de faese colos galones de titular dende'l primer momentu, yá que nin King, inda mancáu, nin Bill Cartwright, que xugó namái 2 partíos, pudieron faer nada. Ganó'l premiu al Rookie del añu meyor novatu del añu, convirtiéndose nel primer xugador de los Knicks en recibir esi gallardón.[28] L'equipu nun tendría'l mesmu ésitu, yá que sufriríen un récor negativu mientres les dos primeres temporaes con Ewing nél.

La suerte camudó cuando na temporada 1987-88 foi contratáu Rick Pitino como entrenador, y la seleición de la base Mark Jackson nel puestu 18 del draft.[29] Sumáu eso al gran xuegu desenvueltu por Ewing, llegaron a los playoffs, onde fueron ganaos polos Celtics en primer ronda.[30] La temporada siguiente foi entá meyor, debíu al trespasu del pívot reserva Bill Cartwright a cambéu del ala-pivot de los Bulls Charles Oakley previu al entamu de la temporada.[31] Esi añu llograron 52 victories contra 30 derrotes, que-yos valió'l títulu de división casi venti años dempués de la última vegada.[32] Na primer ronda de los playoffs, ganaron a los 76ers pero cayeron ante Chicago Bulls nes semifinales de conferencia.[33]

Antes del entamu de la temporada 1989-90, asocedieron un par de cambeos significativos. Pitino dexó l'equipu pa dirixir a la Universidá de Kentucky,[34] y Stu Jackson convertir nel nuevu entrenador. Con un récor de 45–37, l'equipu algamó los playoffs, en que la so primer ronda ganó a los Celtics, pero perdieron col equipu que sería campeón de la lliga, Detroit Pistons. En 1990–91, l'equipu, contrató a John McLeod como entrenador a empiezos del añu, sufrió un récor negativu de 39–43 y seríen esaniciaos na llucha pol títulu pol equipu que finalmente sería'l campeón, Chicago Bulls.

Sintiendo la necesidá de cuntar con un meyor entrenador si l'equipu aspiraba a ser candidatu al títulu, el nuevu presidente Dave Checketts contrató a Pat Riley antes del empiezu de la temporada 1991-92. Riley, que ganó cuatro campeonatos mientres los años 80 con Los Angeles Lakers,[35] inculcó al so equipu una defensa bien física y afogadiza que darréu dio los sos frutos. Esa temporada, col favoritu de l'afición, John Starks, nes sos files, llograron un récor de 51–31, que lu algamar pa empatar nel primer puestu de la División Atlánticu. En ganando a los Pistons na primer ronda, cayeríen ante los Bulls nuna serie bien igualada, resuelta nel séptimu y definitivu alcuentru.[36]

La temporada 1992–93 foi entá más esitosa que l'anterior. Antes del empiezu de la mesma, los Knicks trespasaron a Mark Jackson y a Stanley Roberts a Los Angeles Clippers en cuenta de Charles Smith, Doc Rivers, y Bo Kimble,[37] amás d'adquirir a Rolando Blackman de los Dallas Mavericks. L'equipu ganó'l títulu de división con un balance de 60 victories y 22 derrotes. L'equipu algamó les finales de conferencia, onde s'enfrentaríen nuevamente a los Bulls. En llevando la ventaya nos dos primeros partíos, perdieron la serie al ser ganaos nos últimos cuatro.[38]

Dempués de lo que sería la primer retirada de Michael Jordan del baloncestu antes del entamu de la temporada 1993–94, munchos vieron esta ocasión como la oportunidá de los Knicks de finalmente algamar les finales de la NBA. L'equipu, que contrató a Derek Harper de Dallas Mavericks mediada la temporada en cuenta de Tony Campbell,[39] llogró nuevamente'l títulu de la División Atlánticu con un récor de 57–25. Nos playoffs, l'equipu xugó 25 partíos, que ye un récor de la NBA; ganaron a New Jersey Nets en primer ronda y finalmente pudieron ganar a los Bulls na segunda ronda dempués de siete partíos. Nes finales de la conferencia enfrentar a Indiana Pacers, quien llevaben la ventaya de la serie 3-2 al términu del quintu partíu. Sicasí, los Knicks ganaron los siguientes dos alcuentros y llograron el títulu de la Conferencia Este, que nun algamar dende 1973, y el pase a les finales de la NBA.[40]

Don Nelson dirixó al equipu na temporada 1995-96.

Nes finales apostáronse siete partíos con baxa anotación en toos ellos, ente los Knicks y Houston Rockets. Los dos primeros, celebraos en Houston, saldar con una victoria pa cada equipu. Pero los Knicks ganaron dos de trés partíos nel Madison Square Garden quedando a una única victoria de llograr un campeonatu tres 21 años de seca. Nel sestu partíu, sicasí, un llanzamientu de John Starks nel canasta sobre la bocina últimu segundu, que si entraba dába-yos el campeonatu foi taponado por Hakeem Olajuwon, dando la victoria a los Rockets por 86–84 y forzando un séptimu y definitivu partíu. Los Knicks perdieron 90–84, debíu en parte a la baxa efectividá de Starks, que convirtió 2 de 18 llanzamientos, y al refugu per parte de Riley de sacalo de la cancha, a pesar de tener nel banquín a xugadores como Rolando Blackman y Hubert Davis reconocíos dambos como bonos tiradores.[41]

Al añu siguiente, quedaríen segundos na división con un récor de 55–27. Ganaron a Cleveland Cavaliers antes d'enfrentase nuevamente a los Pacers na segunda ronda.[42] Yá nel primer partíu manifestóse'l carís que tomaría la serie, cuando Miller nuevamente convertiríase nuna piedra nel camín de los Knicks anotando ocho puntos nos últimos ocho segundos pa da-y la victoria a los Pacers por 107–105. La serie estender hasta'l séptimu partíu, nel cual Patrick Ewing erró l'últimu intentu pa empatar el partíu, llogrando asina la victoria los Pacers por 97–95. Riley arrenunció a otru día, y los Knicks contrataron a Don Nelson como'l so nuevu entrenador.[43]

Jeff Van Gundy, entrenador de los Knicks ente 1995 y 2002.

Mientres la temporada 1995–96, Nelson foi despidíu cuando trescurrieren 59 partíos, y, en cuenta de dir en busca d'otru entrenador reconocíu, contrataron a un esperimentáu asistente téunicu, Jeff Van Gundy, quien nun tenía esperiencia previa como entrenador principal. Los cambeos empezaron nel mes de febreru, cuando Charles Smith foi trespasáu xunto al rookie Monty Williams a San Antonio Spurs, en cuenta de J.R. Reid y Brad Lohaus. Díes antes, Herb Williams y Doug Christie fueron unviaos a Toronto Raptors en cuenta de Willie Anderson y Victor Alexander. Los Knicks remataron con un récor de 47–35 esi añu, y esanició a Cleveland Cavaliers na primer ronda de los playoffs y depués perdió col que sería l'equipu campeón, los Chicago Bulls, en cinco partíos.[44]

Na temporada 1996–97, coles incorporaciones de xugadores como Larry Johnson y Allan Houston, llograron un récor de 57–25. Nos playoffs, barrieron a Charlotte Hornets na primer ronda antes d'enfrentar a Miami Heat (empobináu por Pat Riley) na segunda. Los Knicks llevaben el lideralgu de la serie por 3–1 pero una tangana a la fin del quintu alcuentru concluyó cola suspensión de xugadores claves. La mayoría de los xugadores suspendíos de los Knicks, Ewing en particular, fueron sancionaos non por participar nel fregáu en sí mesmu, sinón por violar una regla de la NBA qu'axusta qu'un xugador que ta nel banquín nun puede abandonalo mientres una engarradiella (la regla foi correxida, faciendo illegal l'abandonu del área del banquín). Con Ewing y Houston suspendíos pal sestu partíu, Johnson y Starks suspendíos pal séptimu, y Charlie Ward suspendíu pa dambos, los Knicks perdieron la serie.[45]

La temporada 1997–98 tuvo marcada pola mancadura que sufrió na muñeca Ewing el 20 d'avientu, pola que se perdió'l restu de la temporada regular y la mayor parte de la postemporada.[46] L'equipu, que rematara con un balance de 43–39, ganó a los Heat na primer ronda de la postemporada antes d'enfrentase nuevamente a los Pacers na segunda. Esta vegada, los Pacers vencieron fácilmente en cinco partíos, con Reggie Miller encestando otra vegada un llanzamientu de triple nos postreros segundos del cuartu xuegu p'acabar coles esperances de los aficionaos de los Knicks. Per cuartu añu consecutivu, los Knicks fueren esaniciaos na segunda ronda de los playoffs.[47]

El Madison Square Garden, na so cuarta reconstrucción, ye'l pabellón del equipu dende 1968.

Antes del empiezu de la temporada 1998–99, que se vería retayada na so duración por cuenta de la fuelga de los xugadores,[48] Starks foi unviáu como parte d'un trespasu a Golden State Warriors a cambéu del aleru Latrell Sprewell,[49] amás del cambéu de Charles Oakley por Marcus Camby. Entraron con lo cabal a la postemporada con un récor de 27–23. Empezaron sorprendiendo al vencer al clasificáu nel primer puestu de la Conferencia Este, Miami Heat dempués de que Allan Houston encestara un llanzamientu faltando 8 décimes de segundu pa rematar el quintu y decisivu alcuentru.[50] Esta yera la segunda vegada qu'un clasificáu nel octavu puestu ganaba al primera clasificáu na postemporada na historia de la NBA. Batieron a Atlanta Hawks na segunda ronda por cuatro a cero y asina llograron el pase a les finales de conferencia, onde se veríen les cares nuevamente colos Pacers. A pesar de nun poder cuntar con Ewing por cuenta de una mancadura antes del tercer partíu, los Knicks ganaron la serie convirtiéndose nel primer equipu que dempués d'aportar a los playoffs nel octavu puestu llogró llegar a les finales de la NBA. Sicasí, nes finales, San Antonio Spurs, coles sos estrelles David Robinson y Tim Duncan, fueron demasiáu contra'l debilitáu equipu de los Knicks por causa de les mancadures, que perdieron en cinco partíos.[51]

La temporada 1999–2000 foi la postrera de Ewing en Nueva York, llogrando l'equipu un récor de 50–32 y perdiendo nes finales de conferencia frente a los Pacers. Al términu de la mesma viose envolubráu nun multitudinariu trespasu con cuatro equipos implicaos, acabando nos Seattle Supersonics,[52] y la era Ewing, que produció munches actuaciones esitoses na postemporada anque nengún campeonatu de la NBA, llegó al so fin.

Una dómina de transición (2000-2003)

[editar | editar la fonte]

A pesar de perder a Ewing, los Knicks tuvieron una bona temporada regular en 2001, con un récor de 48–34 que-y dexó llegar a los play-offs. Sicasí nesta etapa, cayeron en cinco partíos ante Toronto Raptors,[53] siendo la primer vegada na década que nun algamar la segunda ronda de los playoffs.

El cayente nun tardaría en llegar. Tres un arranque de temporada con un balance de 10–9, l'equipu viose sorprendíu pola repentina arrenunciu del entrenador Jeff Van Gundy. Don Chaney foi contratáu como nuevu entrenador y llevó l'equipu a un balance a la fin de la temporada de 30–52, provocando que per primer vegada dende la temporada 1986-87 nun se clasificaren pa los playoffs.[54]

Intentaron armar un equipu competitivu na temporada 2001–02 por aciu una serie de contrataciones y cambeos. Ente los xugadores contrataos taben Shandon Anderson y Howard Eisley, dambos con abuitaos contratos al llargu plazu. Estos movimientos fueron criticaos por diversos analistes y aficionaos del equipu, non solamente porque consideraben qu'esti xugadores taben siendo sobrovaloraos en rellación coles sos recién actuaciones, sinón qu'amás ocupaben gran parte de la llende salarial. Notóse un leve ameyoramientu nel equipu, pero la temporada 2002–03 nun foi esitosa y nuevamente quedáronse fora de la postemporada.[55]

Stephon Marbury fichó polos Knicks en 2004 pero'l so rendimientu nun foi l'esperáu.

Isiah Thomas, nos despachos y nel banquín (2003-2008)

[editar | editar la fonte]

Tres un empiezu de 15–24 na temporada 2003-04, l'equipu entró nun fondu tresformamientu, tantu nos sos direutivos como los sos xugadores. El 22 d'avientu de 2003 producióse un cambéu na presidencia del equipu, Scott Layden abandono'l cargu, siendo sustituyíu por Isiah Tomes,[56] y contrató como entrenador a Lenny Wilkens en llugar de Don Chaney. Coles mesmes, Thomas realizó un gran recambiu de xugadores, incluyendo la contratación de la base estrella Stephon Marbury. Clasificar pa los playoffs esi añu con un balance de 39–43, pero fueron barríos polos New Jersey Nets na primer ronda.[57]

La xestión de Thomas al mandu de los Knicks foi duramente criticada, fichando xugadores descomanadamente caros, como Stephon Marbury, Jamal Crawford, Jerome James, Malik Rose, Jalen Rose o Steve Francis, y realizando trespasos pocu beneficiosos pal so equipu, como los de Penny Hardaway, Jerome Williams o Maurice Taylor. Tamién tuvo aciertos, como les alquisiciones nel draft de David Lee, Trevor Ariza (darréu trespasáu), Nate Robinson y Wilson Chandler.

La temporada 2004-05 foi menos esitosa que l'anterior, llogrando un récor de 33–49. Wilkens arrenunció nel intre de la temporada, y Herb Williams asumió como entrenador interín pol restu de la mesma. Mientres el receso, roblaron un contratu con Larry Brown por $50 millones a 5 años, cola esperanza de que los liderar nuevamente a los playoffs, pero fracasó, y económicamente foi un desastre, yá que la so indemnización foi de 18,5 millones de dólares.[58]

Foi'l mesmu Isiah Thomas el que se fixo cargu del banquín, pero les coses nun ameyoraron. Mientres el draft de 2007, Thomas trespasó a Channing Frye y Steve Francis a Portland Trail Blazers en cuenta de Zach Randolph, Fred Jones y Dan Dickau.[59] Amás, escoyeron a Wilson Chandler nel puestu 23, adquirieron los derechos de Demetris Nichols, trespasando a Deickau a los Clippers en cuenta de Jared Jordan. Con toos esos cambéu, los Knicks apenes ganaron 10 alcuentros más na temporada 2006-07, volviendo a les cifres de 2006 al añu siguiente y quedaron en dambes ocasiones nuevamente fora de los playoffs.[60]

Una nueva era con Mike D'Antoni (2008-2012)

[editar | editar la fonte]
Carmelo Anthony.
Amar'y Stoudemire.

Na primavera de 2008 pretendió dase un xiru a la situación, nomando xeneral manager al neoyorquín Donnie Walsh, y contratando como entrenador a Mike D'Antoni. Walsh volvía a Nueva York tres dos décades nos Indiana Pacers, ente que D'Antoni llegaba tres 4 temporaes en Phoenix Suns con más de 50 victories y tres títulos de la División Pacíficu.[61] Nel draft d'esa temporada, escoyeron na sesta posición al italianu Danilo Gallinari. Roblaron tamién al veteranu base Chris Duhon usando parte de la exención de la so llende salarial. Poco dempués trespasaron a Jamal Crawford a Golden State Warriors en cuenta d'Al Harrington y unviaron al so meyor anotador, Zach Randolph, xunto con Mardy Collins a Los Angeles Clippers en cuenta de Cuttino Mobley y Tim Thomas.

El 18 de febreru de 2010, los Knicks facer colos servicios de Tracy McGrady y de Sergio Rodríguez, nun intercambiu a tres bandes qu'unviaba a Jordan Hill, Jared Jeffries, Kevin Martin y dos rondes de draft protexíes a Houston Rockets, y a Larry Hughes, Carl Landry y Joey Dorsey a Sacramento Kings.[62] A pesar de les nueves alquisiciones, los Knicks quedáronse fora de playoffs per sestu añu consecutivu.

Tres el parón del All-Star Game de la NBA 2011, los Knicks, Denver Nuggets y Minnesota Timberwolves llegaron a un alcuerdu nel que Carmelo Anthony y Chauncey Billups recalaben nos Knicks en cuenta de Timofey Mozgov, Danilo Gallinari, Wilson Chandler y Raymond Felton.[63][64] Con esti trespasu , los Knicks consiguen axuntar nel so equipu a dos xugadores franquicia (Carmelo y Stoudemire) dempués de munchos años ensin grandes figures na so plantía. Los Knicks remataron la temporada en séptima posición y con un global de 42-40. En playoffs fueron barríos polos Celtics en primer ronda con un contundente 4-0.

Tres el lockout de 2011 na NBA, los Knicks facer col arteru defensor Tyson Chandler procedente de los vixentes campeones Dallas Mavericks en cuenta d'Andy Rautins. Pa lliberar espaciu salarial, unviaron a Ronny Turiaf a Washington Wizards por 3 millones de dólares. Cola marcha como axente llibre de Billups, los Knicks roblaron pol mínimu de veteranu a Mike Bibby. Asina mesmu, facer col potente Baron Davis n'avientu de 2011 y el rookie Iman Shumpert fíxose un buecu nel equipu.

Los Knicks empezaron la temporada 2011-12 de manera irregular, y pa febreru de 2012 llevaben un global de 8-15. Esi mes, D'Antoni dio-y la oportunidá de la titularidá al desconocíu Jeremy Lin, que causó sensación dende'l principiu y convirtióse nun fenómenu mediáticu, consiguiendo liderar a los Knicks por cuenta de les mancadures de Anthony y Stoudemire. Esi mesmu mes roblaron a J.R. Smith, lo cual, sumáu a la recuperación de Carmelo, ameyoraron los resultaos de los Knicks.

Mike Woodson faise cargu del equipu (2012-2014)

[editar | editar la fonte]

En marzu de 2012, y por cuenta de les males resultancies del equipu, Mike D'Antoni ye cesáu, el so asistente Mike Woodson ye nomáu entrenador interín. La mano de Woodson notóse de momentu, y los Knicks fixeron un 18-6, consiguiendo faese cola séptima posición de playoff y enfrentándose a Miami Heat en primer ronda, onde fueron esaniciaos perdiendo 4-1.

Pa la temporada 2012-13, Jeremy Lin, la sensación de la pasada temporada, abandona los Knicks camín de Houston Rockets, y Landry Fields colar a Toronto Raptors. De la mesma, lleguen llibres Raymond Felton, Ronnie Brewer y los veteranos Jason Kidd y Marcus Camby, esti nun multi-trespasu colos Rockets. Tamién llegaron l'arxentín Pablo Prigioni direutamente dende Europa y Kenyon Martin como axente llibre. De la mano de Woodson, y lideraos por un arrogante Carmelo Anthony, los Knicks finalmente dieron un pasu alantre llogrando un récor de 54-28 y terminando segundos de la Conferencia Este. En playoffs venceríen a Boston Celtics, pero cayeríen en semifinales ante Indiana Pacers.

Pa la 2013-14, los Knicks trataron d'ameyorar el bloque, llegando llibre'l polémicu aleru Metta World Peace de los Lakers y roblando al pívot italianu, númberu unu de draft, Andrea Bargnani.

Logos y Uniformes

[editar | editar la fonte]

Etapa de Knickerbocker (1946-1964)

[editar | editar la fonte]

El primer logotipu de los Knicks de Nueva York foi un personaxe llamáu "Padre Knickerbocker" botando una pelota de baloncestu, colos colores emblemáticos d'azul y naranxa. Foi diseñáu pol New York World-Telegram, dibuxante Willard Mullin. Dende'l principiu, los uniformes de llocal de los Knicks son en blancu col azul y el naranxa, ente que los uniformes de visitante tán n'azul con naranxa y ribetes blancos. Los primeros uniformes conteníen lletres n'azul monótono (local) y naranxa (visitante)) lletres, cola adición d'un tableru d'axedrez mientres mediaos de 1950. Utilizóse pantalón curtiu con petrina mientres esti periodu.

Etapa Roundball Classic (1964-1992)

[editar | editar la fonte]

Los Knicks introduciría un logo icónico que perduraría mientres los próximos trés años. Diseñáu por Bud Freeman, cola pallabra 'Knicks' sobre una pelota de baloncestu marrón que se conoz como'l' Logo Roundball Classic ', con cambeos menores a lo llargo de la so vida útil, como ideograma granate y naranxa del baloncestu. Un logo alternativu col nome del equipu completu dientro d'una pelota de baloncestu de color naranxa utilizar mientres los años 1960 y 1970. Na década de 1960 , los Knicks empezaron de nuevu actualizáu los sos uniformes. Esta vegada, les lletres en fontes serif, y les lletres azules y númberos nos uniformes de llocal taben retayaes en color naranxa, ente que nos uniformes de visitante yera en blancu monótonu. Franxes llaterales tamién fueron amestaos al uniforme. El 'NY' monograma asitiar na pierna izquierda del pantalón.

Dómina d'Uniformes Championship (1968-79; 1983-97)

[editar | editar la fonte]

Los Knicks dieron a conocer un uniforme que se caltendría mientres tres décades. Esti uniforme, con un arcu de 'Nueva York' en lletres serif y en naranxa, sería l'uniforme mientres les sos temporaes de 1970 y 1973 del campeonatu, sicasí nun s'introducieron simultáneamente. Los uniformes locales estrenar en 1968, ente que los uniformes de visitantes estrenar al añu siguiente. Una carauterística notable ye que'l nome del xugador atópase en lletres de molde arcu rectu, que foi diseñáu meticulosamente por Gerry Cosby y la so compañía d'artículos deportivos. El inusual alcuerdo sobre'l nome del xugador darréu foi adoptáu por dellos equipos de la Major League Baseball na década de 1970, y anguaño úsense en Detroit na National Hockey League, los Detroit Red Wings y los Rangers de Nueva York. Nos pantalones, nun había nengún logotipu asitiáu mientres gran parte de la década de 1970, pero mientres la temporada 1978-79, les franxes llaterales fueron esaniciaes y el enclavamiento del logo 'NY' nel interior d'una mazana foi asitiada nel so llugar. Cuando se restableció l'uniforme pa la temporada 1983-84, apaez el númberu del xugador y el logotipu de enclavamiento 'NY', amás de la vuelta de les bandes llaterales. El númberu nos pantalones foi esaniciáu en 1987, ente que les variaciones de la 'Logo Roundball' sustituyeron el logotipu de 'Nueva York' de 1991-97. Dende la temporada 1991-92 provisores d'equipu distintos, tales como Champion, Puma, Reebok y Adidas fixeron cargu de la producción uniforme de Cosby, ente que los nomes de los xugadores volvieron a un arcu radial y serifs agregu.

Dómina Uniformes Maroon (1979-83)

[editar | editar la fonte]

A principios de la década de 1980 los Knicks camudaron radicalmente los sos uniformes. azul Royal y naranxa fueron sustituyíos por azul marino y granate. Mientres esti periodu, los uniformes destacaben el nome del equipu per debaxo del númberu, tantu en marrón con azul marino y estilizado.Los uniformes siguen cuntando col nome de la ciudá pero per debaxo del númberu blancu y marrón.El logo col enclavamiento 'NY' debutó nel pantalón, cola adición de barres y númberu de xugadores secundarios mientres la temporada 1981-82.

Dómina New Look (1992-2012)

[editar | editar la fonte]

Antes de la temporada 1992-93 los Knicks actualizadaron el so 'Logo Roundball' a la so forma actual, cola pallabra 'Knicks' nuna tipografía futurista, de nuevu superpuesta sobre una pelota de baloncestu, con un triángulu de plata acentuando la mirada. El logo "New Look" foi diseñáu por Tom O'Grady.Pa la temporada 1995-96, el nome de la ciudá nun guión futurista añadióse sobre'l logotipu, ente que s'introdució'l logotipu alternativu 'Token Subway' col acrónimu NYK.El negru tamién s'introdució como un acentu de color. El logotipu añadióse mientres los uniformes de la etapa 'Championship' inda taben n'usu, pero mientres la temporada 1995-96, los Knicks dieron a conocer un uniforme alternu azul, esta vegada con franxes negres llaterales y el logotipu de la citada "Subway Token" nos pantalones. Una versión d'esta empresa, un uniforme blancu foi presentáu pa la temporada 1997-98. Na temporada 2001-02, les franxes llaterales amenorgar, ente que'l logo 'Subway Token ' treslladar a la parte posterior del uniforme, y el logo 'Knicks' primariu pasó d'un llau a la parte delantera de los pantalones curtios.

Dómina Moderna (2011-presente)

[editar | editar la fonte]

Los Knicks actualizaron el so logo 'New Look', esta vegada esaniciando'l color negru del mesmu. Siguieron utilizando l'uniforme anterior mientres la temporada 2011-12, pero pa la temporada 2012-13, los Knicks dieron a conocer un nuevu uniforme inspiráu nos sos uniformes de la 'yera del campeonatu'. Introducióse'l testu 'New York' de foma más sutil, añadiendo la frase 'Once A Knick, Always a Knick' (una vegada un Knick, siempres un Knick) nel pescuezu del uniforme. El gris convertir nel color predominante. Amás, introducióse una versión actualizada del logo de 1970 nel uniforme de visitante, esta vegada con namái'l nome del equipu.

Trayeutoria

[editar | editar la fonte]

Nota: G: Partíos ganaos; P:Partíos perdíos; %:porcentaxe de victories

Temporada G P % Play-offs Resultáu
New York Knicks
1946–47 33 27 .550 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 2, Cleveland 1
Philadelphia 2, New York 0
1947–48 26 22 .542 Pierde 1ᵉʳ Ronda Baltimore 2, New York 1
1948–49 32 28 .533 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 2, Baltimore 1
Washington 2, New York 1
1949–50 40 28 .588 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 2, Washington 0
Syracuse 2, New York 0
1950–51 36 30 .545 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 2, Boston 0
New York 3, Syracuse 2
Rochester 4, New York 3
1951–52 37 29 .561 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 2, Boston 1
New York 3, Syracuse 1
Minneapolis 4, New York 3
1952–53 47 23 .671 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 2, Baltimore 0
New York 3, Boston 1
Minneapolis 4, New York 1
1953–54 44 28 .611 Round-Robin
Round-Robin
Syracuse 2, New York 0
Boston 2, New York 0
1954–55 38 34 .528 Pierde 1ᵉʳ Ronda Boston 2, New York 1
1955–56 35 37 .486 Pierde 1ᵉʳ Ronda Syracuse 1, New York 0
1956–57 36 36 .500
1957–58 35 37 .486
1958–59 40 32 .556 Pierde 1ᵉʳ Ronda Syracuse 2, New York 0
1959–60 27 48 .360
1960–61 21 58 .266
1961–62 29 51 .363
1962–63 21 59 .263
1963–64 22 58 .275
1964–65 31 49 .388
1965–66 30 50 .375
1966–67 36 45 .444 Pierde 1ᵉʳ Ronda Boston 3, New York 1
1967–68 43 39 .524 Pierde 1ᵉʳ Ronda Philadelphia 4, New York 2
1968–69 54 28 .659 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 4, Baltimore 0
Boston 4, New York 2
1969–70 60 22 .732 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Gana Finales NBA
New York 4, Baltimore 3
New York 4, Milwaukee 1
New York 4, Los Angeles 3
1970–71 52 30 .634 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 4, Atlanta 1
Baltimore 4, New York 3
1971–72 48 34 .585 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 4, Baltimore 2
New York 4, Boston 1
Los Angeles 4, New York 1
1972–73 57 25 .695 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Finales Conferencia
Gana Finales NBA
New York 4, Baltimore 1
New York 4, Boston 3
New York 4, Los Angeles 1
1973–74 49 33 .598 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Finales Conferencia
New York 4, Capital 3
Boston 4, New York 1
1974–75 40 42 .488 Pierde 1ᵉʳ Ronda Houston 2, Boston 1
1975–76 38 44 .463
1976–77 40 42 .488
1977–78 43 39 .524 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 2, Cleveland 0
Philadelphia 4, New York 0
1978–79 31 51 .378
1979–80 39 43 .476
1980–81 50 32 .610 Pierde 1ᵉʳ Ronda Chicago 2, New York 0
1981–82 33 49 .402
1982–83 44 38 .537 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 2, New Jersey 0
Philadelphia 4, New York 0
1983–84 47 35 .537 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Detroit 2
Boston 4, New York 3
1984–85 24 58 .293
1985–86 23 59 .280
1986–87 24 58 .293
1987–88 38 44 .463 Pierde 1ᵉʳ Ronda Boston 3, New York 1
1988–89 52 30 .634 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Philadelphia 0
Chicago 4, New York 2
1989–90 45 37 .549 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Boston 2
Detroit 4, New York 1
1990–91 39 43 .476 Pierde 1ᵉʳ Ronda Chicago 3, New York 0
1991–92 51 31 .622 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Detroit 2
Chicago 4, New York 3
1992–93 60 22 .732 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Semifinales Conferencia
Pierde Finales Conferencia
New York 3, Indiana 1
New York 4, Charlotte 1
Chicago 4, New York 2
1993–94 57 25 .695 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Semifinales Conferencia
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 3, New Jersey 1
New York 4, Chicago 3
New York 4, Indiana 3
Houston 4, New York 3
1994–95 55 27 .671 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Cleveland 1
Indiana 4, New York 3
1995–96 47 35 .573 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Cleveland 0
Chicago 4, New York 1
1996–97 57 25 .695 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Charlotte 0
Miami 4, New York 3
1997–98 43 39 .524 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 3, Miami 2
Indiana 4, New York 1
1998–99† 27 23 .540 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Semifinales Conferencia
Gana Finales Conferencia
Pierde Finales NBA
New York 3, Miami 2
New York 4, Atlanta 0
New York 4, Indiana 2
San Antonio 4, New York 1
1999–00 50 32 .610 Gana 1ᵉʳ Ronda
Gana Semifinales Conferencia
Pierde Finales Conferencia
New York 3, Toronto 0
New York 4, Miami 3
Indiana 4, New York 2
2000–01 48 34 .585 Pierde 1ᵉʳ Ronda Toronto 3, New York 2
2001–02 30 52 .366
2002–03 37 45 .451
2003–04 39 43 .476 Pierde 1ᵉʳ Ronda New Jersey 4, New York 0
2004–05 33 49 .402
2005–06 23 59 .280
2006-07 33 49 .402
2007-08 23 59 .280
2008-09 32 50 .390
2009-10 29 53 .354
2010-11 42 40 .512 Pierde 1ᵉʳ Ronda Boston 4, New York 0
2011-12 36 30 .545 Pierde 1ᵉʳ Ronda Miami 4, New York 1
2012-13 54 28 .659 Gana 1ᵉʳ Ronda
Pierde Semifinales Conferencia
New York 4, Boston 2
Indiana 4, New York 2
2013-14 37 45 .451
2014-15 17 65 .207
2015-16 32 50 .390
2016-17 31 51 .378
Totales 2701 2774 .493
Playoffs 185 188 .496 2 Campeonatos

Plantía 2017/2018

[editar | editar la fonte]
New York Knicks 2017-2018
Xugadores Entrenadores
Nᵘ Nac. Pos. Nome Altor Pesu Orixe
31 Bandera de Estaos Xuníos d'América B-E Baker, Ron Injured 1.93 m (6 ft 4 in) 100 kg (220 lb) Wichita State
8 Bandera de Estaos Xuníos d'América A Beasley, Michael 2.06 m (6 ft 9 in) 107 kg (235 lb) Kansas State
23 Bandera de Estaos Xuníos d'América B Burke, Trey 1.85 m (6 ft 1 in) 87 kg (191 lb) Michigan
21 Bandera de Estaos Xuníos d'América E Dotson, Damyean 1.96 m (6 ft 5 in) 95 kg (210 lb) Houston
3 Bandera de Estaos Xuníos d'América E-A Hardaway Jr., Tim 1.98 m (6 ft 6 in) 93 kg (205 lb) Michigan
4 Bandera de Estaos Xuníos d'América A Hicks, Isaiah (TW) 2.06 m (6 ft 9 in) 110 kg (242 lb) North Carolina
55 Bandera de Estaos Xuníos d'América B Jack, Jarrett 1.91 m (6 ft 3 in) 91 kg (200 lb) Georgia Tech
00 Bandera de Turquía P Kanter, Enes 2.11 m (6 ft 11 in) 111 kg (245 lb) Turquía
2 Bandera de Estaos Xuníos d'América AP-P Kornet, Luke (TW) 2.16 m (7 ft 1 in) 113 kg (250 lb) Vanderbilt
5 Bandera de Estaos Xuníos d'América E Lee, Courtney 1.96 m (6 ft 5 in) 91 kg (200 lb) Western Kentucky
1 Bandera de República Democrática d'El Congu B Mudiay, Emmanuel 1.96 m (6 ft 5 in) 88 kg (195 lb) China
13 Bandera de Francia P Noah, Joakim 2.11 m (6 ft 11 in) 104 kg (230 lb) Florida
11 Bandera de Francia B Ntilikina, Frank 1.96 m (6 ft 5 in) 86 kg (190 lb) Belgica
9 Bandera de Estaos Xuníos d'América AP-P O'Quinn, Kyle 2.08 m (6 ft 10 in) 113 kg (250 lb) Norfolk State
6 Bandera de Letonia AP-P Porzingis, Kristaps Injured 2.21 m (7 ft 3 in) 109 kg (240 lb) Letonia
42 Bandera de Estaos Xuníos d'América A Thomas, Lance (C) 2.03 m (6 ft 8 in) 107 kg (235 lb) Duke
0 Bandera de Estaos Xuníos d'América A Williams, Troy 2.01 m (6 ft 7 in) 95 kg (210 lb) Indiana
Entrenador Principal
Entrenador(es) Asistente(s)

Lleenda
  • (C) Capitán
  • (DR) Elección del draft sin firmar
  • (AL) Axente Llibre
  • (IN) Inactivu
  • (S) Suspendíu
  • (GL) Asinau a la G-League
  • (TW) Contratu de dos víes
  • Injured Lesionáu

PlantíaTransaiciones

Xugadores destacaos

[editar | editar la fonte]

Son trelce xugadores:[65]

Númberos retiraos

[editar | editar la fonte]

Los Knicks retiraron nueve números:[66]

Entrenadores y xunta direutiva

[editar | editar la fonte]

Propietarios

[editar | editar la fonte]

columnes}}

Presidentes

[editar | editar la fonte]

Premios individuales

[editar | editar la fonte]

Meyor quintetu de la NBA Meyor Quintetu de la Temporada

Segundu Meyor Quintetu de la Temporada

Meyor quintetu defensivu de la NBA Meyor Quintetu Defensivu

Segundu Meyor Quintetu Defensivu

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. forbes.com NBA Team Valuations, consultáu en setiembre de 2009
  2. Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Knickerbocker
  3. NBA.com The Knickerbockers Story, consultáu en marzu de 2010
  4. NBA.com NOV. 1, 1946: NEW YORK VS. TORONTO. The First Game, consultáu en setiembre de 2009
  5. basketball-reference.com 1950-51 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en setiembre de 2009
  6. NBA.com 1949-51: Knicks Reach First NBA Finals, consultáu en setiembre de 2009
  7. NBA.com 1951: New York's First Superstars, consultáu en setiembre de 2009
  8. 8,0 8,1 8,2 NBA.com 1959-67: Seasons of Struggle, consultáu en setiembre de 2009
  9. basketball-reference.com 1961-62 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en setiembre de 2009
  10. ESPN.com Chamberlain's feats the stuff of legend, consultáu en setiembre de 2009
  11. basketball-reference.com 1964-65 NBA Season Summary, consultáu en setiembre de 2009
  12. basketball-reference.com 1968-69 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en setiembre de 2009
  13. NBA.com 1969-70 1969-70 New York Knicks, consultáu en setiembre de 2009
  14. youtube.com lakers - knicks 1970 nba finals - game 7 intro, consultáu en setiembre de 2009
  15. youtube.com 1970: Here Comes Willis, consultáu en setiembre de 2009
  16. NBA.com Retired Knick Numbers, consultáu en setiembre de 2009
  17. NBA.com 1970-72: Stars Of The Seventies, consultáu en setiembre de 2009
  18. basketball-reference.com 1971-72 NBA Season Summary, consultáu en setiembre de 2009
  19. basketball-reference.com 1973-74 NBA Season Summary, consultáu en setiembre de 2009
  20. NBA.com 1972-76: First A Title, Then A Torne, consultáu en setiembre de 2009
  21. basketball-reference.com 1977-78 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en setiembre de 2009
  22. NBA.com 1978-83: Reed Out, "Rede" In, consultáu en setiembre de 2009
  23. guardian.co.uk Phil Jackson has won 10 championship rings but still he struggles for acclaim, consultáu en setiembre de 2009
  24. thestar.com Phil Jackson: Best coach ever?, consultáu en setiembre de 2009
  25. basketball-reference.com 1982-83 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en setiembre de 2009
  26. 26,0 26,1 NBA.com 1983-85: King Rules Over NBA, consultáu en setiembre de 2009
  27. thedraftreview.com 1985 NBA DRAFT, consultáu en setiembre de 2009
  28. NBA.com Patrick Ewing Bio, consultáu n'ochobre de 2009
  29. thedraftreview.com 1987 NBA DRAFT, consultáu n'ochobre de 2009
  30. basketball-reference.com 1987-88 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu n'ochobre de 2009
  31. prosportstransactions.com Bill Cartwright Transactions, consultáu n'ochobre de 2009
  32. NBA.com 1985-89: New York Wins League's First Lottery, consultáu n'ochobre de 2009
  33. basketball-reference.com 1988-89 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu n'ochobre de 2009
  34. elpais.com Pitino dexa los Knicks por un puestu na universidá de Kentucky, consultáu n'ochobre de 2009
  35. basketball-reference.com Ficha de Riley en basketball-reference.com, consultáu n'ochobre de 2009
  36. NBA.com 1991-92: Stand Pat? Nah, Hire Pat, consultáu n'ochobre de 2009
  37. prosportstransactions.com Mark Jackson Transactions, consultáu n'ochobre de 2009
  38. basketball-reference.com 1992-93 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu n'ochobre de 2009
  39. prosportstransactions.com Derek Harper Transactions, consultáu n'ochobre de 2009
  40. basketball-reference.com 1993-94 NBA Season Summary, consultáu n'ochobre de 2009
  41. NBA.com Houston's Championship: Dream Come True, consultáu n'ochobre de 2009
  42. basketball-reference.com 1994-95 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu n'ochobre de 2009
  43. NBA.com 1994-95: Offensive Woes Haunt Knicks; Riley Steps Down, consultáu n'ochobre de 2009
  44. NBA.com 1995-96: Nelson's Stay a Short One, consultáu n'ochobre de 2009
  45. NBA.com Playoff History 1997, consultáu en payares de 2009
  46. nytimes.com PRO BASKETBALL; Wrist Surgery Sidelines Ewing For the Season, consultáu en payares de 2009
  47. basketball-reference.com 1997-98 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en payares de 2009
  48. cbsnews.com NBA Lockout Imminent, consultáu en marzu de 2010
  49. prosportstransactions.com Latrell Sprewell Transactions, consultáu en payares de 2009
  50. nj.com Former Knick Allan Houston still talking about 'Shot Heard Round the World' against Miami Heat 10 years ago, consultáu en payares de 2009
  51. basketball-reference.com 1998-99 NBA Season Summary, consultáu en payares de 2009
  52. prosportstransactions.com Pat Ewing Transactions, consultáu en payares de 2009
  53. basketball-reference.com 2000-01 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en payares de 2009
  54. basketball-reference.com New York Knickerbockers Franchise Index, consultáu en payares de 2009
  55. basketball-reference.com 2002-03 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en payares de 2009
  56. elsiglodetorreon.com.mx Isiah Thomas, nuevu presidente de los Knicks, consultáu en payares de 2009
  57. basketball-reference.com New Jersey Nets at New York Knickerbockers, April 25, 2004, consultáu en payares de 2009
  58. ESPN.com Knicks fire Brown, name Thomas new coach, consultáu en payares de 2009
  59. prosportstransactions.com Channing Frye Transactions, consultáu en payares de 2009
  60. basketball-reference.com 2007-08 New York Knickerbockers Roster and Statistics, consultáu en payares de 2009
  61. NBA The Knickerbockers Story, consultáu en payares de 2009
  62. nypost.com Knicks grab McGrady in three-team deal, clear cap space, consultáu marzu de 2010
  63. Knicks, 'Melo get their wishes with blockbuster deal, NBA.com
  64. «Carmelo Anthony traded to New York Knicks in blockbuster deal». DenverPost. Consultáu'l 21 de febreru de 2011.
  65. «Basketball Hall of Fame». Consultáu'l 6 de marzu de 2010.
  66. «New York Knicks History at CBSSports.com Numeros retiraos». Consultáu'l 6 de marzu de 2010.
  67. 67,0 67,1 ITT-Cablevision Deal Reported To Buy Madison Square Garden, New York Times, August 28, 1994, accessed June 29, 2009.
  68. New York Knicks - Forbes.com, Forbes, December 6, 2007, accessed June 28, 2009.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]