Portal:Empayar Byzantium

Perang Salib Keempat (1202-1204) pada awalnya dirancang untuk menawan Jerusalem daripada orang Islam dengan menceroboh Mesir. Sebaliknya pada bulan April 1204, tentera salib menyerang dan menawan kota Constantinople, ibu negara Empayar Byzantine. Tindakan ini dilihat sebagai satu tindak balas hasil daripada Perpecahan Besar dalam agama Kristian yang menyaksikan perpecahan antara Kristian Katolik dan Kristian Ortodoks. Pencerobohan dan penggeladahan kota Constatinople merupakan salah satu penggeladahan yang jelek dalam sejarah manusia. (Rencana penuh...)

Ikonoklasme Byzantium (Bahasa Yunani Kuno: Εἰκονομαχίαcode: grc is deprecated , Eikonomachíacode: grc is deprecated , 'pergelutan imej', 'peperangan ikon'; Jawi: ‏ايكونوكلسمى بيزنتيوم‎code: ms is deprecated ‎) merupakan dua zaman dalam sejarah Empayar Byzantium apabila pihak berkuasa agama dan empayar dalam Patriarkat Ekumenikal, yang terdiri daripada mazhab Rom-Latin dan Ortodoks Timur, menentang penggunaan imej atau ikon keagamaan. Ikonoklasme Pertama berlaku sekitar tahun 726 dan 787 manakala Ikonoklasme Kedua berlaku antara tahun 814 dan 842. Umumnya, Ikonoklasme Byzantium bermula dengan pengharaman imej-imej agama oleh Maharaja Byzantium Leo III dari Isauria, dan diikuti oleh pewaris-pewaris baginda. Begitu banyak imej keagamaan yang dimusnahkan dan golongan yang menyokong pemuliaan imej-imej ini dianiaya. Kepausan pula teguh menyokong imej-imej keagamaan sepanjang zaman ini, meluaskan jurang perbezaan antara aliran Byzantium dan Carolus dalam kesatuan Gereja Eropah. Ia juga telah melemahkan kuasa politik Byzantium ke atas sesetengah bahagian Semenanjung Itali.

Ikonoklasme ialah perbuatan memusnahkan imej-imej, simbol atau monumen keagamaan dengan sengaja dalam sesebuah budaya, biasanya untuk tujuan keagamaan atau politik. Golongan yang melakukan atau menyokong ikonoklasme dipanggil ikonoklas, daripada Yunani yang bermaksud "pemecah ikon" (εἰκονοκλάσταιcode: grc is deprecated ), mengiaskan orang yang melanggar atau menghina dogma atau adat yang sudah lama berakar. Orang yang memuliakan atau menyanjungi imej keagamaan dikutuk sebagai "ikonolator" (εἰκονολάτρεςcode: grc is deprecated ). Secara normalnya mereka dipanggil golongan "ikonodul" (εἰκονόδουλοιcode: grc is deprecated ), atau "ikonofil" (εἰκονόφιλοιcode: grc is deprecated ). Istilah-istilah ini menjadi lazim setelah digunakan oleh ahli-ahli sejarah moden (dari abad ke-17) dan ia semakin meluas digunakan untuk topik-topik berkaitan dengan Byzantium lewat abad ke-20. Istilah Byzantium yang merujuk kepada perdebatan mengenai imej-imej keagamaan, ikonomaki, bermaksud "pergelutan imej". Sesetengah sumber juga mengatakan bahawa golongan Ikonoklas menafikan yang santo-santo dapat menjadi pengantara mereka untuk masuk syurga serta menolak keabsahan relik-relik suci; akan tetapi hal ini dipertikaikan. (Rencana penuh...)

Empayar Trebizond adalah sebuah empayar monarki yang makmur pada kurun ke-13 sehingga kurun ke-15 yang terdiri daripada bahagian timur laut Anatolia dan selatan Crimea. Asalnya, ia tercetus dari pemberontakan yang dimulakan oleh cicit kepada Maharaja Andronikos I Komnenos, dalam masa setahun wilayah-wilayah yang menyokong beliau disusun menjadi satu daripada tiga negeri-negeri pengganti kepada Greek Byzantine yang diasaskan selepas kejatuhan Empayar Byzantine dalam Perang Salib Keempat. Negeri-negeri lain adalah Empayar Nicaea dan Despotat Epirus. Meskipun peluang mereka untuk menakluk semula Constantinople tipis berikutan kehilangan Sinope pada tahun 1214, maharaja Trebizond terus menuntut takhta maharaja berdekad-dekad selepas penaklukan semula Constantinople oleh Nicaea pada tahun 1261, yang mana menghapuskan Empayar Latin yang lemah. Untuk dua kurun seterusnya, empayar Trebizond memperolehi reputasi di mata Eropah Barat ekoran "memperkayakan perdagangan dari Parsi dan Timur melalui ibu kotanya," tulis Steven Runciman, "and by the silver-mines in the hills behind, and famed for the beauty of its princesses." Pemerhatian Runciman disokong oleh Donald Nicol: "Kebanyakan para maharaja diberkati dengan keturunan anak perempuan yang boleh dikahwinkan, dan kecantikan wanita Trebizond merupakan lagenda sepertimana kemewahan hantaran kahwin mereka."

Raja-raja Trebizond menjadi bukti kelangsungan hidup negeri-negeri pengganti empayar Byzantine yang terpanjang. Despotate of Epirus secara perlahan-lahan berpecah-pecah pada kurun ke-13 dan kurun ke-14, dan kemudian berada di bawah kawalan empayar Byzantine yang dipulihkan kembali s. 1340. Manakala empayar Nicaea menjadi empayar Byzantine yang dipulihkan, riwayatnya tamat pada tahun 1453 dengan penaklukan Constantinople oleh Empayar Uthmaniyyah. Empayar Trebizond bertahan sehingga tahun 1461 apabila Sultan Uthmaniyah Mehmed II menakluknya selepas sebulan dikepung dan menawan pemerintah dan keluarga beliau. Wilayahnya di Crimea, Prinsipaliti Theodoro, bertahan untuk 14 tahun berikutnya sebelum jatuh kepada Uthmaniyah pada tahun 1475. (Rencana penuh...)

Pengepungan Constantinople Kedua oleh Arab pada tahun 717–718 merupakan serangan darat dan air oleh Kerajaan Bani Umayyah ke atas ibu kota Empayar Byzantine, Constantinople. Kempen ini menandakan kemuncak 20 tahun serangan dan penguasaan Arab di kawasan sempadan Byzantine. Kekuatan kerajaan Byzantine sedikit merosot apabila dilanda krisis dalaman yang berlarutan. Pada tahun 716, tentera Umayyah yang dipimpin oleh Maslamah bin Abdul Malik telah menceroboh Asia Kecil. Pada mulanya, mereka ingin memanfaatkan peluang di kala Byzantine dilanda perang saudara dan membuat rundingan dengan Leo III yang bangkit menentang Maharaja Theodosius III. Namun, Leo akhirnya memperdayakan pihak Umayyah dan berjaya merebut takhta untuk dirinya sendiri. (Rencana penuh...)

Flavius Belisarius (Yunani: Βελισάριοςcode: el is deprecated , c. 500 M – 565 M) ialah seorang jeneral Empayar Byzantine. Beliau memainkan peranan penting dalam usaha Maharaja Justinian I untuk menawan semula semua wilayah Mediterranean kepunyaan bekas Empayar Rom Barat, yang telah hilang hampir satu abad sebelumnya.

Satu daripada ciri utama kerjaya Belisarius ialah kejayaannya mahupun sokongan Maharaja Justinian kadang kalanya berbelah bagi. Nama beliau sering dikaitkan dengan senarai "Romawi Terakhir". (Rencana penuh...)

John Chrysostom (349– ca. 407) ialah ketua biskop Constantinople. Beliau terkenal dengan kepetahan berkhutbah dan ucapan umum, kecaman terhadap penyalahgunaan kuasa oleh pemimpin-pemimpin agama dan politik, Liturgi St. John Chrysostom, dan sensibiliti pertapaan beliau. Setelah kematiannya (atau, menurut beberapa sumber, semasa hayatnya), beliau diberi nama keluarga dalam bahasa Yunani chrysostomos yang bermaksud 'bermulut emas', dieja sebagai Chrysostom dalam bahasa Inggeris.

Gereja Ortodoks dan Gereja Katolik Timur menyanjung beliau sebagai wali (hari jamuan: 13 November dan 27 January 27) dan menganggap beliau sebagai salah seorang daripada Tiga Orang Pembesar Agama Yang Suci (berkemungkinan setara dengan Imam Fiqh Yang Empat di kalangan orang Islam Sunnah) di samping Basil Agung dan Gregory si Ahli Teologi. Beliau diiktiraf oleh Gereja Katolik Rom sebagai seorang wali dan Doktor Gereja. Tradisi gereja-gereja Barat, termasuklah Gereja Katolik Rom, Gereja Inggeris dan Gereja Luther meraikan beliau pada 13 September. (Rencana penuh...)