Przejdź do zawartości

Nicole Bradtke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Nicole Provis-Bradtke)
Nicole Bradtke
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

22 września 1969
Melbourne

Wzrost

176 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

1997

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

3 WTA, 4 ITF

Najwyżej w rankingu

24 (24 maja 1993)

Australian Open

4R (1989, 1993)

Roland Garros

SF (1988)

Wimbledon

4R (1995)

US Open

3R (1987)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

9 WTA

Najwyżej w rankingu

11 (6 kwietnia 1992)

Australian Open

3R (1992, 1996)

Roland Garros

SF (1988, 1990)

Wimbledon

SF (1989)

US Open

SF (1989)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia
Igrzyska olimpijskie
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra podwójna)

Nicole Bradtke, z domu Provis (ur. 22 września 1969 w Melbourne) – australijska tenisistka, reprezentantka kraju w Fed Cup, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Barcelonie (1992).

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Zawodową tenisistką Bradtke była w latach 1986–1997.

W roku 1985 wystąpiła w Australian Open, którego edycja odbywała się wówczas w grudniu. Po wygraniu meczu pierwszej rundy z Sophie Amiach uległa Martinie Navrátilovej. W trzech kolejnych turniejach wielkoszlemowych nie przebrnęła kwalifikacji. W styczniu 1987 roku w Melbourne przegrała w drugiej rundzie z Claudią Kohde-Kilsch. W kwalifikacjach do turnieju na Florydzie miesiąc później wygrała z Arantxą Sánchez Vicario. W maju osiągnęła największy wówczas sukces w swej karierze, jakim jest ćwierćfinał turnieju w Berlinie, przegrany z Patricią Tarabini. W tym sezonie osiągnęła też trzecią rundę US Open, przegrywając z Lori McNeil. W 1988 roku powtórzyła sukces z Berlina, ulegając tym razem Steffi Graf. Tydzień później poprawiła rekord swojego najlepszego występu, odnotowując półfinał w Strasburgu, w którym poniosła porażkę z Sandrą Cecchini. Podczas French Open 1988 dotarła do półfinału, pokonując po drodze Claudię Kohde-Kilsch, Sylvię Hanikę, Arantxę Sánchez Vicario ulegając dopiero Natalli Zwierawej w trzecim secie 5:7. Turniej wygrała Steffi Graf, która w tym roku ustanowiła Wielkiego Szlema. Niemka pokonała Bradtke w czwartej rundzie Australian Open kolejnego roku. W marcu 1989 Australijka wygrała z Tracy Austin w Indian Wells. W Arizonie pokonała Katerinę i Magdalenę Maleewą. W Sydney w roku 1991 pokonała Amy Frazier. W Los Angeles wygrała z Anne Minter, a wkrótce udało się jej odnieść zwycięstwa nad Julie Halard-Decugis i Florencią Labat. W pierwszej rundzie w Nashville wyeliminowała najwyżej rozstawioną Conchitę Martínez. Dnia 5 stycznia 1992 zdobyła pierwszy zawodowy tytuł w turnieju gry pojedynczej w Brisbane, w finale pokonując Rachel McQuillan. W czerwcu wzięła udział w Fed Cup, odnosząc zwycięstwa nad Kateriną Maleewą i Janą Novotną. Wygrała z Pam Shriver w Tokio w kwietniu 1993 roku. Zdobyła tytuł w Kuala Lumpur, w półfinale pokonując najwyżej rozstawioną Patty Fendick. W finale Lucerne Ladies European Open, rozgrywanym w Lucernie, przegrała z Lindsay Davenport. W Fed Cup pokonała Steffi Graf w trzech setach. W 1995 roku w Auckland zdobyła główną premię, wygrywając z Silvią Fariną Elią oraz Julie Halard-Decugis. Jej ostatni występ zawodowy w grze pojedynczej miał miejsce podczas Australian Open 1997, gdzie w pierwszej rundzie wygrała z Coriną Morariu, a w drugiej uległa Karinie Habšudovej. Bilans spotkań Bradtke w grze pojedynczej wynosi 243 do 190. Wygrała w sumie trzy turnieje singlowe. Jej najwyższa pozycja to 24. miejsce, osiągnięte 24 maja 1993 roku.

Startując w grze podwójnej Bradtke wygrała dziewięć turniejów zawodowych, a 6 kwietnia 1992 roku osiągnęła 11. pozycję w rankingu deblistek. Pierwszym ważniejszym osiągnięciem w karierze deblowej Australijki był półfinał European Open w 1987 roku, osiągnięty w parze z Cariną Karlsson. Jej partnerkami deblowymi były m.in. Arantxa Sánchez Vicario, Dianne Balestrat czy Manon Bollegraf. Z Jo Durie doszła do półfinału w Berlinie w 1988 roku. Pierwszy turniej wygrała w Strasburgu w tym samym roku z Bollegraf. Karierę deblistki zakończyła na tym samym turnieju, na którym wystąpiła po raz ostatni w grze pojedynczej, tj. na Australian Open 1997. Razem z Rachel McQuillan odpadły w drugiej rundzie, przegrywając z Chandą Rubin i Brendą Schultz.

Poślubiła w 1994 roku jednego z czołowych australijskich koszykarzy, Marka Bradtke. Jej siostra, Natasha, przez dwa lata pracująca we władzach męskiego cyklu rozgrywkowego ATP, została żoną tenisisty Todda Woodbridge.

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V

Gra pojedyncza 4 (3–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 11 lutego 1990 Brisbane Twarda Australia Rachel McQuillan 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 2. 25 kwietnia 1993 Kuala Lumpur Twarda Stany Zjednoczone Ann Grossman 6:3, 6:2
Finalistka 1. 23 maja 1993 Lucerna Twarda Stany Zjednoczone Lindsay Davenport 1:6, 6:4, 2:6
Zwyciężczyni 3. 5 lutego 1995 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Ginger Helgeson-Nielsen 3:6, 6:2, 6:1

Gra podwójna 13 (9–4)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 22 maja 1988 Strasburg Ceglana Holandia Manon Bollegraf Australia Jenny Byrne
Australia Janine Tremelling
7:5, 6:7(11), 6:3
Zwyciężczyni 2. 20 sierpnia 1989 Albuquerque Twarda Elna Reinach Włochy Raffaella Reggi
Hiszpania Arantxa Sánchez Vicario
4:6, 6:4, 6:2
Zwyciężczyni 3. 20 maja 1990 Berlin Ceglana Elna Reinach Australia Hana Mandlíková
Czechy Jana Novotná
6:2, 6:1
Zwyciężczyni 4. 27 maja 1990 Strasburg Ceglana Elna Reinach Stany Zjednoczone Kathy Jordan
Australia Elizabeth Smylie
6:1, 6:4
Finalistka 1. 12 maja 1991 Rzym Ceglana Elna Reinach Stany Zjednoczone Jennifer Capriati
Monica Seles
5:7, 2:6
Finalistka 2. 20 maja 1991 Berlin Ceglana Elna Reinach Łarysa Neiland
Natalla Zwierawa
3:6, 3:6
Zwyciężczyni 5. 26 maja 1991 Genewa Ceglana Australia Elizabeth Smylie Szwajcaria Cathy Caverzasio
Szwajcaria Manuela Maleewa-Fragniere
6:1, 6:2
Zwyciężczyni 6. 16 czerwca 1991 Birmingham Trawiasta Australia Elizabeth Smylie Stany Zjednoczone Sandy Collins
Elna Reinach
6:3, 6:4
Finalistka 3. 5 stycznia 1992 Brisbane Twarda Holandia Manon Bollegraf Czechy Jana Novotná
Łotwa Łarysa Neiland
4:6, 3:6
Zwyciężczyni 7. 23 lutego 1992 Oklahoma Twarda Stany Zjednoczone Lori McNeil Stany Zjednoczone Katrina Adams
Holandia Manon Bollegraf
3:6, 6:4, 7:6
Zwyciężczyni 8. 16 stycznia 1993 Melbourne Twarda Francja Nathalie Tauziat Stany Zjednoczone Cammy MacGregor
Stany Zjednoczone Shaun Stafford
1:6, 6:3, 6:3
Finalistka 4. 18 czerwca 1995 Birmingham Trawiasta Australia Kristine Radford Holandia Manon Bollegraf
Australia Rennae Stubbs
6:3, 4:6, 4:6
Zwyciężczyni 9. 25 maja 1996 Strasburg Ceglana Indonezja Yayuk Basuki Stany Zjednoczone Marianne Werdel
Stany Zjednoczone Tami Whitlinger
5:7, 6:4, 6:4

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna 2 (1–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Rok Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1987 Australian Open Twarda Belgia Ann Devries Australia Genevieve Dwyer
Australia Danielle Jones
6:3, 6:1
Finalistka 1987 French Open Ceglana Australia Michelle Jaggard Natalija Medwediewa
Natalla Zwierawa
3:6, 3:6

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]