Urodzony 19 lutego 1922 roku w Warszawie. Polityk, historyk, dziennikarz, pisarz. Zaangażowany w działalność opozycyjną w czasach PRL. Aktywnie działa na rzecz pojednania między narodami.
Uczestniczył w cywilnej obronie Warszawy we wrześniu 1939 roku. We wrześniu 1940 roku trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (numer obozowy 4427), skąd został zwolniony 8 kwietnia 1941 roku dzięki staraniom PCK. Po opuszczeniu obozu nawiązał kontakt ze Związkiem Walki Zbrojnej i przekazał sprawozdanie ze swojego pobytu w obozie Komendzie Głównej AK. Działał we Froncie Odrodzenia Polski (konspiracyjnej katolickiej organizacji społeczno-wychowawczej i charytatywnej, kierowanej przez Zofię Kossak-Szczucką). Był też żołnierzem Armii Krajowej (działał m.in. w Radzie Pomocy Żydom "Żegota"). Od listopada 1942 roku pracownik Delegatury Rządu na Kraj - początkowo w komórce zajmującej się organizowaniem pomocy dla więźniów, m.in. osadzonych na Pawiaku, a następnie w Referacie Żydowskim. Współorganizował pomoc dla uczestników powstania w getcie warszawskim. Walczył w powstaniu warszawskim. Został awansowany przez dowódcę AK gen. Tadeusza Komorowskiego "Bora" na stopień podporucznika.
Po wojnie dwukrotnie aresztowany i więziony przez 8 lat pod zarzutem szpiegostwa. W marcu 1955 roku został uznany za niesłusznie skazanego. W latach 50. pracował m.in. w tygodniku Stolica i Tygodniku Powszechnym. W latach 1969-1973 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Książki, a w grudniu 1969 roku wszedł do Zarządu Polskiego PEN Clubu.
W latach 70. i 80. prowadził wykłady historii najnowszej na KUL i na uniwersytetach niemieckich. Rząd Bawarii przyznał mu tytuł naukowy profesora.
W latach 70. za aktywną działalnością opozycyjną objęty zakazem druku w Polsce (do jesieni 1974 roku) oraz poddany innym represjom (rewizje, odmowy wydania paszportu, rozpowszechnianie fałszywek). Jako jeden z pierwszych podpisał list intelektualistów protestujących przeciwko zmianom w Konstytucji PRL.
21 sierpnia 1980 roku podpisał list intelektualistów do strajkujących robotników. Wstąpił też do NSZZ "Solidarność". Internowany w stanie wojennym, zwolniony 28 kwietnia 1982 roku, dzięki wsparciu krajowych i zagranicznych środowisk intelektualistów. Jest badaczem dziejów AK, prasy konspiracyjnej, eksterminacji Polaków i Żydów.
W latach 1990-1995 był ambasadorem Polski w Austrii, następnie szefem MSZ. Ponownie był ministrem spraw zagranicznych w latach 2000-2001. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z której zrezygnował 29 sierpnia 2006 roku w proteście przeciwko braku reakcji minister spraw zagranicznych Anny Fotygi na oskarżenia szefów dyplomacji III RP o współpracę z sowieckim wywiadem, jakie padło z ust wiceszefa MON Antoniego Macierewicza na antenie telewizji Trwam.
21 listopada 2007 roku premier Donald Tusk powołał Bartoszewskiego na sekretarza stanu w Kancelarii Premiera, gdzie zajmuje się kwestiami związanymi z polityką zagraniczną.
Autor kilkudziesięciu książek i kilkuset artykułów, publikowanych w prasie polskiej i zagranicznej.
