Idea nowożytnych igrzysk olimpijskich nawiązuje do tradycji starożytnej Grecji, gdzie podczas uroczystości religijnych odbywały się zawody sportowe oraz występy poetów, muzyków i śpiewaków, a w czasie ich trwania obowiązywał rozejm (greckie ekecheiría); cichły wtedy wszelkie spory i wojny. Wśród wielu igrzysk starożytnej Grecji największą sławę zdobyły igrzyska ku czci Zeusa w Olimpii, rozgrywane co 4 lata, od których przyjęto rachubę czasu wg olimpiad. Początki igrzysk olimpijskich nie są znane i są owiane legendą; pierwszy opis igrzysk znajduje się w Iliadzie Homera, ale i on wspomina, że jest to tradycja jeszcze dawniejsza; od 776 p.n.e. powtarzają się igrzyska olimpijskie w niezmiennym cyklu 4-letnim i trwają przez 1168 lat, prawdopodobnie do 393 n.e. (292 olimpiady); 393 n.e. cesarz rzymski Teodozjusz I Wielki zakazał organizowania igrzysk olimpijskich, dopatrując się w nich kultywowania zwyczajów pogańskich. Idea igrzysk olimpijskich została wskrzeszona dopiero w końcu XIX w. przez francuskiego pedagoga, działacza społecznego i sportowego barona P. de Coubertina; dzięki jego staraniom 1894 został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski oraz podjęto decyzję o wznowieniu igrzysk olimpijskich i zorganizowaniu ich 1896 po raz pierwszy w czasach nowożytnych w stolicy Grecji — Atenach. Od tego czasu igrzyska olimpijskie odbywają się regularnie co 4 lata (z wyjątkiem lat 1916 oraz 1940 i 1944, kiedy działania wojenne uniemożliwiły ich zorganizowanie), zyskując coraz większą popularność; od 1992 letnie i zimowe igrzyska olimpijskie są rozgrywane na zmianę co 2 lata.

Niektórzy uczestnicy igrzysk olimpijskich zapisali się na trwałe w historii światowego sportu, np.: S. Luis — grecki biegacz, zwycięzca pierwszego maratonu na igrzyskach olimpijskich; R.C. Ewry — amerykański specjalista od skoków z miejsca; P. Nurmi — fiński biegacz długodystansowy; J. Owens — amerykański sprinter; F. Blankers-Koen — holenderska sprinterka; E. Zatopek — czechosłowacki biegacz długodystansowy; Abebe Bikila — bosonogi maratończyk z Etiopii; W. Rudolph — amerykańska sprinterka; A. Oerter — amerykański dyskobol; R. Beamon — amerykański skoczek w dal; L. Viren — fiński biegacz długodystansowy; C. Lewis — amerykański sprinter i skoczek w dal; pływacy — J. Weismueller (USA), M. Spitz (USA), M. Biondi (USA), W. Salnikow (ZSRR), K. Otto (NRD), K. Ender (NRD), J. Evans (USA), K. Egerszegi (Węgry); gimnastycy — S. Kato (Japonia), N. Andrianow (ZSRR), B. Szachlin (ZSRR), W. Szczerbo (Białoruś), Ł. Łatynina (ZSRR), N. Kim (ZSRR), N. Comaneci (Rumunia); łyżwiarze szybcy — C. Thundberg (Finlandia), I. Ballangrud (Norwegia), E. Heiden (USA), J.O. Koss (Norwegia), L. Skoblikowa (ZSRR), K. Enke-Kania (NRD), B. Blair (USA); łyżwiarze figurowi — S. Henie (Norwegia), I. Rodnina i A. Zajcew (ZSRR), J. Torvil i Ch. Dean (Wielka Brytania), K. Witt (NRD); biegacze narciarscy — S. Jernberg (Szwecja), G. Svan (Szwecja), R. Smietanina (ZSRR), L. Jegorowa (Rosja); narciarze alpejscy — T. Sailer (Austria), J.C. Killy (Francja), A. Tomba (Włochy); skoczkowie narciarscy — B. Ruud (Norwegia), M. Nykaennen (Finlandia), J. Weissflog (NRD/Niemcy).

Polska uczestniczy oficjalnie w igrzyskach olimpijskich od 1924; w sumie (do 2014) polscy sportowcy zdobyli 291 medali: 271 w igrzyskach letnich — 64 złote, 82 srebrne i 125 brązowych, oraz 20 w igrzyskach zimowych — 6 złotych, 7 srebrnych i 7 brązowych; polskim twórcom przyznano też 8 medali w olimpijskich konkursach sztuki (3 złote, 2 srebrne, 3 brązowe). Wśród polskich olimpijczyków największą sławę zyskali złoci medaliści, m.in.: H. Konopacka, zdobywczyni pierwszego złotego medalu dla Polski, J. Kusociński, który 1932 przełamał wieloletnią hegemonię długodystansowców Finlandii, sprinterka S. Walasiewicz, specjalistka od skoku w dal, E. Duńska-Krzesińska, trójskoczek J. Szmidt, sprinterka I. Szewińska, bokserzy Z. Chychła, J. Kulej, K. Paździor, ciężarowiec W. Baszanowski, strzelec J. Zapędzki, szermierze J. Pawłowski i W. Woyda, miotacz kulą W. Komar, pięcioboista J. Peciak, skoczek wzwyż J. Wszoła, tyczkarze T. Ślusarski i W. Kozakiewicz, zapaśnicy K. Lipień i A. Wroński, dżudoka W. Legień, chodziarz R. Korzeniowski, R. Mauer w strzelectwie sportowym, O. Jedrzejczak w pływaniu, a także męskie drużyny siatkówki i piłki nożnej; na zimowych igrzyskach olimpijskich złote medale zdobyli: skoczkowie narciarscy W. Fortuna i K. Stoch, biegaczka narciarska J. Kowalczyk, panczenista Z. Bródka; cztery medale (3 srebrne i brązowy) zdobył skoczek narciarski A. Małysz. Propagowaniem ruchu olimpijskiego w Polsce, edukacją olimpijską i organizowaniem udziału polskich sportowców w kolejnych igrzyskach olimpijskich zajmuje się Polski Komitet Olimpijski.

Góry otaczające zatokę, nad którą leży Rio de Janeiro, są formami twardzielcowymi gnejsowo-granitowego pasma Serra do Mar wypiętrzonego w okresie trzeciorzędowym. Charakterystyczne wzniesienia o dużym nachyleniu stoków, zwane „głowami cukru”, zbudowane są z twardych skał krystalicznych o spękaniu ciosowym. Powstały wskutek silnego rozczłonkowania obszaru górskiego głębokimi dolinami rzecznymi oraz intensywnego wietrzenia chemicznego, zachodzącego na zboczach pokrytych roślinnością. Do zaokrąglenia ich szczytów przyczyniła się eksfoliacja. Zjawisko to polega na łuszczeniu się powierzchni skał, poddawanych na przemian ochładzaniu przez ulewne deszcze i ogrzewaniu przez silnie operujące słońce. Najbardziej znanym przykładem powstałego w ten sposób twardzielca jest strzegąca wejścia do zatoki Głowa Cukru (Pão de Açuar, 395 m). Podobną genezę ma również górujący nad miastem Corcovado (704 m), na którego szczycie znajduje się figura Chrystusa Odkupiciela.