Decyzją parlamentarzystów, rok 2017 jest rokiem sześciu patronów: Josepha Conrada, marszałka Józefa Piłsudskiego, Adama Chmielowskiego, błogosławionego Honorata Koźmińskiego i Tadeusza Kościuszki. Rok 2017 jest też Rokiem Rzeki Wisły.

Rarotonga to największa wyspa archipelagu Wysp Cooka. Opornie poddaje się inwazji turystów, tak jak długo broniła się przed inwazją Europejczyków w XIX w. Niejeden biały najeźdźca został z apetytem spożyty ku chwale niepodległości, pielęgnowanej od półtora tysiąca lat, kiedy to, najprawdopodobniej, pierwsi ludzie osiedlili się na wyspach. W 1827 r. pojawili się protestanccy misjonarze, którzy oprócz nowej wiary przywlekli na wyspy choroby. Z około 7000 mieszkańców Rarotongi przed przybyciem białych, pod koniec XIX w. pozostało 2000. Reszta zmarła.

Ta wulkaniczna wyspa ma mniej niż 70 km², a jej obwód nieznacznie przekracza 30 km. Wnętrze zajmują góry (Te Atukura — 638 m n.p.m.) porośnięte gęstym lasem. Wnętrze wyspy jest niemal dziewicze. Ku wnętrzu prowadzą głębokie wąwozy, którymi sączą się strumienie z krystaliczną wodą tworząc wodospady, np. Wigamara, u stóp którego czeka świetna kąpiel w słodkiej wodzie. Wybrzeża: rolnicze — żyzne i zielone lub turystyczne — białe i piaszczyste są sterylnie czyste. Nawet zwiędłe liście są usuwane wczesnym rankiem przez tubylców dbających o piękno wyspy. Równie czyste są wody laguny. Rafy koralowe otaczają Rarotongę niemal ciągłym pierścieniem, chroniąc wyspę przed atakami fal oceanu.

Stolica — Avarua jeszcze w początkach lat 70. XX w. była malutkim portem. Obecnie jest tam już duża ulica, rondo z rosnącymi w kręgu siedmioma wysokimi palmami kokosowymi. A na wschód od ronda znajduje się m.in. odbudowany pałac XIX-wiecznej szefowej jednej z wiosek (Para O Tane). Z Avarua prowadzi wokół wyspy stary XI-wieczny trakt, biegnący przez pola porośnięte palmami kokosowymi, melonowcami (papaja), drzewami cytrusowymi, przez bagna wysadzone kolokazjami (taro), przez łąki z pasącymi się białymi kozami i czarnymi świnkami.

Muzułmanin nie musi iść do meczetu, by się pomodlić. Modlitwę można odmówić w każdym miejscu. Obowiązkowe w meczecie są jedynie południowe modły piątkowe. Ubiór przystępującego do modlitwy powinien być schludny i czysty. Modlitwę odmawia się bez butów (zostawiane są w szafkach przy wejściu do meczetu lub przed salą modłów), zwykle na modlitewnym dywaniku lub na macie. Miejsce, w którym muzułmanin się modli, powinno być rytualnie czyste; modlitwy nie można zatem odmawiać w miejscach uważanych przez islam za nieczyste: na cmentarzach, śmietnikach, w rzeźniach czy łaźniach.