Decyzją parlamentarzystów, rok 2017 jest rokiem sześciu patronów: Josepha Conrada, marszałka Józefa Piłsudskiego, Adama Chmielowskiego, błogosławionego Honorata Koźmińskiego i Tadeusza Kościuszki. Rok 2017 jest też Rokiem Rzeki Wisły.

Kiedyś był tam wulkan. Dzisiaj pozostały po nim strome, poszarpane skały wynurzające się ponad nieprawdopodobnie zieloną gęstwinę. Ponad nim poraża błękit nieba, inny od niebiesko-szmaragdowego koloru laguny otaczającej wyspę. Tak wygląda Moorea, jedna z najpiękniejszych wysp Polinezji Francuskiej.

Tę niedużą (132 km²) wyspę zamieszkuje około 12 000 osób. Liczba turystów jest znacznie większa. Przyciąga ich nie tylko uroda, ale i bliskość Tahiti — największej wyspy w całym terytorium. Obie wyspy dzieli zaledwie 10 minut lotu małym turbośmigłowym samolotem, a rejs promem trwa niewiele dłużej. Z każdej z wysp bez trudu można dostrzec zarysy drugiej.

Widok na Mooreę jest fascynujący. Na pierwszym planie pojawia się rafa koralowa, odgradzająca płytką i szeroką na kilkaset metrów lagunę, otaczającą niemal cała wyspę. Wewnątrz laguny znajduje się kilka małych wysepek, zwanych motu. Porośnięte przez palmy kokosowe, są one ulubionym miejscem biwaków dla mieszkańców Moorei i odwiedzających ją turystów. Sama laguna jest równie pociągająca. Ciepłe i przejrzyste wody obfitują w ryby i inne morskie żyjątka. W kilku miejscach u północno-zachodnich brzegów wyspy (Hauru Point) na płyciznach lubią gromadzić się płaszczki przyzwyczajone do codziennego karmienia przez turystów. Nieco dalej — w cieśninach między brzegami rafy pływają leniwie najedzone i nie okazujące agresji rekiny lagunowe. Same rafy koralowe są nie mniej pociągające, a pod względem obfitości gatunków koralowców Moorei trudno dorównać. Poza laguną ciągnie się wybrzeże, przy czym, co rzadkie na wyspach wulkanicznych, nie brak tu piaszczystych plaż. Za nimi rośnie kordon palm kokosowych, jednego z licznych skarbów roślinnych wyspy. Im dalej w głąb wyspy, tym ciekawiej. Najbardziej malownicze jest wybrzeże północne. To tam wody laguny wciskają się głęboko w ląd, tworząc dwie wspaniałe zatoki: Oponohu i Cooka. I właśnie od północy najłatwiej dostać się do wnętrza wyspy, w którym resztki krateru wulkanu utworzyły pionowe skały Mt Rotui (899 m n.p.m.), Mt Mouaputa (830 m n.p.m.), Mt Mouaroa, zwanej Katedrą (880 m n.p.m.) i najwyższego wzniesienia — Mt Toheia (1207 m n.p.m.). U podnóża tych skał rozpościera się żyzna kaldera, w której rozkwitło rolnictwo. To tutaj uprawia się najlepsze w Polinezji Francuskiej ananasy. Pola ananasowe są otoczone przez gaje papaj, drzew chlebowych, guajaw, awokado, drzew cytrusowych. Nie brak bananowców, a w ocienionych miejscach — wanilii, jedynej jadalnej orchidei. To właśnie na Moorei produkuje się najlepsze soki owocowe dla całej Polinezji Francuskiej. Chętni mogą zwiedzić fabrykę — degustacja na miejscu jest bardzo popularna. Jeśli doliczyć do miejscowych atrakcji ruiny — ślady dawnych kultur (Marae Titiroa, Ahu-o-Mahine i Afareaito) i możliwości wspinaczki na przełęcze oddzielające poszczególne wzniesienia, to nic dziwnego, że Moorea należy do najpopularniejszych miejsc turystycznych w Polinezji.

Muzułmanin nie musi iść do meczetu, by się pomodlić. Modlitwę można odmówić w każdym miejscu. Obowiązkowe w meczecie są jedynie południowe modły piątkowe. Ubiór przystępującego do modlitwy powinien być schludny i czysty. Modlitwę odmawia się bez butów (zostawiane są w szafkach przy wejściu do meczetu lub przed salą modłów), zwykle na modlitewnym dywaniku lub na macie. Miejsce, w którym muzułmanin się modli, powinno być rytualnie czyste; modlitwy nie można zatem odmawiać w miejscach uważanych przez islam za nieczyste: na cmentarzach, śmietnikach, w rzeźniach czy łaźniach.