31 lipca władze krajowe RP i dowództwo Armii Krajowej podjęły decyzję o rozpoczęciu w Warszawie zbrojnego powstania przeciw Niemcom. Wiązało się z ofensywą Armii Czerwonej i realizacją ogólnopolskiego Planu Burza. Walki wybuchły popołudniem 1 sierpnia w całym mieście. Żołnierzom AK i ludności cywilnej udało się opanować większość lewobrzeżnych dzielnic mieszkalnych, ale w rękach niemieckich pozostało wiele punktów strategicznych i szlaki komunikacyjne. Na rozkaz Hitlera doborowe jednostki SS i Wehrmachtu rozpoczęły brutalne tłumienie powstania, połączone z eksterminacją ludności i celowym, całkowitym zniszczeniem substancji materialnej. Wroga postawa Stalina uniemożliwiła poważniejszą pomoc ze strony aliantów. Do 11 sierpnia zdławiono opór na Ochocie i Woli, a do 2 września na Starym Mieście i Sadybie. 13 września Armia Czerwona zajęła Pragę, a nieliczne oddziały Kościuszkowców dokonały trzech desantów na Żoliborzu, w rejonie mostu średnicowego i na Czerniakowie, zakończonych fiaskiem do 21 września. Pozbawione pomocy i zniszczone miasto kapitulowało – 27 września Mokotów, 30 Żoliborz, 2 października Śródmieście.

Rarotonga to największa wyspa archipelagu Wysp Cooka. Opornie poddaje się inwazji turystów, tak jak długo broniła się przed inwazją Europejczyków w XIX w. Niejeden biały najeźdźca został z apetytem spożyty ku chwale niepodległości, pielęgnowanej od półtora tysiąca lat, kiedy to, najprawdopodobniej, pierwsi ludzie osiedlili się na wyspach. W 1827 r. pojawili się protestanccy misjonarze, którzy oprócz nowej wiary przywlekli na wyspy choroby. Z około 7000 mieszkańców Rarotongi przed przybyciem białych, pod koniec XIX w. pozostało 2000. Reszta zmarła.

Ta wulkaniczna wyspa ma mniej niż 70 km², a jej obwód nieznacznie przekracza 30 km. Wnętrze zajmują góry (Te Atukura — 638 m n.p.m.) porośnięte gęstym lasem. Wnętrze wyspy jest niemal dziewicze. Ku wnętrzu prowadzą głębokie wąwozy, którymi sączą się strumienie z krystaliczną wodą tworząc wodospady, np. Wigamara, u stóp którego czeka świetna kąpiel w słodkiej wodzie. Wybrzeża: rolnicze — żyzne i zielone lub turystyczne — białe i piaszczyste są sterylnie czyste. Nawet zwiędłe liście są usuwane wczesnym rankiem przez tubylców dbających o piękno wyspy. Równie czyste są wody laguny. Rafy koralowe otaczają Rarotongę niemal ciągłym pierścieniem, chroniąc wyspę przed atakami fal oceanu.

Stolica — Avarua jeszcze w początkach lat 70. XX w. była malutkim portem. Obecnie jest tam już duża ulica, rondo z rosnącymi w kręgu siedmioma wysokimi palmami kokosowymi. A na wschód od ronda znajduje się m.in. odbudowany pałac XIX-wiecznej szefowej jednej z wiosek (Para O Tane). Z Avarua prowadzi wokół wyspy stary XI-wieczny trakt, biegnący przez pola porośnięte palmami kokosowymi, melonowcami (papaja), drzewami cytrusowymi, przez bagna wysadzone kolokazjami (taro), przez łąki z pasącymi się białymi kozami i czarnymi świnkami.

Muzułmanin nie musi iść do meczetu, by się pomodlić. Modlitwę można odmówić w każdym miejscu. Obowiązkowe w meczecie są jedynie południowe modły piątkowe. Ubiór przystępującego do modlitwy powinien być schludny i czysty. Modlitwę odmawia się bez butów (zostawiane są w szafkach przy wejściu do meczetu lub przed salą modłów), zwykle na modlitewnym dywaniku lub na macie. Miejsce, w którym muzułmanin się modli, powinno być rytualnie czyste; modlitwy nie można zatem odmawiać w miejscach uważanych przez islam za nieczyste: na cmentarzach, śmietnikach, w rzeźniach czy łaźniach.