kopernik
Encyklopedia PWN
kopernik, Cn, copernicium,
promieniotwórczy pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 112
polski astronom, matematyk, lekarz, prawnik i ekonomista; twórca teorii heliocentrycznej.
sztuczny satelita Ziemi, którego wystrzeleniem wspólny program ówczesnych państw komunist. Interkosmos uczcił pięćsetlecie urodzin M. Kopernika;
instytucja o charakterze prywatnej fundacji,
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK),
wyższa uczelnia, zał. 1945 jako 2-wydziałowa szkoła wyższa (wydział humanist. z sekcją sztuk pięknych oraz mat.-przyr.);
miasto w województwie kujawsko-pomor., pow. grodzki, w Kotlinie Toruńskiej, nad Wisłą i Drwęcą; siedziba sejmikuwojew. i pow. toruńskiego.
De revolutionibus orbium coelestium, O obrotach sfer niebieskich,
główne dzieło M. Kopernika, złożone z 6 ksiąg, w którym wyłożył istotę teorii heliocentrycznej.
włoski fizyk, astronom i filozof.
renesans, odrodzenie,
określenie stadium rozwoju kultury europejskiej, trwającego we Włoszech od końca XIII w. do początku XVI w., w krajach zachodniej, północnej i środkowej Europy — od XV w. do końca XVI w.
miasto w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie braniewskim, na pograniczu Wybrzeża Staropruskiego i Wysoczyzny Elbląskiej, nad Zalewem Wiślanym.
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.
ojciec Aleksandra Ludwika i Józefa, historyk nauk ścisłych, gł. astronomii, także fizyki i matematyki;
Brożek Jan, Joannes Broscius, ur. 1 XI 1585, Kurzelów (Sieradzkie), zm. 21 XI 1652, Bronowice (ob. dzielnica Krakowa),
matematyk, astronom, pisarz, ksiądz katolicki, mecenas Uniwersytetu Jagiellońskiego.
astr. teoria kosmologiczna, według której Słońce jest położone w centrum świata;
wolnomularstwo, masoneria, zw. też sztuką królewską,
ponadnar. ruch etyczny.
czasopismo nauk., wyd. w Krakowie od 1925, następnie od 1966 w Warszawie;
zniekształcona przez Arabów nazwa dzieła Klaudiusza Ptolemeusza Megálē sýntaxis [‘wielka księga’], pod którą jest znany ten największy zabytek starogr. wiedzy astr., zawierający wykład teorii geocentrycznej budowy świata;
astrolabium
przyrząd astronomiczny do mierzenia wysokości ciał niebieskich nad horyzontem;
[łac. < gr.],
astronomia
nauka przyrodnicza, której przedmiotem badań są ciała niebieskie, ich rozkład i ruchy w przestrzeni, pochodzenie, budowa oraz ewolucja, a także Wszechświat jako całość.
[gr. ástron ‘gwiazda’, nómos ‘prawo’],
