Karkonoski Park Narodowy rozciąga się wzdłuż granicy polsko-czeskiej (graniczy z czeskim parkiem narodowym) od przełęczy Okraj na wschodzie po Mumlawski Wierch na zachodzie i obejmuje masyw górski Karkonoszy, zbudowany głównie z granitów, łupków krystalicznych i gnejsów; wysokość od ok. 600 do 1602 m n.p.m. (Śnieżka). Interesująca rzeźba, szczególnie w wyższych partiach górskich: liczne skałki krystaliczne o fantastycznych kształtach, rumowiska skalne oraz dobrze zachowane, malownicze kotły polodowcowe i jeziora. W niżej położonych częściach Parku przeważają sztuczne lasy świerkowe z nieznaczną domieszką jodły (ok. 0,2%); naturalne lasy bukowe zachowały się w niewielu tylko miejscach; od ok. 1000 m n.p.m. występują bory świerkowe regla górnego, od ok. 1250 m — zarośla kosodrzewiny, a od 1500 m — murawy alpejskie; charakterystyczne są torfowiska wysokie występujące na płaskich grzbietach. Osobliwościami florystycznymi są wierzba lapońska i skalnica śnieżna (gatunek reliktowy, jedyne stanowisko w Europie Środkowej). Rozwinięta turystyka. Zanieczyszczenia atmosfery, gradacje owadów i czynniki klimatyczne doprowadziły w latach 80. do osłabienia kondycji zdrowotnej lasów. Ze świata zwierząt zasługują na uwagę gatunki borealnogórskie: ryjówka górska, koszatka, siewka górska, płochacz halny. W 1992 Karkonoski Park Narodowy został uznany przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery. Siedziba dyrekcji i Muzeum Przyrodnicze Parku w Jeleniej Górze (Sobieszów).

Gdy Aleksander Wielki dotarł do doliny Indusu w końcu IV wieku p.n.e., było tam znacznie więcej wody niż obecnie. Jego armia pokonała Indus w łodziach, które zbudowano z drewna drzew rosnących w dolinie rzeki.

Z II wieku n.e. pochodzą doniesienia o zmianach klimatycznych w tym regionie. Klaudiusz Ptolemeusz wspomina o szlakach, które z powodu suszy już były niedostępne i o mostach nad nieistniejącymi rzekami.