Teoria pierwotności „świata RNA” doczekała się też osadzenia w kontekście geologicznym. W myśl koncepcji, którą przedstawił kanadyjski geolog Euan G. Nisbet (University of Saskatchewan) początek życia należy mianowicie wiązać z pierwszymi molekułami RNA w systemach hydrotermalnych, przy czym zgromadzone przezeń dane pozwalają sądzić, że nastąpiło to wcześniej niż 4 mld lat temu.

 

Jego zdaniem, geologiczne warunki pojawienia się „świata RNA” obejmują następujące wymagania:

(1) dopływ substancji organicznych,

(2) mechanizm pozwalający na skonstruowanie samej tej cząsteczki,

(3) pewien rodzaj pojemnika, w którym molekuła RNA działająca jako rybozym będzie mogła produkować więcej takich samych molekuł,

(4) mechanizm pozwalający na skolonizowanie innych nisz i utworzenie populacji, na którą będzie mógł działać dobór naturalny,

(5) mechanizm tłumaczący pojawienie się „organów” owego najprostszego organizmu, za jakie w szczególności należy uznać proteiny,

(6) membranę otaczającą całą protokomórkę.

 

W myśl koncepcji Nisbeta wymaganiom tym czynią zadość lądowe systemy hydrotermalne, czyli gorące źródła. Oprócz zapewnienia optymalnych parametrów fizyko-chemicznych, jak temperatura i pH, umożliwiały one stały dopływ niezbędnych substancji wyjściowych (jak metan i amoniak) oraz katalizatorów mineralnych. Źródła takie sprzyjają procesom prebiotycznym ponadto także i w ten sposób, że panuje w nich duża zmienność warunków, np. szybko po sobie w tym samym miejscu może dominować woda albo i gorące i suche gazy. Słowem, żadne inne miejsce na pierwotnej powierzchni ziemi nie stwarzało tak korzystnej kombinacji warunków do abiogennej syntezy nukleotydów a następnie uformowania się z nich pierwszego łańcucha RNA. „Świat RNA” mógł utrzymać się przy życiu w porach skał przeobrażonych. Dobrą osłonę oferowały w szczególności zeolity, które działały też jako katalizatory.

Księżyc porusza się względem gwiazd z zachodu na wschód, przesuwając się w ciągu doby o około 13°. Ruch ten jest widoczny, jeśli porównać położenie Księżyca w odstępie kilku godzin. Na przemieszczanie się Księżyca względem gwiazd wpływa również nasz ruch związany z obrotem Ziemi, powodując niewielkie, zmienne spowalnianie ruchu Księżyca.

Chyba nikt nie pamięta letnich, długich księżycowych nocy. Latem, jeśli jest pełnia, Księżyc wschodzi na południowym wschodzie, podnosi się na kilkanaście stopni ponad horyzont i zachodzi na południowym zachodzie. Ponad horyzontem jest zaledwie przez kilka (ok. 6) godzin.

Zimą Księżyc w pełni wschodzi na północnym wschodzie, góruje bardzo wysoko (do 65° ponad horyzontem) i zachodzi po kilkunastu (do 18) godzinach wędrówki.