Podstawy chemii nieorganicznej Tom 2
Prof. dr hab. Adam Bielański, nestor i jeden z najznamienitszych polskich chemików, opracował podręcznik sześciokrotnie wznawiany i każdorazowo uaktualniany, uznawany za najlepszy polski podręcznik akademicki w dziedzinie chemii.
(Fragment recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Hubickiego, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej)
Nowe wydanie znanego i cenionego przez studentów oraz wykładowców podręcznika akademickiego. Autor uaktualnił i uzupełnił wiadomości, uwzględniając postępy chemii nieorganicznej i naukowe podstawy nowych jej zastosowań. Zastosował zgodną z obecnie obowiązującymi normami IUPAC nomenklaturę związków chemicznych. Wszystkie wprowadzone zmiany dotyczą bardzo ważnych i najintensywniej rozwijających się obszarów wiedzy z zakresu chemii nieorganicznej.
Na szczególną uwagę w tym wydaniu zasługuje:
- wprowadzenie nowych rozdziałów dotyczących m.in. pierwiastków chemicznych w skorupie ziemskiej i w kosmosie; ogniw paliwowych; syntezy poliwodorotlenków i polikwasów,
- omówienie metody zol-żel w syntezie nieorganicznej, wzmianka o nanotechnologiach,
- uzupełnienie wiadomości o elektroujemności,
- wprowadzenie dodatkowych informacji z zakresu gospodarki wodorowej, syntezy wodoru w fotoogniwach z elektrodami z półprzewodzących tlenków,
- aktualizacja zagadnień dotyczących węglowców i aktynowców,
- rozbudowanie treści dotyczących nowoczesnych technologii i zastosowań chemii nieorganicznej.
Tom I stanowi gruntowne wprowadzenie do chemii nieorganicznej, często określane mianem chemii ogólnej. Tom II zawiera szczegółowe omówienie poszczególnych grup układu okresowego pierwiastków.
Podręcznik jest przeznaczony dla studentów uniwersytetów, uniwersytetów przyrodniczych i politechnik, którzy obowiązkowo muszą zapoznać się z podstawami chemii nieorganicznej. Skorzystają z niego z pewnością także wykładowcy, pracownicy instytutów naukowo-badawczych, doktoranci i nauczyciele chemii.
Adam Bielański
Urodzony w 1912 roku. Chemik, od 1955 roku profesor AGH w Krakowie, w latach 1964–1973 UJ, od 1982 roku Instytutu Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN w Krakowie. Od 1965 roku członek PAN, od 1989 roku — PAU. Prowadzi badania w dziedzinie fizykochemii ciała stałego i katalizy heterogenicznej, m.in. mechanizmu reakcji w fazie stałej, katalitycznych procesów utleniania zachodzących na powierzchni metali przejściowych oraz towarzyszących im procesów elektronowych. Autor około 160 prac naukowych, m.in.
Chemia ogólna i nieorganiczna (1970) oraz
Wstęp do chemii nieorganicznej (1987).
