Władysław Tatarkiewicz

(1886-1980); wybitny humanista, filozof, historyk filozofii, estetyk i historyk sztuki, etyk, wykładowca, nauczyciel kilku pokoleń filozofów; w latach 1919–21 profesor filozofii uniwersytetu w Wilnie, 1921–23 — estetyki i historii sztuki współczesnej uniwersytetu w Poznaniu, 1923–61 — filozofii Uniwersytetu Warszawskiego; od 1928 roku członek TNW, 1930–51 — PAU, od 1956 roku — PAN.

Badania naukowe Tatarkiewicza koncentrowały się na zagadnieniach estetyki i historii filozofii oraz historii sztuki, zwłaszcza nowożytnej.

Autor wielu prac z zakresu etyki. Odczyty Tatarkiewicza z zakresu filozofii i historii sztuki, wygłaszane w wielu zagranicznych ośrodkach naukowych, przyczyniły się do popularyzacji osiągnięć polskiej nauki. Jego Historia filozofii (t. 1–2 1931, wydanie 12 1990, t. 3 1950, wydanie 9 1990), stanowiła w Polsce przez wiele lat podstawowy akademicki podręcznik filozofii.

Inne prace: Rządy artystyczne Stanisława Augusta (1919), O szczęściu (1947, wydanie 9 1990), Skupienie i marzenie (1951), Dominik Merlini (1955), Łazienki warszawskie (1957, wydanie 3 1972), Historia estetyki (t. 1–2 1960, wydanie 4 1988–89; t. 3 1967), O sztuce polskiej XVII i XVIII wieku (1966).

W 1966 roku Tatarkiewicz otrzymał nagrodę państwową I stopnia, a w 1979 roku — specjalną nagrodę państwową.

Więcej o autorze