28 kwietnia 1951 roku powstało Wydawnictwo Naukowe PWN (wówczas jako Państwowe Wydawnictwo Naukowe). Początki działalności wiązały się z wydawaniem słowników, encyklopedii oraz podręczników i skryptów akademickich. Dziś PWN to nie tylko wydawnictwo, lecz także cała Grupa skupiająca wiele spółek dostarczających nowoczesne rozwiązania edukacyjne i biznesowe.

Szybkie tempo zmian technologicznych idzie w parze z przemianą sposobów pozyskiwania przez nas informacji, ale także z radykalną przemianą w procesach przygotowania i publikowania treści. Jubileuszowo – zacznijmy od prapoczątków :)

Zapraszamy do lektury anegdot związanych z tworzeniem i publikowaniem pierwszych encyklopedii i słowników PWN!

Jakkolwiek dla historyka kreślącego dzieje pewnej epoki sztuka jest częścią życia przebiegającego w określonych ramach czasowych, to artyści myślą niekiedy inaczej. Przekonanie o istnieniu zasadniczej sprzeczności między życiem a sztuką głoszą między innymi romantycy i moderniści. Według nich „życie” to codzienne trwanie, walka o byt, najbardziej powierzchowna warstwa rzeczywistości. Symbolem takiego „życia” byłby człowiek interesu, uosobienie przeciętności i ograniczonych ambicji. Tetmajer zapewnia, że takie życie „splunięcia niewarte”.

Dotykamy jednocześnie sporu, który towarzyszy sztuce już od jej narodzin. Czy celem artysty powinno być naśladowanie rzeczywistości, czyli jak najwierniejsze odtwarzanie życia, czy też kreacja? Zwolennicy realizmu i naturalizmu spierają się z romantykami, symbolistami, dekadentami, awangardowymi twórcami sztuki współczesnej. Zdarzają się okresy, gdy na artystach ciąży zarzut „oderwania od życia”. Lecz bywa i tak, że właśnie wyzwolenie spod władzy otaczającej nas rzeczywistości, „oderwanie od życia”, witane jest ze zrozumieniem jako nieodzowny warunek powstania wielkiego dzieła.

Na gruncie sztuki użyto wielu metafor, za którymi kryje się próba zdefiniowania na nowo fenomenu życia. Pod tym względem mamy do czynienia z nieprzebranym bogactwem możliwości. Przypomnijmy w tym miejscu choćby metaforę opisującą życie jako spektakl teatralny, grę masek, ról i kostiumów, a w ostateczności — pozorów. Odbieranie realności naszemu istnieniu zawsze stanowiło domenę sztuki. Do czasów Freuda artyści znacznie chętniej niż uczeni zgłębiali zagadkę snu. Trudno o piękniejszą metaforę niż porównanie naszego życia — ulotnego, kruchego, przemijającego w zawrotnym tempie — do snu, który wyśnił być może tajemniczy Stwórca.

W XVI-wiecznych podręcznikach etykiety spotykamy zalecenia, które dzisiejszy czytelnik uzna za słuszne, dziwiąc się jednak, że w ogóle się mówi o tak oczywistych sprawach.

Np. Erazm z Rotterdamu pisał: „Gdy masz zasiąść do stołu z czcigodniejszymi od siebie, zdejmij czapkę i uczesz włosy, chyba że innego zachowania wymaga obyczaj kraju, w którym jesteś, albo nakaz osoby, której wypada się posłuchać”.