Saltu al enhavo

Henriko la 7-a (Sankta Romia Imperio)

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Henriko la 7-a
Persona informo
Naskiĝo ĉ. 1275
en Valenciennes
Morto 24-an de aŭgusto 1313 (1313-08-24)
en Buonconvento
Mortis pro Naturaj kialoj Redakti la valoron en Wikidata vd
Mortis per nekonata valoro Redakti la valoron en Wikidata vd
Tombo Placo de la Mirakloj Redakti la valoron en Wikidata vd
Familio
Dinastio Luksemburga dinastio vd
Patro Henriko la 6-a, grafo de Luksemburgo Redakti la valoron en Wikidata vd
Patrino Beatrice d'Avesnes (en) Traduki Redakti la valoron en Wikidata vd
Gefratoj Margareta de Luksemburgo, Baldueno de Luksemburgo kaj Walram, filo de Henriko la 6-a Redakti la valoron en Wikidata vd
Edz(in)o Margareta de Brabanto (1292 (Gregoria), 1292 (Gregoria)–) Redakti la valoron en Wikidata vd
Infanoj Johano de Luksemburgo, Maria de Luksemburgo, Beatrico de Luksemburgo Redakti la valoron en Wikidata vd
Profesio
Okupo mecenato Redakti la valoron en Wikidata vd
Romia-germana reĝo de la Sankta Romia Imperio
ekde 1312 imperiestro
Dum 1308-1313
Antaŭulo Albreĥto la 1-a de Aŭstrio
Sekvanto Ludoviko la Bavaro
vd Fonto: Vikidatumoj
vdr
Henriko la 7-a kaj la Imperia Armeo trapasanta la Alpojn en Italion.

Henriko la 7-a germane Heinrich VII., (naskiĝis ĉ. 1275, mortis la 24-an de aŭgusto 1313)[1] estis la Reĝo de Germanio (aŭ Rex Romanorum) ekde 1308 kaj Sankta Romia Imperiestro ekde 1312. Li estis la unua imperiestro de la Luksemburga dinastio. Dum sia mallonga kariero li plifortigis la imperiajn interesojn en Italio, kiu estis engaĝiĝinta en internaj militoj inter la partianoj de Gelfoj kaj Gibelinoj, kaj inspiris la laŭdojn de Dino Compagni kaj de Dante Alighieri; tamen, lia tro frua morto malhelpis liajn planojn.

Henriko ekvenis en nordan Italion en Oktobro 1310, dum lia plej aĝa filo Johano restis en Prago kiel Imperia Vikario.[2] Kiam li trapasis la Alpojn kaj veturis en la Lombardan ebenaĵon, nobeloj kaj episkopoj de Gelfoj kaj Gibelinoj rapide salutis lin, kaj Dante cirkuligis optimisman malferman leteron direktitan al la regantoj kaj al la popolo.[3] Kiel Imperiestro, Henriko estis planinta restaŭri la gloron de la Sankta Romia Imperio, sed li ne enkalkulis la tre akre dividitan ŝtataron kiu Italio estis iĝinta.[4] Jardekoj de militoj kaj konfliktoj estis aperigintaj dekduojn da sendependaj urbo-ŝtatoj, ĉiuj el ili laŭnome Gelfa aŭ Gibelina,[5] organizite de ĉu urbaj nobeloj subtenantaj povegan reganton (kia Milano), aŭ de plialtiĝanta ne-nobela komercista klasaro formiginta oligarkajn respublikajn ŝtatojn (kia Florenco).[6]

Vidu ankaŭ

[redakti | redakti fonton]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. Kleinhenz, p. 494
  2. Jones, p. 532
  3. Jones, p. 533
  4. Kleinhenz, p. 494
  5. Canduci, p. 297
  6. Kleinhenz, p. 494

Bibliografio

[redakti | redakti fonton]
  • Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1-74196-598-8
  • Jones, Michael, The New Cambridge Medieval History, Vol. VI: c. 1300-c. 1415, Cambridge University Press, 2000
  • Kleinhenz, Christopher, Medieval Italy: an encyclopedia, Volume 1, Routledge, 2004