HMS Audacity (D10) – pierwszy lotniskowiec eskortowy, powstał po przebudowaniu zdobycznego niemieckiego drobnicowca MV „Hannover” (wodowanie w 1939), zdobytego w 1940 roku podczas próby przebicia się przez brytyjską blokadę.

HMS Audacity
Ilustracja
Historia
Stocznia

Blyth Shipbuilding Ltd

Wodowanie

1939

 III Rzesza
Nazwa

Hannover

Wejście do służby

1939

Wycofanie ze służby

1940

 Royal Navy
Nazwa

Sindbad / Empire Audacity

Wejście do służby

1940

Wycofanie ze służby

1941

 Royal Navy
Nazwa

HMS Empire Audacity / HMS Audacity

Wejście do służby

20 czerwca 1941

Wycofanie ze służby

21 grudnia 1941

Los okrętu

zatopiony przez U-751

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

10 200

Długość

142,3 m

Szerokość

17,1 m

Zanurzenie

5,5 m

Prędkość

16 węzłów

Uzbrojenie
1 działo przeciwlotnicze 102 mm, 6 dział przeciwlotniczych 20 mm
Wyposażenie lotnicze
sześć myśliwców Grumman F4F Wildcat

Nazwę statku, który wszedł do służby w listopadzie 1940 roku, zmieniono na „Sindbad”, a następnie na „Empire Audacity”. W styczniu 1941 jednostka została przekazana do stoczni Blyth Shipbuilding Ltd, gdzie została przebudowana na pierwszy okręt nowej klasy „lotniskowiec eskortowy” i weszła do służby 20 czerwca 1941. 30 lipca nazwano ją HMS „Audacity”.

Na lotniskowcu zaokrętowano sześć[1] myśliwców Grumman F4F Wildcat z 802 Dywizjonu Fleet Air Arm, ponieważ „Audacity” został skierowany do osłony konwojów na Morzu Śródziemnym, gdzie główne zagrożenie stanowiły ataki niemieckich samolotów patrolowo-bombowych dalekiego zasięgu Focke-Wulf „Condor”. W późniejszym okresie zazwyczaj używano samolotów myśliwsko-bombowych celem zwalczania okrętów podwodnych.

„Audacity” odbył pierwszy rejs w osłonie konwoju we wrześniu 1941. Jeden z samolotów startujących z lotniskowca zestrzelił atakującego konwój „Kondora”, ale niemiecki samolot zdążył wcześniej ciężko uszkodzić jeden z płynących w konwoju statków.

„Audacity” został zatopiony trzema torpedami z niemieckiego okrętu podwodnego U-751 21 grudnia 1941 roku około 500 mil na zachód od przylądka Finisterre. Zaledwie kilka dni wcześniej jeden z jego samolotów wziął udział w zatopieniu U-131.

Tak szybka strata lotniskowca wiązała się z przyjętą wówczas taktyką użycia. Lotniskowiec nie płynął wraz z konwojem, gdyż to utrudniałoby lub wręcz uniemożliwiało jego pracę (okręt musiał skręcać pod wiatr w czasie startów i lądowań samolotów), ale raczej płynął w pewnej odległości przed samym konwojem, co ułatwiało mu odpowiednie manewrowanie, ale także czyniło go łatwiejszym celem dla niemieckich okrętów podwodnych. W późniejszym czasie taka taktyka została zakazana przez brytyjską Admiralicję jako zbyt ryzykowna i lotniskowce eskortowe musiały zawsze płynąć wewnątrz konwoju, który osłaniały.

Przypisy

edytuj
  1. Druga wojna światowa na morzu Gdańsk, Wydawnictwo Morskie 1976 s. 618

Linki zewnętrzne

edytuj