Przejdź do zawartości

1 Dywizja Piechoty Morskiej (USA)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
1 Dywizja Piechoty Morskiej
1st Marine Division
No Better Friend, No Worse Enemy
Ilustracja
Historia
Państwo

 Stany Zjednoczone

Sformowanie

1 lutego 1941

Tradycje
Rodowód

1 Brygada Piechoty Morskiej (1913–41)

Dowódcy
Pierwszy

gen. Holland Smith

Działania zbrojne
II wojna światowa (wojna na Pacyfiku)

chińska wojna domowa
wojna koreańska

wojna wietnamska
I wojna w Zatoce Perskiej

wojna domowa w Somalii
II wojna w Zatoce Perskiej
okupacja Iraku

wojna w Afganistanie

Organizacja
Kryptonim

The Old Breed
Blue Diamond

Dyslokacja

Kalifornia 

Rodzaj sił zbrojnych

 US Marine Corps

Rodzaj wojsk

piechota morska

Skład

1st Marine Regiment,
5th Marine Regiment,
7th Marine Regiment,
11th Marine Regiment

Odznaczenia
Presidential Unit Citation - baretka marynarki
Strona internetowa

1 Dywizja Piechoty Morskiej (ang. US 1st Marine Division, 1MarDiv) – ekspedycyjna jednostka bojowa piechoty morskiej, przystosowana do prowadzenia morskich działań desantowych. Najstarsza i najliczniej udekorowana dywizja piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych, sformowana 1 lutego 1941 roku.

Swój chrzest bojowy przeszła w sierpniu 1942 roku, gdy po lądowaniu na opanowanej przez Japonię wyspie Guadalcanal, w bitwie nad Alligator Creek broniła lotniska Henderson Field. W sześciomiesięcznej kampanii na Wyspach Salomona stanowiła podstawową jednostkę lądową broniącą opanowanego lotniska. Swoje działania bojowe w wojnie na Pacyfiku zakończyła udziałem w bitwie o Okinawę. Po zakończeniu II wojny światowej wspierała oddziały Kuomintangu w chińskiej wojnie domowej, po czym wzięła udział w obronie Korei. W latach 60. uczestniczyła w wojnie wietnamskiej, po czym w roku 1991 wzięła udział w operacji Pustynna Burza w Iraku. Od 2008 roku, pododdziały 1 Dywizji były regularnie rozlokowywane w Afganistanie, podczas tamtejszego konfliktu.

W ciągu swojej historii, została wyróżniona dziewięcioma Presidential Unit Citation – najwyższym amerykańskim odznaczeniem bojowym przyznawanym jednostkom wojskowym.

Organizacja

[edytuj | edytuj kod]

W skład dywizji wchodzi batalion dowodzenia (Headquarters Battalion), odpowiedzialny za wspomaganie procesu dowodzenia i prowadzenie czynności administracyjnych dowództwa dywizji. W ramach batalionu dowodzenia funkcjonują kompania dowodzenia, kompania łączności oraz kompania transportowa. W skład dywizji wchodzą cztery pułki oraz pięć samodzielnych batalionów[1]. Dowództwo dywizji stacjonuje w Camp Pendleton na Zachodnim Wybrzerzu Stanów Zjednoczonych w hrabstwie San Diego w Kalifornii, zaś batalion dowodzenia rozmieszczony jest w Camp Margarita[1].

Współczesna organizacja 1. dywizji
Pułki dywizji Rozmieszczenie
1st Marine Regiment 1. pułk marines Camp Horno
5th Marine Regiment 5. pułk marines Camp San Mateo
7th Marine Regiment 7. pułk marines Twentynine Palms
11th Marine Regiment 11. pułk marines Twentynine Palms
Samodzielne bataliony Rozmieszczenie
1st Combat Engineer Battalion 1. batalion inżynieryjny Camp San Mateo
3rd Assault Amphibian Battalion 3. batalion amfibijny Camp Del Mar
1st Light Armored Reconnaissance Battalion 1. lekki batalion rozpoznawczy Camp Las Flores
3rd Assault Amphibian Battalion 3. lekki batalion rozpoznawczy Twentynine Palms
1st Reconnaissance Battalion 1. batalion rozpoznawczy Camp Las Flores

Pułki 1., 5. i 7. składają się z jednej kompanii dowodzenia oraz czterech batalionów piechoty każdy, z których jeden batalion w każdym czasie rozmieszczony jest poza kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi. Bataliony piechoty to podstawowe jednostki taktyczne używane przez pułki do realizacji swoich zadań polegających na lokalizowaniu, blokowaniu i niszczeniu wroga za pomocą środków ogniowych i manewrów[1].

11. pułk jest pułkiem artyleryjskim, składającym się z baterii sztabowej i czterech batalionów artylerii. Pułk jest głównym źródłem wsparcia ogniowego 1. dywizji. Zapewnia on bezpośrednie i pośrednie wsparcie ogniowe jednostkom liniowym zgodnie z zapotrzebowaniem dowódców piechoty. Podstawową bronią pułku są lekkie haubice M777 kal. 155 mm, artyleryjskie systemy rakietowe wysokiej mobilności M142 HIMARS i ekspedycyjny system wsparcia ogniowego kal. 120 mm. Na jego wyposażeniu pozostają także moździerze 120 mm MO-120-RT-61, noszące w Stanach Zjednoczonych nazwę M327 Expeditionary Fire Support System[1].

Rozmieszczony na stałe w Camp San Mateo 1 batalion inżynieryjny, zapewnia 1 DPM wsparcie inżynieryjne taktyczne i logistyczne, a także w razie środki niezbędne w działaniach manewrowych[1]. Zadaniem 3 batalionu amfibijnego jest transport bojowych elementów desantowych z okrętów desantowych na ląd podczas bojowych morskich operacji desantowych oraz wsparcie desantu środkami mechanicznymi. Używane przez batalion środki amfibijne służą przede wszystkim do transportu żołnierzy[1].

W skład dywizji wchodzą dwa utworzone w połowie lat 80. XX wieku lekkie bataliony rozpoznawcze, których misją jest prowadzenie działań rozpoznawczych i ubezpieczających, a w ramach swoich możliwości, także ograniczonych działań ofensywnych lub obronnych[1]. Sięgający swoim rodowodem marca 1937 roku 1 batalion rozpoznawczy, wykonuje szeroki wachlarz operacji taktycznych i specjalnych w celu wsparcia działań dywizji[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Dywizja wywodzi się z 1st Advance Base Brigade (1913) i 1st Marine Brigade (1935). Decyzja o utworzeniu 1 Dywizji została podjęta w maju 1940 roku, jednak w związku z faktem iż służba w korpusie piechoty morskiej była całkowicie dobrowolna, dywizja narażona była na trudności w rekrutacji wystarczającej liczby kadetów[2]. Spowodowało to, że w chwili wybuchu II wojny światowej na obszarze Pacyfiku, ukompletowanie jednostki wynosiło jedynie 60%, wyposażona zaś była jedynie w 40 procentach[2]. Oficjalnie jednostka została aktywowana 1 lutego 1941 roku na pokładzie pancernika USS „Texas” (BB-35), w grudniu zaś tego roku liczyła 8918 żołnierzy[2][3]. Dywizja została utworzona na bazie istniejących 5. i 7. pułku marines, podczas gdy najstarszy 1 pułk, musiał zostać całkowicie odtworzony po jego rozwiązaniu w 1930 roku[2]. W tym czasie jednak, jednostki te nie były uznawane za pułki, i oznaczone były jedynie za pomocą numerów 1st Marines, 5th Marines oraz 7th Marines[2].

Podobnie jak 1st Marines, od podstaw musiała zostać także zbudowana rozwiązana wcześniej jednostka artylerii dywizji – 11th Marines, która została utworzona w marcu 1941 roku[2]. Jednostka złożona była wówczas z trzech pułków piechoty, pięciobatalionowego pułku artylerii oraz osobnych batalionów czołgów, ciągników amfibijnych, spadochroniarzy oraz batalionu inżynieryjnego. Po modyfikacjach w lipcu 1942 roku, dywizja w pełnej sile liczyła nominalnie 19 514 żołnierzy[2]. Jej podstawę stanowiły trzy pułki piechoty z których każdy liczył 3168 żołnierzy, zorganizowanych w trzy bataliony po 933 żołnierzy[2]. W marcu 1942 roku jednak, dywizja została pozbawiona 7th Marines, który został wysłany do bazowania na terenie Zachodnich Samoa, w jego miejsce zaś w skład dywizji wszedł 2. pułk (2nd Marines) ze składu 2. dywizji piechoty morskiej[2].

W dniu lądowania na Guadalcanalu 7 sierpnia 1942 roku, większość żołnierzy 1., 5. i 7. pułku wyposażona była w karabiny Springfield M1903, mimo że dostępne już wówczas były nowocześniejsze M1 Garand[4]. Każdy pułk dywizji z jego kompanią wsparcia dysponował jednak dużą siłą ognia dzięki 80 ciężkim karabinom maszynowym i 30 lekkim, 18 działkom przeciwpancernym M3 kalibru 37 mm, a także 30 (18 M2 60 mm i 12 M1 81 mm) moździerzom[2]. Artyleryjski 11. pułk składał się z pięciu batalionów, z których 1., 2. i 3. wyposażone były wówczas w 12 haubic 75 mm M1A1 każdy, 4. batalion dysponował 155-milimetrowymi haubicami M1918, natomiast 5. batalion wyposażony był w haubice 105 mm M101[2].

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Guadalcanal

[edytuj | edytuj kod]
Żołnierze z 11th Marine podczas obsługi haubicy 75 mm M1A1 na Guadalcanalu

Po wybuchu wojny z Japonią, w lipcu 1942 roku dywizja w liczbie 8400 żołnierzy, została pod dowództwem gen. Alexandra Vandegrifta skierowana do Nowej Zelandii, z zaledwie jednak 25% jej ciężkich pojazdów[5]. 7 sierpnia 1942 roku dokonała desantu morskiego na wyspy Guadalcanal, Tulagi i Peleliu. Przeciwko japońskiej 17. Armii, i w sześciomiesięcznych krwawych walkach kampanii na Salomonach, dźwigała na lądzie ciężar obrony lotniska Henderson Field na Guadalcanalu. Pod dowództwem gen. Vandegrifta prowadziła m.in. największe bitwy całej kampanii: nad Alligator Creek, o wzgórze Edsona, bitwę wzdłuż rzeki Matanikau, o Henderson Field, czwartą bitwę nad Manitaku, pod Koli Point oraz o górę Austen, Galloping Horse i Sea Horse. Zajmując linie obronne wokół stanowiącego oś całej kampanii lotniska, obok niemal codziennych bombardowań przez japońskie bombowce, poddawana była ostrzałowi artyleryjskiemu z japońskich ciężkich okrętów i niszczycieli z Ironbottom Sound, w tym najcięższemu z nich nocą 14 października 1942 roku, gdy japońskie pancerniki „Kongō” i „Haruna” wystrzeliły na pozycje dywizji 973 pociski kalibru 356 mm[6][7]. W ciężkich warunkach tropikalnych, dywizja cierpiała również na choroby tropikalne – od sierpnia do grudnia, w szpitalach polowych zanotowano 8580 przypadków malarii w dywizji[8][a].

9 grudnia jednostka rozpoczęła wycofywanie z Guadalcanalu, zastąpiona tam przez 2. dywizję marines[9]. Dywizja opuściła Guadalcanal dwoma transportami w grudniu 1942 i styczniu 1943 roku, zostawiając na wyspie 650 zabitych żołnierzy jednostki oraz 31 uznanych za zaginionych[10]. 1278 żołnierzy dywizji zostało odznaczonych medalami Purple Heart za rany odniesione w walce[10]. W tym samym miesiącu, japońskie dowództwo zdecydowało już jednak o wycofaniu z wyspy[9].

Po zakończonej amerykańskim zwycięstwem kampanii, wzięła udział w bitwie o Okinawę.

Chiny i Korea

[edytuj | edytuj kod]

Po kapitulacji Japonii marines zostali rozmieszczeni w Chinach w regionie Szantung. Gdy wybuchła chińska wojna domowa amerykanie wspierali Kuomintang dostarczając zaopatrzenie wojskom wiernym legalnemu rządowi Chin, likwidując partyzanckie grupy ChALW i próbując mediacji między lokalnymi oddziałami. Wobec zbliżającej się klęski wojsk rządowych, w 1947 dywizja została ewakuowana z Chin.

W 1950 marines wzięli udział w obronie Korei, biorąc udział w desancie pod Inch’ŏn. Następnie toczyli walki uliczne w Seulu i atakowali na północ w kierunku Wŏnsan. Po chińskiej interwencji w Korei, marines zostali wyparci z okolic zbiornika Changjin w kierunku Hŭngnam, po czym wycofali się do Korei Południowej, działając przez resztę wojny w rejonie Wonju.

Wietnam

[edytuj | edytuj kod]

Od 1965 roku 1 Dywizja Marines walczyła w Wietnamie, bazując w prowincji Quảng Nam. Przez kolejne 6 lat wykonywała operacje manewrowe przeciwko partyzantom tzw. Wietkongu. Opuściła Wietnam w 1971.

  1. 900 przypadków malarii w sierpniu 1942 roku, 1724 we wrześniu, 2630 w październiku, 2412 w listopadzie i 913 do 10 grudnia 1942 roku[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h 1st Marine Division - About, [online]
  2. a b c d e f g h i j k Mark Stille: Guadalcanal 1942–43, s. 17-18
  3. 1st Marine Division - History, [online]
  4. Pre-war/wwii era usmc m1 garands. [dostęp 2023-08-24].
  5. Richard Frank: Guadalcanal, s. 50-53
  6. James Hornfischer: Neptune's Inferno, s. 195
  7. Mark Stille: The naval battles, s. 57
  8. a b Richard Frank: Guadalcanal, s. 559-560
  9. a b Mark Stille: Guadalcanal 1942–43, s. 80-85
  10. a b Richard Frank: Guadalcanal, s. 522-523

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Richard B. Frank: Guadalcanal: The Definitive Account of the Landmark Battle. New York: 1990. ISBN 0-394-58875-4.
  • John H. Johnstone: Brief History of the 1st Marines. Historical Branch, United States Marine Corps, 1968.
  • James Hornfischer: Neptune's Inferno; The US Navy at Guadalcanal. 2011. ISBN 978-0-553-80670-0.
  • Mark Stille: Pacific Carrier War: Carrier Combat from Pearl Harbor to Okinawa. Osprey, 2021. ISBN 1-4728-2633-7.
  • Mark Stille: Guadalcanal 1942–43: America’s first victory on the road to Tokyo. Osprey Publishing, 2015. ISBN 1-4728-0693-X.
  • 1st Marine Division - About. 1stmardiv.marines.mil. [dostęp 2023-08-23]. (ang.).
  • 1st Marine Division - History. 1stmardiv.marines.mil. [dostęp 2023-08-24].