Przejdź do zawartości

Chusta z Oviedo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Relikwiarz zawierający Chustę z Oviedo

Chusta z Oviedo (Sudarium z Oviedo) – okrwawiona tkanina o wymiarach 84 x 53 cm, przechowywana w katedrze w Oviedo, w Hiszpanii.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Według tradycji jest to sudarium, w które zawinięto w grobie głowę Jezusa Chrystusa, o czym opowiadają Ewangelia Łukasza[1], Ewangelia Mateusza[2], Ewangelia Marka[3] i Ewangelia Jana[4].

Wzmianka o istnieniu tej relikwii pojawia się w źródłach historycznych w 570, kiedy to miała być przechowywana w klasztorze św. Marka w Jerozolimie. W 614, w czasie najazdu na imperium bizantyjskie perskiego króla Chosrowa II Parwiza, chusta została wywieziona przez północną Afrykę do Asturii.

Badania naukowe

[edytuj | edytuj kod]

Badania radiowęglowe

[edytuj | edytuj kod]

Liczne próby datowania radiowęglowego dały wyniki na tyle rozbieżne, że ich autorzy nie podjęli się jednoznacznego określenia wieku tej chusty. W 1991 roku, na seminarium w Barcelonie poświęconym Całunowi Turyńskiemu, Mario Moroni podał, że datowanie sudarium dało wyniki pomiędzy pierwszym a siódmym wiekiem naszej ery[5]. Później, w 1994 roku na I Międzynarodowym Kongresie na temat Sudarium z Oviedo podano, że Moroni, na zlecenie znanego badacza Całunu Turyńskiego Pierluigi Baima Bollone, wysłał do dwóch laboratoriów w Tucson i Toronto próbki pobrane przez szwajcarskiego palinologa Maxa Frei podczas jego wizyty w Oviedo w 1979[6]. Laboratoria określiły datę pochodzenia Sudarium na okres między 653 a 786 rokiem (Toronto), oraz między 642 a 869 (Tucson)[7] lub też między 642 a 769 (Tucson)[8] w obu przypadkach na poziomie ufności 95%. Najbardziej prawdopodobny przedział mieści się między 679 a 710 rokiem[9]. Przedstawiciel laboratorium w Tucson A.J.T. Jull stwierdził, że laboratorium otrzymało resztki lnianych próbek o niewiadomym pochodzeniu. Z kolei Paul Damon, kierownik laboratorium w Tucson, odpisał Guscinowi, że próbki zostały dostarczone w postaci gazowej (dwutlenek węgla) w nieszczelnych ampułkach – co umożliwiało wymianę gazów z otoczeniem[10].

Badania krwi

[edytuj | edytuj kod]

Badania krwi, przeprowadzone na Całunie Turyńskim i na chuście, wskazały, że są to ślady krwi o tej samej grupie: AB, rozpowszechnionej wśród ludności Bliskiego Wschodu, ale niezwykle rzadkiej w średniowiecznej Europie.

Badania porównawcze z Całunem

[edytuj | edytuj kod]

Amerykański profesor Alan Whanger przeprowadził badania porównawcze Całunu i Sudarionu z Oviedo. Doszedł do wniosku, że układ plam krwi na obu tkaninach był identyczny. Według niego nie ma wątpliwości, że oba te płótna okrywały tę samą osobę, tylko w innych momentach. Wszystkie ślady pozostawione na obu materiałach zgodne są natomiast z biblijnym opisem męki, śmierci i pogrzebu Jezusa[11]. Co więcej materiał całunu i chusty wykazuje podobieństwo, różniąc się jedynie sposobem tkania.

Podsumowanie badań nad sudarium z Oviedo

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowy Kongres na temat Sudarium z Oviedo w 1994 roku podsumował wyniki pięcioletnich badań nad Sudarium w następujących punktach[12]

1. Sudarium z Oviedo jest relikwią, której od dawna oddawana jest cześć w katedrze. Poplamione zostało ludzką krwią grupy AB.

2. Len jest pobrudzony, zmięty, podarty, a w pewnych miejscach nadpalony, poplamiony i mocno zanieczyszczony. Nie wykazuje jednak żadnych cech oszukańczej manipulacji.

3. Wydaje się, że podczas pogrzebu przykrywał twarz dorosłego człowieka przeciętnego wzrostu.

4. Mężczyzna, którego twarz przykrywało sudarium, nosił brodę i długie włosy związane na karku w rodzaj końskiego ogona.

5. W dolnych partiach potylicy znajdowały się liczne rany spowodowane bardzo ostrymi przedmiotami. Rany te krwawiły godzinę przed zetknięciem się z chustą.

6. Usta mężczyzny były zamknięte, jego nos złamany i przesunięty na prawo przez ciasno przyłożoną chustę.

7. Mężczyzna był martwy. Nie da się powiązać mechanizmu powodującego powstanie plam krwi z ruchami oddechowymi.

8. Zanim mężczyzna owinięty został chustą, prawie cała jego głowa, ramiona oraz część pleców pokryte były krwią. Krew ta jest krwią premortalną, pojawiła się więc przed śmiercią i wyraźnie różni się od krwi postmortalnej, czyli tej, która wypłynęła po śmierci. Stąd można wnioskować, że mężczyzna przed swoją śmiercią został czymś zraniony, a to spowodowało krwawienie skóry głowy. Pozostałe zranienia musiały wystąpić na barkach, ramionach oraz górnej części pleców.

9. Bezpośrednią przyczyną śmierci tego mężczyzny był obrzęk płuc. Większa część plam na chuście pochodzi z osocza, zmieszanego w proporcji 6:1 z krwią.

10. Po śmierci zwłoki mężczyzny przez około godzinę znajdowały się w pozycji pionowej. Prawe ramię było wygięte do góry, głowa pochylona była o siedemdziesiąt stopni do przodu i dwadzieścia stopni na prawą stronę. W pozycji tej znajdował się, kiedy na głowie położono mu po raz pierwszy chustę.

11. Po około czterdziestu pięciu minutach ciało zmarłego zostało poruszone, przy czym ktoś próbował zatamować ręką płynący z nosa strumyk płynu.

12. W końcu zmarły został ułożony poziomo, twarzą do góry i niesiony był na krótkim odcinku, nie dłużej niż pięć do dziesięciu minut. W tym czasie płyn wyciekający z nosa rozlał się po chuście. Poprzez ucisk chusty na nos – w wyniku czego pojawił się krwawy odcisk palca – próbowano zatrzymać wyciek. Później kontynuowano transport ciała.

13. Po przybyciu na miejsce zdjęto chustę z twarzy zmarłego.

14. Na koniec zetknęła się ona ze śladami mirry i aloesu.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łk 24:12 Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.
  2. Mt 27:60 Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno.
  3. Mk 15:46 Ten kupił płótno, zdjął Jezusa [z krzyża], owinął w płótno i złożył w grobie, który wykuty był w skale. Przed wejście do grobu zatoczył kamień.
  4. J 19:40 Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania.
  5. Ibid. str. 139
  6. Ibid. str. 139-140, por. również: Comparative Study of the Sudarium of Oviedo and the Shroud of Turin
  7. Ibid. str. 140
  8. Andrè Marion, Gerard Lucotte, Tunika z Argenteuil i Całun Turyński, Wydawnictwo M, Kraków 2008 str. 68-69
  9. Ibid. str. 69
  10. Janice Bennett, Święta Chusta, Święta Krew, str. 140-141, Michael Hesemann, Milczący Świadkowie Golgoty, str. 321
  11. Wiadomości z kraju i ze świata – wszystko co ważne – WP [online], media.wp.pl [dostęp 2017-12-02] (pol.).
  12. Comparative Study of the Sudarium of Oviedo and the Shroud of Turin http://www.shroud.com/heraseng.pdf , polskie tłumaczenie za: Michael Hesemann, Milczący Świadkowie Golgoty, str. 318-319. Por. również Pierluigi Baima Bollone, Całun Turyński 101 pytań i odpowiedzi, Wydawnictwo Wam, Kraków 2002, str. 48, Janice Bennett, Święta Chusta, Święta Krew, str. 131-132

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]