Przejdź do zawartości

Konferencja Episkopatu Polski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konferencja Episkopatu Polski
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Data założenia

1918

Dziedzina

konferencja episkopatu

Przewodniczący

abp Tadeusz Wojda SAC

Adres

Skwer im. ks. kard. Stefana Wyszyńskiego 6
01-015 Warszawa

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Konferencja Episkopatu Polski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Konferencja Episkopatu Polski”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Konferencja Episkopatu Polski”
Ziemia52°13,8′N 20°58,8′E/52,230000 20,980000
Strona internetowa
Sekretariat KEP
Wejście do budynku

Konferencja Episkopatu Polski (w skrócie: KEP, łac. Conferentia Episcoporum Poloniae) – w Kościele katolickim w Polsce konferencja episkopatu zrzeszająca biskupów z Polski, mająca na celu koordynację prac biskupów i współpracę w rozwiązywaniu wspólnych problemów.

Biskupi w Polsce zrzeszają się w konferencje od roku 1918[1]. Konferencja episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce posiada osobowość prawną z siedzibą w Warszawie.

Od roku 1918 ogół biskupów polskich tworzy plenarną konferencję episkopatu. Powstanie krajowej Konferencji Episkopatu Polski zbiegło się w czasie z wejściem w życie kodeksu prawa kanonicznego[2]. W okresie okupacji w latach 1939–1944 po wyjeździe do Rzymu (w porozumieniu z rządem i nuncjuszem apostolskim abp. Filippem Cortesim)[3] prymasa kard. Augusta Hlonda we wrześniu 1939, faktyczną głową Kościoła w Polsce był kard. Adam Sapieha, który dwukrotnie doprowadził do konferencji plenarnych episkopatu Generalnego Gubernatorstwa, które odbyły się w Krakowie 5 maja 1942 i 8 czerwca 1943[4].

Pomimo sprzeciwu rządu w Londynie, 20 lipca 1945 wrócił z emigracji do Poznania prymas kard. August Hlond. Na mocy uprawnień otrzymanych od Stolicy Apostolskiej 8 sierpnia 1945, kard. August Hlond zorganizował na tzw. Ziemiach Odzyskanych cztery odrębne jednostki administracyjne jako przyszłe diecezje katolickie, oraz mianował pięciu polskich administratorów ad nutum Sanctae Sedis.

Od roku 1963 biskupi pomocniczy otrzymali takie same uprawnienia, jak biskupi diecezjalni.

Skład Konferencji Episkopatu Polski

[edytuj | edytuj kod]

Członkowie Konferencji Episkopatu Polski według statutu:

Biskupi seniorzy, o ile nie są członkami komisji, rad, zespołów i nie pełnią funkcji zleconych im przez Konferencję Episkopatu Polski, nie są członkami Konferencji, ale są zaproszeni na zebrania plenarne, podczas których mają głos doradczy[5].

Od 7 października 2009 obowiązuje nowy statut Konferencji Episkopatu Polski, który m.in. wzmocnił pozycję biskupów diecezjalnych, określił obowiązki prymasa Polski oraz poszerzył Radę Stałą Konferencji Episkopatu Polski[6]. Prawo głosu w Konferencji Episkopatu Polski przysługuje wszystkim biskupom, z wyjątkiem zmian dot. statutu, gdy głos mają wyłącznie biskupi diecezjalni, ci którzy są z nimi prawnie zrównani oraz biskupi koadiutorzy[5].

Struktura Konferencji Episkopatu Polski

[edytuj | edytuj kod]
Abp Tadeusz Wojda – przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Abp Józef Kupny – zastępca przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski
Bp Marek Marczak –
sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski
Zebranie plenarne (posiedzenie wszystkich biskupów)
Rada biskupów diecezjalnych
Prezydium (wybierane raz na 5 lat w tajnym głosowaniu arcybiskupów i biskupów diecezjalnych)
Rada Stała[7]
Komisje (ich członkami mogą być wyłącznie biskupi)[5]
Rady (ich członkami mogą być również inni kapłani i świeccy)
Zespoły (ich członkami mogą być również inni kapłani i świeccy)
Rzecznik
Kościelna Komisja Konkordatowa

Przewodniczący Episkopatu Polski

[edytuj | edytuj kod]

Wiceprzewodniczący Episkopatu Polski

[edytuj | edytuj kod]

Sekretarze generalni

[edytuj | edytuj kod]

Zastępcy sekretarzy generalnych

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pierwszy zjazd episkopatu polskiego z trzech zaborów. Zabiegi u władz okupacyjnych niemieckich i austriackich o pozwolenie na przyjazd do Warszawy biskupów z Galicji i poznańskiego z powodu stuletniej rocznicy. Aleksander Kakowski. Pamiętniki. 2000.
  2. Za pierwszą oficjalną Konferencję Episkopatu Polski należy uznać zjazd biskupów w Gnieźnie w sierpniu 1919. Do 1939 zwołano ogółem 36 sesji plenarnych, w trakcie których podejmowano zagadnienia życia religijnego i społecznego, w: Episkopat katolicki w II Rzeczypospolitej: myśl o ustroju państwa: postulaty, realizacja, redakcja naukowa Krzysztof Krasowski, 1992, s. 283.
  3. S. Wilk, Wyjazd Kardynała Augusta Hlonda z Polski i jego starania o powrót do kraju na początku II wojny światowej, „Seminare” 1(1975), s. 201–230.
  4. Nasza przeszłość, t. 38, 1972, s. 244; Chrześcijanin w świecie wyd. 82, 1979, s. 33.
  5. a b c Statut KEP.
  6. Nowy statut polskiego Episkopatu. [dostęp 2010-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  7. Rada Stała KEP.
  8. Wybory 398. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2024-06-10. [dostęp 2024-07-12].
  9. Konferencja Episkopatu Polski. ekai.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paweł Janowski, Konferencja Episkopatu Polski 1. Dzieje, w: Encyklopedia katolicka, Lublin 2002, t. IX, kol. 568–570.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]