Przejdź do zawartości

Wacław Gąssowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Gąssowski
Data i miejsce urodzenia

1 września 1917
Piotrogród

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1959
Belgia

Wzrost

176 cm

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Chorzów 1937 bieg na 800 m
złoto Warszawa 1938 bieg na 400 m
złoto Warszawa 1938 sztafeta 4 × 100 m
złoto Kraków 1938 sztafeta 4 × 200 m
złoto Poznań 1938 sztafeta olimpijska
złoto Kraków 1938 sztafeta szwedzka
złoto Poznań 1948 sztafeta 4 × 400 m
srebro Wilno 1936 bieg na 400 m przez płotki
srebro Warszawa 1938 sztafeta 4 × 400 m
srebro Poznań 1948 bieg na 400 m przez płotki
brąz Wilno 1936 sztafeta 4 × 400 m
brąz Poznań 1938 sztafeta 3 × 1000 m
Halowe mistrzostwa Polski
złoto Przemyśl 1937 sztafeta 3 × 800 m
Odznaczenia
Brązowy Krzyż Zasługi (II RP)

Wacław Gąssowski (ur. 27 sierpnia?/9 września 1917 w Piotrogrodzie, zm. 7 lipca 1959 w Belgii[1]) – polski lekkoatleta, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, później trener lekkoatletyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 września 1917 w Piotrogrodzie[2].

Ukończył szkołę średnią w Rydzynie, a następnie Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, otrzymując tytuł obserwatora. 13 września 1939 został mianowany na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1939 w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa.

Jako lekkoatleta startował przede wszystkim w biegach na 400 m, 800 m i na 400 m przez płotki. Zakwalifikował się do polskiej reprezentacji na igrzyska olimpijskie w 1936 w Berlinie w biegu na 400 metrów przez płotki, ale nie wystąpił na skutek kontuzji. Na mistrzostwach Europy w 1938 w Paryżu odpadł w eliminacjach biegu na 800 m. W 1939 na akademickich mistrzostwach świata w Monako zdobył złoty medal w biegu na 400 m i srebrny w sztafecie olimpijskiej (w składzie znajdowali się również Stanisław Sulikowski, Jan Tęsiorowski i Zygmunt Zabierzowski)[3].

Odniósł wiele sukcesów w mistrzostwach Polski. W 1936 zdobył srebrny medal na 400 m przez płotki i w sztafecie 4 × 400 m, w 1937 został mistrzem na 800 m, a w 1938 zdobył złote medale na 400 m, sztafecie 4 × 100 m, sztafecie 4 × 200 m, sztafecie szwedzkiej i sztafecie olimpijskiej, srebrny w sztafecie 4 × 400 m i brązowy w sztafecie 3 × 1000 m[4]. Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w 1937 w sztafecie 3 × 800 m[5].

Sześciokrotnie poprawiał rekordy Polski[1]: bieg na 300 m – 36,0 (19 września 1937, Kraków), bieg na 400 m – 48,3 (21 sierpnia 1937, Warszawa, przetrwał do 1954)[6], bieg na 500 m – 1:05,5 (11 października 1936, Warszawa), sztafeta 4 × 200 m – 1:32,9 (25 września 1938, Kraków), sztafeta szwedzka – 1;56,3 (9 sierpnia 1938, Oslo), sztafeta olimpijska – 3:23,8 (28 sierpnia 1938, Poznań).

W latach 1936–1939 wystąpił w siedmiu meczach reprezentacji Polski (21 startów), odnosząc 6 zwycięstw indywidualnych.

Dwukrotnie znalazł się w dziesiątce najlepszych sportowców Polski w plebiscycie Przeglądu Sportowego: w 1937 zajął 4. miejsce, a w 1938 – 6. miejsce

Rekordy życiowe[1]:

Był zawodnikiem AZS Poznań (1936), Legii Warszawa (1936-1937) i Orląt Dęblin (1938-1939).

We wrześniu 1939 nie udało mu się dołączyć do macierzystej jednostki 41 eskadry rozpoznawczej. Wziął udział w obronie Warszawy w składzie Lotniczego Oddziału Szturmowego Obrony Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV C Colditz, Oflagu II A Prenzlau, w szpitalu Königswarthe (21 maja 1941) i Oflagu X C Lubeka (od 11 sierpnia 1943)[7]. Po wyzwoleniu przez dwa lata studiował wychowanie fizyczne na uniwersytecie Leuven w Belgii, gdzie startował także w Racing Club Bruxelles.

W 1947 wrócił do Polski. Na mistrzostwach Polski w 1948 zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 400 m i srebrny w biegu na 400 m przez płotki w barwach AZS Toruń[8].

Był jednym z czołowych szkoleniowców Wunderteamu razem z Janem Mulakiem i Witoldem Gerutto. W latach 1950–1953 był wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 1958 wyjechał do Belgii, gdzie został trenerem państwowym. W 1959 zginął tam w wypadku drogowym.

Dla uczczenia jego pamięci rozgrywano w Mielcu Memoriał Wacława Gąssowskiego.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 58–59. ISBN 83-9136-63-9-1.
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-05].
  3. World Student Games (Pre-Universiade). GBRAthletics.com. [dostęp 2011-01-16]. (ang.).
  4. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 30, 39, 115, 243, 256, 259, 273, 274, 275. ISBN 978-83-61233-20-6.
  5. Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985, s. 110.
  6. Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007, s. 26.
  7. Straty ↓, numer jeniecki 1954.
  8. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 116, 260. ISBN 978-83-61233-20-6.
  9. M.P. z 1938 r. nr 172, poz. 315 „za zasługi na polu sportowym”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 514. ISBN 978-83-86320-01-1.
  • Ryszard Wryk: Sport olimpijski w Polsce 1919-1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, s. 107–109. ISBN 83-7177-278-5.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 58–59. ISBN 83-9136-63-9-1.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]